Podobało mi się dawanie sobie w żyłę. Ten rytuał dawania sobie w żyłę był boski. To uzależnia. I zresztą nie tylko to. Ten stan zobojętnienia na wszystko i wszystkich to cudo. To jak orgazm. Oczywiście nie wszystko w tej historii jest piękne.

Ślub to coś więcej niż dzień, w którym dwoje ludzi się pobiera, coś więcej niż suknia i smoking; w małżeństwie chodzi o nią i o niego.

Nie sposób poznać drugiego człowieka. Nie słuchaj, kiedy ktoś ci wmawia, że jest inaczej.

Gdy go poznałam, był jak zielona łodyżka przebijająca się przez bura ziemię. Albo jak fajerwerk rozbłyskujący na ciemnym niebie. Czaiła się w nim obietnica. Jawił mi się czysty, ekscytujący. Był dla mnie wszystkim.

Gdy wychylał pierwszy kieliszek, poczuł, jak przechodzi go prąd; przypominało to trochę orgazm. Chwila zapomnienia, relaksu całego ciała. Tylko tyle i aż tyle.

Jedni mówią, że ich ulubionym zapachem jest woń świeżo upieczonego chleba, drudzy że kawy, jeszcze inni że ogniska. Simon od najmłodszych lat upodobał sobie zapach piwa. Nic tak nie pobudzało jego zakończeń nerwowych.

Tata nie lubił, jak światło padało na grający telewizor; mama nie lubiła wścibskich sąsiadek. Stanęło na tym, że mimo wczesnej pory siedzieli po ciemku.

Ale chyba każdy zwią­zek ma w sobie na po­cząt­ku coś z te­atru czy może ra­czej te­atral­ne­go przed­sta­wie­nia. Pa­trzy­my na sie­bie w bla­sku ju­pi­te­rów, więc chce­my się za­pre­zen­to­wać w jak naj­lep­szym świe­tle, dla­te­go cen­zu­ru­je­my się, nieco kry­gu­je­my, gry­zie­my w język, do­sto­so­wu­je­my do roli. A z bie­giem lat kur­ty­na wiel­kich wzlo­tów i upad­ków nieco opada, czu­je­my się w mał­żeń­stwie jak za ku­li­sa­mi dzie­jo­wych za­wi­ro­wań i dla­te­go mo­że­my ode­tchnąć, czuć się swo­bod­nie, wyjść z roli i być po pro­stu sobą. Z jed­nej stro­ny cza­sa­mi może wtedy bra­ko­wać aplau­zu pu­blicz­no­ści czy po­czu­cia wy­jąt­ko­wo­ści, które może przy­sła­niać ru­ty­na, z dru­giej – ulat­nia się gdzieś trema, w któ­rej miej­sce stop­nio­wo wkra­cza swoj­ski spo­kój.

(...) to nie miłość jest ślepa, tylko marzenia, którymi człowiek nabija sobie głowę. A potem robi wszystko, żeby się spełniły, nie patrząc na konsekwencje ani rany zadawane po drodze innym ludziom.

Być może są na świecie ludzie, do których karma nie wraca. Być może jest również tak, że zemsta, o której myśli się za bardzo, zjada nas samych, a potem trafia w czoło jak bumerang.

Bez względu na to jak się starasz i jak bardzo ci zależy, nie masz na nic wpływu.

Ludzie czasem się rozstają, bo ich drogi faktycznie rozchodzą się w różne strony. Jeden patrzy w górę, drugi w dół. Jeden woli słońce, a drugi deszcz. I nagle okazuje się, że te drobiazgi są tak trudne do pogodzenia, iż lepiej się rozstać, niż próbować znaleźć kompromis.

Nie od dzisiaj wiadomo, że faceci najbardziej lubią polowanie, złapana zwierzyna nie jest już bowiem tak interesująca. Zresztą na podobnych zasadach funkcjonował świat zwierząt.

Agata łapała się na tym, że za każdym razem, kiedy wracała do domu, nadal była zdziwiona, że ktoś już w nim jest.

Tak naprawdę to większość kobiet nadal wierzy w bajki, bo została na nich wychowana. Enigmatyczny, bliżej nieokreślony książę to ciągle główny bohater naszego dzieciństwa.