Publicystyka

- Podobno Joseph Conrad powiedział kiedyś, że każdy nosi w sobie potrzebę napisania tego co mu się przydarzyło. Miałem w sobie tak potrzebę od lat. Jako kilkunastoletni chłopiec postanowiłem napisać komiks o Indianach. Kupiłem zeszyt, wymyśliłem tytuł, a pierwszą stronę podzieliłem na mniejsze pola. Potem zrobiłem dwa rysunki i doszedłem do wniosku, że pisanie czegoś obszerniejszego niż list czy wiersz przerasta moje możliwości. Jednak żyjąc między książkami (mój pokój jest ich pełen), patrząc dzień w dzień na ich grzbiety, prędzej czy później musiałem dojrzeć do decyzji i napisać swoją powieść. Moje życie jest inne, ale nie wyjątkowe. Może warto było napisać, by ktoś nie czuł się samotny - mówi Zbigniew M. Nowak, autor powieści Szczygieł. czytaj dalej

- Uważam, że w naszym codziennym życiu jest tyle zła, niegodziwości, zawiedzionej miłości, zdrady, że w swoich książkach chciałam pokazać, że istnieje miłość prawdziwa, ale trzeba w nią uwierzyć. Czy każdy z nas nie marzy? Czy to nie daje nam frajdy? Po co pisać o smutku i żalu – mamy ich coraz więcej wokół siebie! Książka ma dać radość, pomóc uwierzyć, a nie przygnębić. Cukierkowo? Cóż, ja lubię cukierki - mówi Halina Kowalczuk, autorka powieści Dwórka królowej, odpowiadając na pytania czytelników serwisu Granice.pl. czytaj dalej

- Nie planowałam pisania w ogóle. Najpierw chciałam napisać o Bułgarii i wtedy powstał Orfeusz. Potem dostałam propozycję napisania bajki terapeutycznej i z radością stworzyłam O małpce, która spadła z drzewa. Julek i Maja w labiryncie powstały, kiedy mój syn poprosił mnie o napisanie bajki dla niego i o nim. Kolejne części pisałam bardziej niesiona powodzeniem pierwszej, a potem drugiej części. Dopiero kiedy Powrót do gry ukazał się na rynku, zrozumiałam, że potrafię pisać i bardzo tego chcę. To wtedy właśnie zaczęłam myśleć o pierwszej fabule dla dorosłych. Miałam pomysł i zrealizowałam go. Tak powstała moja debiutancka powieść Coraz mniej olśnień. A potem to już poszło… fot. Miro Bestecki / Zwierciadło czytaj dalej

- W starożytnym Rzymie ojcowie zajmowali się wyłącznie synami. Dbali, by mieli oni odpowiednią wiedzę o świecie i umieli walczyć. Ojcowie wymierzali kary, mogli synów chłostać batem, a nawet sprzedać! Córkami zajmowały się mamusie.  Gotowanie, pranie, szycie, taka to była nauka... Kochania chyba za wiele w tym nie było. Dziś mamy szczęście. Tata może mieć garnitur w kancik albo zakurzone dredy, fotel na biegunach lub laptopy w hurtowej ilości, chińskie klapki na białych skarpetkach frotte lub tytuł profesora, nawet zwyczajnego. Co za różnica. Niech tatuje jak umie, byle z dobrą wolą bez daty ważności - mówi Barbara Stenka, autorka książki Tatax i inne historyjki o tatusiach. czytaj dalej

- Niestety, nie jeżdżę do pracy rowerem, choć robiłabym to chętnie. Ale moja praca to albo wykłady, na które często dźwigam stosy zabytkowych słowników – przejażdżka na dwóch kółkach mogłaby się okazać zbyt ryzykowna dla tych starych ksiąg; albo spotkania z czytelnikami, które często odbywają się setki kilometrów od domu – taka przejażdżka z kolei mogłaby się okazać ryzykowna dla mnie; albo pisanie – a rowerowa przejażdżka do pokoju obok, choć mało ryzykowna, byłaby też mało praktyczna - mówi w naszym wywiadzie Agnieszka Frączek, doktor językoznawstwa, germanistka i leksykografka, a także autorka książek dla młodych czytelników. Jej najnowsza książka - Sprężynek na tropie tajemnic. Ekologia - została przez jurorów uznana za najlepszą książkę edukacyjną w plebiscycie "Najlepsza książka dla młodych czytelników 2015".     Rozmawiał Sławomir Krempa, wykorzystując pytania nadesłane przez użytkowników serwisu Granice.pl czytaj dalej

Warszawskie gangi, młody kasiarz, Szpicbródka, Piłsudski i przedwojenny świat kabaretów. Do starego automobilu, który zawiezie nas w lata dwudzieste XX wieku zaprasza Grzegorz Kalinowski, autor wydanej właśnie powieści sensacyjnej Śmierć frajerom.  czytaj dalej

- Jestem szachistą. Jako szachista staram się przewidzieć różne scenariusze - dobre i złe zagrania. Jeśli Pan gra w szachy, a Pańskim przeciwnikiem jest komputer, to pokazuje on wszystkie możliwe ruchy i dzieli je na dobre oraz złe. Jeśli chcemy wygrać, musimy wybrać taki ruch, którzy w przyszłości da nam usytuowanie najlepsze z możliwych. Media opowiadają nam o złych scenariuszach, które wiodą nas w objęcia katastrofy. Literatura ma inne zadanie - ma wskazywać, co zrobić, aby było lepiej. Z Bernardem Werberem, autorem powieści Imperium mrówek i otwierającej nowy cykl powieściowy Szkoły bogów, rozmawia Sławomir Krempa. czytaj dalej

- Muszę przestawiać program w głowie, gdy pojawiają się mężczyźni. Nie inaczej się dzieje, gdy pisarze piszą o kobietach. Wiedzą mniej więcej tyle samo o okresie, ile ja o wzwodzie. Trzeba się z tym borykać, a jakoś nikt się mężczyzn nie czepia. A każda pisząca kobieta otrzymuje zawsze, ale to zawsze, w każdym wywiadzie pytanie o kwestię kobiecości w literaturze. Jednak obstawałabym przy tym, że literatura płci nie ma. Albo ma obie – jak kto woli - mówi Joanna Jodełka, laureatka Wielkiego Kalibru, której nowa powieść - Kryminalistka - właśnie trafiła do księgarń.   czytaj dalej

Szukam szczęścia w nieszczęściu– mówi Izabela Pietrzyk, autorka Rodzinnego parku atrakcji, w rozmowie o samotnych ryczących czterdziestkach, życzliwej Rosji i szampańskim nastroju.  czytaj dalej

Dorota Gąsiorowska sprawia wrażenie osoby niezwykle skromnej, ale i autentycznej. Ładna, uśmiechnięta, z jakimś szczególnym błyskiem w oku. Gdy zaczyna opowiadać o sobie, słyszysz, jak zmienia się jej głos… od smutnego, gdy opowiada o trudnych chwilach i zakrętach, po pełen radości, gdy mówi, jaki prezent zrobiła sobie na 40. urodziny: właśnie w tym roku bowiem wydaje swoją debiutancką powieść Obietnica Łucji. fot. mat. prasowe czytaj dalej