- cytaty - strona 71 - www.granice.pl

Im łatwiejsza do zdobycia,

Tym trudniejsza do zniesienia.

Autor: Mander
Książka: O kobietach
Tagi: kobieta, kobiety

Pamiętaj, że kropla drąży skałę nie siłą, lecz częstym spadaniem.

Autor: Małgorzata Starosta
Książka: Gdzie są moje zwłoki?

Kłamstwo nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem, a trwanie przy nim, gdy zostało zdemaskowane, może mieć tylko jeden skutek.

Autor: Małgorzata Starosta
Książka: Gdzie są moje zwłoki?
Tagi: kłamstwo

0

A Niemcy? Ci, którzy wiedzieli, robili wszystko, by się ze swoją wiedzą nie ujawnić. Ci, dla których Hitler był bogiem, nigdy nie uwierzyli w prawdę.

Autor: Małgorzata Starosta
Książka: Gdzie są moje zwłoki?

0

Poznałyśmy się u neurologa, śmieszna sprawa: połączyła nas migrena. Kto ich nigdy nie miał, niech dziękuje losowi.

Autor: Małgorzata Starosta
Książka: Gdzie są moje zwłoki?

0

- A to swołocz jedna niemyta w ciepłej wodzie! - krzyknęła, otworzywszy ukryty za obrazem sejf ścienny. - A żeby go w nocy sraczka złapała i nie miał żadnej apteki całodobowej w pobliżu!

Autor: Małgorzata Starosta
Książka: Gdzie są moje zwłoki?

0

Ja tam nie wiem ale jeszcze się nie zdarzyło, żeby z wściekłej krowy się zdrowe cielę urodziło.

Autor: Małgorzata Starosta
Książka: Gdzie są moje zwłoki?

0

Dziewczyna stawi się na ceremonii, choćby skały srały.

Autor: Małgorzata Starosta
Książka: Gdzie są moje zwłoki?

0

Ja dziedziczę po mamusi i jestem bystra jak woda w klozecie o poranku.

Autor: Małgorzata Starosta
Książka: Gdzie są moje zwłoki?

0

Ja naprawdę nie wiem, jakim cudem ty jeszcze chodzisz po tym świecie. Nieogar z ciebie, że klękajcie narody!

Autor: Małgorzata Starosta
Książka: Gdzie są moje zwłoki?

0

Linda Miller zdawała się należeć do osób, dla których szklanka nigdy nie jest w połowie pusta, a wiatr zawsze wieje we właściwą stronę.

Autor: Małgorzata Starosta
Książka: Gdzie są moje zwłoki?

0

Nic tak nie podnosi jakości życia jak zdrowe poczucie humoru.

Autor: Małgorzata Starosta
Książka: Gdzie są moje zwłoki?
Tagi: życie, poczucie humoru

0

Nic nie zapowiadało, że ten dzień zamieni się w najdziwniejszą środę w historii dziejów.

Autor: Małgorzata Starosta
Książka: Gdzie są moje zwłoki?

0

Helmold o zróżnicowaniu kultów u Słowian połabskich: […] Istnieją rozmaite rodzaje bałwochwalstwa, nie wszyscy bowiem zgodnie praktykują te same zabobonne obrządki. Jedni stawiają dziwaczne posągi w świątyniach, jak np. wizerunek w Płoni, który nosi imię Podaga, inne bóstwa zamieszkują lasy i gaje, jak np. bożek starogardzki Prowe. Takich nie przedstawia się na wizerunkach. Wielu bogów rzeźbią z dwoma lub trzema czy nawet więcej głowami. Helmolda Kronika Słowian, tłum. J. Matuszewski, Warszawa 1974, s. 331.

Autor: Helmold
Książka: Helmolda Kronika Słowian

0

Skąd wzięła się nazwa „Polska”: Nazwa Polski (łac. Polonia) pojawia się w źródłach na przełomie X-XI wieku. Ale kraj ten i naród występują również pod innym imieniem. Wschodni Słowianie zwali Polaków Lachami […], Węgrzy używali terminu Lengyel, Litwini – Lenkas, Serbo-Chorwaci […] – Ledianin. Ta druga nazwa – choć rzadziej – występuje i w samej Polsce. Używa jej po raz pierwszy kronikarz z przełomu XII-XIII wieku Mistrz Wincenty [Wincenty Kadłubek]. Szereg razy wzmiankuje o Lechitach […], mając na myśli Polaków. Imię to spotyka się również w późniejszych kronikach polskich. Kazimierz Wielki w liście do patriarchy Konstantynopola (z około 1370 roku) tytułuje się królem Lachii. […] Terytorium Lachów, położone między ziemiami Wiślan i Mazowszan, musiało zajmować rozległą przestrzeń po obu stronach Wisły. Konstantyn Porfirogeneta nazywa Wisłę rzeką lacką [Konstantyn nazywa plemię nad Wisłą Liciki, tożsame z Lachami]. […] Widukind z Korbei […] pod 963 r. podaje, że jeden z niemieckich margrabiów o imieniu Wichman pobił Mieszka, który panował nad Slowianami zwanymi Licicaviki. […] Moim zdaniem Lachy nad Wisłą, Liciki Konstantyna Porfirogenety i Licicavici Widukinda są jednym i tym samym ludem. Jednym słowem, Słowianie nad którymi panował Mieszko, byli Lachami, a państwo Piastów było państwem Lachów. Znajduje to swe poparcie u „Nestora”, który wie bardzo dobrze, że Polanie znad Warty, Pomorzanie itd. objęci zostali wszyscy nazwą „Lachów”. Z biegiem czasu nastąpiło przesunięcie głównego ośrodka państwowego od Lachów do uzależnionych od nich Polan […]. W procesie wyrugowania nazwy Lachów na rzecz Polan przemożną rolę odegrał kler łaciński, który wychodził w swej akcji chrystianizacyjnej z ziemi Polan i to terytorium uważał za podstawę organizacji kościelnej […]. Duchowieństwo łacińskie świadomie usuwało w cień stare tradycje polityczno-państwowe, w sensie religijnym – pogańskie, aby przez utrwalenie imienia „Polski” stworzyć nowy okres dziejów i uwypuklić rolę plemienia będącego głównym ogniskiem nowej wiary. H. Paszkiewicz, Początki Rusi, Kraków 1996, s. 401-409.

Autor: Henryk Paszkiewicz
Książka: Początki Rusi
Tagi: Polska

0