Nie ma nic gor­szego dla ko­bie­ty w ciąży niż seria nie­szczęść i pecho­wych dni, które kumu­lują się iry­tu­jąco i powo­dują, że czło­wiek za­czy­na wąt­pić, czy jesz­cze kie­dy­kol­wiek spo­tka go w życiu coś do­bre­go.

(...) je­że­li czło­wiek oszu­kuje, zazwy­czaj mówi znacz­nie wię­cej niż zwy­kle, ubar­wia swoje opisy, w ten spo­sób pró­bu­jąc zagłu­szyć wy­rzu­ty sumie­nia.

Lu­dzie ni­gdy nie zmie­niają się bez po­wo­du. Przy­zwy­cza­je­nia są tak silną na­tu­rą ludz­ką, że ich zmia­na jest czę­sto bar­dziej bole­sna niż usu­nię­cie ósem­ki. A skoro mimo wszyst­ko nie­któ­rzy ska­czą na głę­boką wodę, ozna­cza to, że w ich życiu poja­wiło się coś no­we­go i waż­nego. Lub ra­czej ktoś.

Jezu, jak mi nie pa­su­ją te zmia­ny. Ja rozu­miem, że rów­no­upraw­nie­nie i też je­stem za tym, żeby ko­bie­ty miały po równo z face­tami, ale te nie­które nazwy to jest gwałt na ję­zy­ku. Le­kar­ka czy na­uczy­ciel­ka, to ja rozu­miem. Ale detek­tywka brzmi jakoś śmiesz­nie.

Cza­sami lu­dzie zaata­ko­wani znie­nacka nie potra­fią kła­mać, a po ich waha­niu widać, że pró­bują się jakoś wykrę­cić.

(...) czło­wiek powi­nien być rado­sny tylko wtedy, kiedy na­praw­dę tak się czuje i ma ku temu po­wo­dy, a nie dla­tego, że coraz wię­cej dziw­nych ludzi zmu­sza in­nych do afir­ma­cji, wizu­ali­za­cji szczę­ścia i wy­obra­ża­nia sobie nie wia­domo czego.

(...) roz­trzą­sa­nie wła­snych kło­po­tów ni­gdy nie przy­no­siło ni­cze­go do­bre­go poza wpę­dza­niem się w coraz więk­sze kom­plek­sy i poczu­cie winy.

Lu­dzie zazwy­czaj uwiel­biają uni­kać odpo­wie­dzial­no­ści. Bo za­wsze ła­twiej jest się wy­mknąć i kazać innym ra­dzić sobie z kon­se­kwen­cjami.

Czy wiesz, że morza i oceany, że rzeki i jeziora, że wszystkie wody opływające ziemię są ze sobą połączone i że jeżeli chcesz dotrzeć dokądkolwiek na świecie, możesz po prostu ruszyć przed siebie i trafisz tam, dokąd zmierzasz? Tak mi powiedziała mama. Tu kończy się świat. Tu zaczyna się podróż.

Jesteśmy ostatnią wyspą, na której ludzie mówią językiem porozumienia i wierzą w przedwieczną mądrość. Porozumiewają się z niebem i morzem. Muszą.

Sasza mówi językiem ludzi stąd. Jeśli zechce, żebyś ją rozumiała, zrozumiesz ją z łatwością. Doceń to. Jeżeli ludzie z wyspy nie chcą, żeby ktoś ich rozumiał, nikt ich nie zrozumie. Taki to język. Magiczny.

Moja mama mówi, że nasz świat jest tylko światem, który jesteśmy w stanie sobie wyobrazić. Że niewyobrażone nie istnieje.

Najstarsi ludzie wyspy naprawdę wierzyli w smoki i w ich opiekę.

Niebezpieczeństwo, którego się spodziewasz, nie jest tak groźne, jak atak znienacka.