Publicystyka
– Chciałam pokazać, że Irena Jarocka była inteligentnym, wrażliwym i mądrym człowiekiem. Powiedziałabym nawet, że była piękna nie tylko zewnętrznie, ale miała też piękne wnętrze. Irena Jarocka była bardzo szczera w swych wypowiedziach. Nie unikała trudnych tematów, nie bała się konfrontacji. Chciała pomóc swoimi wyznaniami, uchronić innych przed popełnieniem podobnych błędów – mówi Mariola Pryzwan, autorka książki „Irena Jarocka o sobie". czytaj dalej
– Chciałem, aby zarówno pierwsza, jak i druga książka z cyklu „50 stanów świadomości" wywoływała w czytelnikach skrajne emocje. W „Mściwym" jest, oczywiście, dużo gorących scen, ale nie stanowią one clou tej powieści. Zależało mi na tym, aby poznając perypetie najgorętszej pary Nowego Jorku, można było się uśmiechnąć czy też zasmucić. Nie zabrakło również wątku kryminalnego – mówi Jakub Onyśków. czytaj dalej
– Ludzie dotknięci traumą lub wywodzący się z rodzin naznaczonych negatywnymi wydarzeniami z przeszłości zachowują się jak tykająca bomba, która w każdej chwili może wybuchnąć. Wszyscy w sobie dźwigamy międzypokoleniową traumę – mówi Monika Koszewska, autorka powieści „Niewinni nie ponoszą kary". czytaj dalej
– Kiedyś w Ustroniu Morskim zniknęła mi z oczu dwuletnia córka. Starałem się mieć ją na oku, ale tak się stało, że w pewnym momencie jej ręka wysunęła się z mojej i Lenka zniknęła. Poszukiwania trwały może 10-15 minut, ale w tym czasie moja wyobraźnia bardzo mocno pracowała. Na szczęście skończyło się na strachu, ale wiedziałem, że te emocje kiedyś będą musiały znaleźć ujście. Tak narodziła się ta historia – mówi Przemysław Piotrowski, autor powieści „Prawo matki". czytaj dalej
– Nie ma człowieka, który choć raz w życiu nie czułby się wyobcowany, niedopasowany, odrzucony. Często lęk przed wykluczeniem lub poczucie, że jest się w jakiś sposób gorszym, maskujemy agresją. W moich książkach chciałam pokazać świat, w którym nie ma sztywnego podziału na dobrych i złych ze względu na posiadane moce – mówi Katarzyna Wierzbicka, autorka książki „To nie jest kraj dla słabych magów". czytaj dalej
– Porażki i niepowodzenia to nieodłączna część naszego życia. Ważne, żeby umieć przyjąć je i zaakceptować. Nie potyka się ten, kto nie chodzi. Zrozumienie tej prawdy zajęło mi wiele lat, co wcale nie oznacza, że przede mną już tylko pasmo sukcesów. Szczęśliwie przetrwałem kilka rund, ale koniec jest daleki, a przeciwnik szalenie wymagający – mówi Andrzej H. Wojaczek, autor trzeciej już części sagi „Wrzeciono Boga”, zatytułowanej „Jutrznia”. W swojej najnowszej książce autor opowiada o dojrzewaniu do podejmowania trudnych decyzji; o miłości umożliwiającej przetrwanie najgorszego, a nade wszystko o czyhającej za zakrętem wojnie na prostej drodze młodzieńczego życia. czytaj dalej
– W ostatnim rozdziale, gdy moja bohaterka opiekuje się swoją sąsiadką, na pytanie o to, kim jest, odpowiada: doktor Zosia. To zdrobnienie ma uwypuklić kontrast między jej wrażliwością, między tym, co lekarze powinni robić, a tym, z czym musieli się mierzyć w czasie II wojny światowej. Jej historia to skondensowane echo, łączące wiele życiorysów. Potrzebowałam takiej postaci, by jej oczami – oczami bohaterki fikcyjnej – spojrzeć na życiorysy wielu postaci historycznych – mówi Ałbena Grabowska w najnowszym wywiadzie przy okazji premiery powieści „Doktor Zosia. Uczniowie Hippokratesa”. czytaj dalej
– Aranżowane małżeństwa w tamtych czasach były normą. Miłość była jedynie miłym dodatkiem. Związek nie miał być mariażem dwóch serc tylko na przykład dwóch majątków – opowiada o XIX wieku Ewa Sobieniewska, autorka powieści „Srebrne wrzeciono". czytaj dalej
– Miłość to nie zawsze piorun z jasnego nieba, choć i tak bywa. Trwałe relacje to jednak często coś więcej. Przyjaźń, wspólne zainteresowania, sympatia, chęć i umiejętność rozmowy, czułość, zrozumienie – mówi Krystyna Mirek. Z pisarką rozmawiamy o jej najnowszej powieści „Miłość, kłamstwa i sekrety". czytaj dalej
– Kryminały powinny być najważniejszym sortem literatury, bo naprawdę dotyczą ogromnej części ludzkości: wilków i owiec. Nie powieści psychologiczne, opisujące dramaty jednostek, powinny otrzymywać Noble i Bookery, tylko dobre kryminały, uświadamiające ludzkości, że przeważająca liczebnie większość jest stale ciągle i okrutnie wykorzystywana przez bezwzględnych cwaniaków. Owce powinny sobie to uświadomić i bronić się. A wiedzę czerpać właśnie z kryminałów! – mówią Beata i Eugeniusz Dębscy, autorzy książki „Śmierć druga". czytaj dalej
