Publicystyka
– To my nadajemy znaczenie przedmiotom. O skrzypcach mówimy, że mają duszę. Z szacunkiem dotykamy starych fotografii. Smucimy się, kiedy zgubimy obrączkę, którą nałożyła nam ukochana osoba. A dziecko płacze, gdy ulubiona przytulanka wpadnie do kałuży. Zawsze chodzi o to, jakie uczucia w te rzeczy wkładamy i co od nich dostajemy. Wierzę, że dla dzieci zabawki są żywe – mówi Marta Dębowska, autorka książki „Szczęściarz". czytaj dalej
– W dużym mieście zbrodni jest tyle, że ich indywidualny charakter traci na wadze. Powszednieje. W małych miasteczkach i wsiach zbrodnie są o wiele bardziej uwypuklone, bo dotyczą ludzi, których mniej lub bardziej znamy – mówi Agata Czykierda-Grabowska, autorka książki „Oddaj to nocy". czytaj dalej
– Kiedy napisałam pierwszą intymną scenę, poczułam się trochę niezręcznie i chociaż byłam sama w pokoju, nerwowo sprawdzałam, czy nikt nie czyta mi przez ramię (śmiech). Ale dość szybko stały się one łatwe do pisania. Nigdy nie piszę ich, jeśli nie ma dla nich uzasadnienia w rozwoju akcji. Tak naprawdę są tylko fizyczną częścią romansu. Pomagają pokazać, jak ewoluuje związek emocjonalny bohaterów – mówi Samantha Young, autorka książek „Jutro będziesz mój" oraz „Nigdy nie będę twoja". czytaj dalej
- Każdy człowiek – czy to prawdziwy, czy wymyślony przez autora – składa się z wielu warstw. Nigdy nie jest jednowymiarowy – mówi Anna Olszewska, autorka powieści „Dolina przebudzenia". czytaj dalej
– Pisząc, przeżywam losy moich bohaterów. Choć nie obdarzam ich zbyt łaskawym życiorysem, to jednak się staram, żeby był balans między krzywdami, jakich doświadczają, a radością. Nie wyobrażam sobie, żeby wciąż pisać o bólu fizycznym czy psychicznym, sama siebie zadręczać nie zamierzam – mówi Anna Barczyk-Mews, autorka książek „Alter ego" i „Pamiętniki mojej mamy". czytaj dalej
– Dryfując nawet na lichej tratwie, ale z kimś bliskim obok, doświadczamy tego, że niestraszne są nam spienione fale i huragany naszej codzienności – mówi Marta Nowik. O samotności i o szczęściu rozmawiamy z autorką książki „Kiedy czasu już dla nas nie będzie”. Powieść właśnie trafiła do księgarń. czytaj dalej
Uważam, że najgorsza prawda jest lepsza od najsłodszego kłamstwa. Sekrety nie cementują związku. Kruszą go – mówi Kinga Tatkowska, autorka książki Tylko mnie nie okłamuj. czytaj dalej
– Nasza rodzina jest naszym przeznaczeniem, naszym błogosławieństwem lub przekleństwem. Wydaje mi się, że nie masz szans na ucieczkę od swojej rodziny, to część Twojej tożsamości, tego, kim jesteś. Możesz próbować odciąć się od bliskich, ale bez nich w pewnym sensie nie jesteś sobą, nie jesteś kompletną istotą. O tym, jak wyglądasz, decyduje genetyka – a więc Twoi rodzice. O tym, jak się zachowujesz, decyduje w dużej mierze wychowanie – a więc rodzina. Uważam, że spędzamy dużą część swojego życia, próbując odkryć, kim jesteśmy – jako część swojej rodziny lub w oderwaniu od niej. Ten proces nieodmiennie mnie fascynuje – mówi Janelle Brown, autorka powieści „Będę tobą". czytaj dalej
– Nigdy nie możemy mieć pewności, co siedzi w głowie drugiego człowieka. Często pokazujemy innym maski, jakie chcemy, żeby w danym czasie oglądali, a sprytni psychopaci są mistrzami w ukrywaniu swojego prawdziwego oblicza. Uczą się od innych, grają, manipulują, uwodzą. Wykorzystują ludzi do zaspokojenia swoich celów – mówi Adrian Bednarek, autor thrillera zatytułowanego „Pamiętnik diabła”. Debiut pisarza z 2014 roku doczekał się wznowienia, podobnie jak cała seria o Kubie Sobańskim, zwanym Rzeźnikiem Niewiniątek. Pierwsza część serii nie tylko nieustannie trzyma w napięciu, ale także opowiada o dziecięcej krzywdzie, traumie i żalu, niszczących psychikę i potrafiących zmienić człowieka w okrutnego mordercę. czytaj dalej
– Zarówno chrześcijaństwo, jak i chirurgia, uczą człowieka pokory. Trochę żartem można powiedzieć, że takim czymś są też czyste ręce. Zwłaszcza że chirurg powinien mieć ręce czyste zarówno w przenośni, jak i fizycznie. Powinien być uczciwy i mieć łapska umyte na sposób chirurgiczny, to znaczy najpierw mydłem, a potem dokładnie zdezynfekowane odpowiednim środkiem opartym na alkoholu. Jeśli w Apokalipsie świętego Jana jest napisane, że chrześcijanin powinien być zimny albo gorący, to i taki też powinien być chirurg. Zdecydowany w działaniu, nieodkładający spraw na później, a z drugiej strony – obdarzony chłodnym umysłem, zdolny do działań zdecydowanie opartych na rozumie. Oczywiste jest, że jeden i drugi musi kochać ludzi, w tym siebie. Miłość bliźniego pozwala na wykrzesanie z siebie zdolności do poświęcenia nawet wtedy, gdy jest się zmęczonym, albo zdenerwowanym czy zniechęconym. Akceptacja siebie to warunek zdrowia psychicznego, koniecznego w tym zawodzie – mówi Lech Mucha, autor książek „Chirurdzy. Opowieści prawdziwe", „Chirurgiczne cięcie. Opowieści jeszcze bardziej prawdziwe", a także powieści „Stroiciel śpiewu ptaków", „Biała plama" oraz „Wojownicy Kecharitomene". czytaj dalej
