Publicystyka
Czytałem kilka średnio pochlebnych opinii o tym filmie. Nie do końca się z nimi zgadzam. Wydaje mi się, że zawiedzeni mogli być tylko ci, którzy oczekiwali więcej akcji. Tej nie ma tu tak wiele, bo twórcy skoncentrowali się na dość skomplikowanej fabule i kompleksowym przedstawieniu dwóch pierwszoplanowych postaci. Film ma swój klimat i twardo się go trzyma. czytaj dalej
Film wykonany z rozmachem i z klasą. Bezlitośnie ukazuje brak skrupułów i brutalność, jaka towarzyszy niekończącym się wojnom i wojenkom na Czarnym Lądzie. czytaj dalej
Akcja, choć może z opisu to nie wynika, jest dość wartka i ciekawa. Mocną stroną są dialogi. Są bardzo naturalne, niebanalne i nie przegadane. Na uwagę zasługuje również kreacja Jodie Foster, która doskonale odgrywa oszalałą z niepokoju matkę. Nie chodzi tu o oszalałą damulkę, ale kobietę z charkakterkiem, która dosłownie i w przenośni wywraca samolot do góry nogami, byle znaleźć córkę. czytaj dalej
Nie jest to totalna klapa, bo wiele tu aspektów pozytywnych. Gra jest na dobrym poziomie, a wszystko zostało bardzo estetyczne wykonanie. Jednak nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że to po prostu stek odgrzewanych patentów na romantyczną komedię. Nic nowego, nic porywającego, zero świeżości. czytaj dalej
Mamy mało słów, a dużo czynów – dzięki temu widz rozumie, czemu dana osoba zachowuje się tak, a nie inaczej. czytaj dalej
Kontynuacja kultowego thrillera. I jak to mają w zwyczaju filmowe kontynuacje – dostajemy świetny pomysł, bez równie świetnej koncepcji na jego "odgrzanie". czytaj dalej
To dość ciekawy film, mający wiele wspólnego z serialem Rodzina Soprano. Opowiada o tym samym półświatku, a nawet bohaterowie są podobnie grubi i obleśni. czytaj dalej
– Prawdziwa rozmowa to taka, w której widzimy reakcje, mimikę, gesty i emocje rozmówcy. Tak, dzisiaj możemy to osiągnąć za pomocą videorozmowy, ale proszę zwrócić uwagę, że do nazwy tego typu komunikacji sami dodaliśmy „video", co znaczy, że nie jest to według nas ta pełnoprawna, prawdziwa rozmowa. W tej prawdziwej bowiem wciąż najważniejszy jest człowiek, a nie jakość połączenia. Bliskość z rozmówcą, możliwość dotknięcia go, poklepania czy przytulenia – tego wszystkiego nie zapewni nam nawet najlepsze łącze i nielimitowane bajty czy bity – mówi Maciej Lasota, autor książki „Bezczłowiecze". czytaj dalej
Rwanda, 1994 rok. Utrzymywany sztucznie pokój pomiędzy plemionami Tutsi i Hutu jest coraz bardziej nietrwały. Pewnego dnia, ugodowy prezydent z plemienia Hutu zostaje zamordowany. Politycy niechętni zmianom, zręcznie kierują podejrzenie na ludzi Tutsi. Bardzo szybko zostaje podniesiony temat "rozwiązania kwestii Tutsi". Podjudzany plebs chwyta za maczety. Rozpoczyna się rzeź, w której wymordowano bez litości 800.000 ludzi, podczas gdy ONZ zajmowała się ewakuacją własnych żołnierzy i sporami formalnoprawnymi. czytaj dalej
Bohaterowie pozornie starają się uratować planetę, ale szczególnie im się nie spieszy, by wykonać misję. Jednym słowem: cała treść sprowadza się do mocno ogranego motywu walki dobra ze złem, w którą wplecione zostały nieukładające się w spójną całość osobiste rozterki postaci. czytaj dalej
