Miron odchrząknął. Podsunął taborecik i usiadł naprzeciw Lucyny.

– Gratuluję pomyślunku, ale są rzeczy, które pani umykają. Moje długi nie wynikają z rozrzutności. Co pani robi z pieniędzmi, jeśli – ha! – ma ich pani nadmiar?

– Zaszywam w poduszce – odparła Lucyna. – Ale w życiu jej pan nie znajdziesz!

– Pani oszczędza pieniądze. To zrozumiałe. Lepiej oszczędzać, niż żyć bez grosza na czarną godzinę. Ale to nadal bieda. Biedni oszczędzają, bogaci inwestują. Ja też oszczędzałem… ale wreszcie odważyłem się zaryzykować. Zainwestowałem. Najpierw swoje pieniądze, potem cudze… Niestety. Moja odwaga zderzyła się z realiami świata, który nie pozwala rozwinąć skrzydeł. Długi, jakich sobie narobiłem, to pochodna niezależnych ode mnie okoliczności. Przemijających nagle boomów, zmieniających się z nagła trendów… Ja, proszę pani, zostałem obrabowany przez niestabilny Rynek, przez miliongłową Hydrę Giełdy, przez Nieszczęście zaklęte w liczbach. I od tamtej pory biorę los we własne ręce.

– Okradli cię na rynku? – Kornikowa żachnęła się. – U nas w Ośliborzu też kradną, zafajdańce… Chociaż ja wolę uczciwych kieszonkowców niż znachorów porywaczy.

Prośba o wyspy szczęśliwe

A ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź,
wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj,
ty mnie ukołysz i uśpij, snem muzykalnym zasyp, otumań,
we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu....

Je­że­li wszyst­ko wali ci się na głowę, to nie mo­żesz wy­biec nago na łąkę i krzy­czeć, że chcesz się nały­kać szczę­ścia. Kiedy je­steś w dupie, to po pro­stu je­steś w dupie i nie można z tego zro­bić ni­cze­go wię­cej. Nawet jeśli usią­dziesz w pozy­cji kwia­tu lo­to­su i za­czniesz ję­czeć do księ­życa.

Nie ma nic gor­szego dla ko­bie­ty w ciąży niż seria nie­szczęść i pecho­wych dni, które kumu­lują się iry­tu­jąco i powo­dują, że czło­wiek za­czy­na wąt­pić, czy jesz­cze kie­dy­kol­wiek spo­tka go w życiu coś do­bre­go.

(...) je­że­li czło­wiek oszu­kuje, zazwy­czaj mówi znacz­nie wię­cej niż zwy­kle, ubar­wia swoje opisy, w ten spo­sób pró­bu­jąc zagłu­szyć wy­rzu­ty sumie­nia.

Lu­dzie ni­gdy nie zmie­niają się bez po­wo­du. Przy­zwy­cza­je­nia są tak silną na­tu­rą ludz­ką, że ich zmia­na jest czę­sto bar­dziej bole­sna niż usu­nię­cie ósem­ki. A skoro mimo wszyst­ko nie­któ­rzy ska­czą na głę­boką wodę, ozna­cza to, że w ich życiu poja­wiło się coś no­we­go i waż­nego. Lub ra­czej ktoś.

Jezu, jak mi nie pa­su­ją te zmia­ny. Ja rozu­miem, że rów­no­upraw­nie­nie i też je­stem za tym, żeby ko­bie­ty miały po równo z face­tami, ale te nie­które nazwy to jest gwałt na ję­zy­ku. Le­kar­ka czy na­uczy­ciel­ka, to ja rozu­miem. Ale detek­tywka brzmi jakoś śmiesz­nie.

Cza­sami lu­dzie zaata­ko­wani znie­nacka nie potra­fią kła­mać, a po ich waha­niu widać, że pró­bują się jakoś wykrę­cić.

(...) czło­wiek powi­nien być rado­sny tylko wtedy, kiedy na­praw­dę tak się czuje i ma ku temu po­wo­dy, a nie dla­tego, że coraz wię­cej dziw­nych ludzi zmu­sza in­nych do afir­ma­cji, wizu­ali­za­cji szczę­ścia i wy­obra­ża­nia sobie nie wia­domo czego.

(...) roz­trzą­sa­nie wła­snych kło­po­tów ni­gdy nie przy­no­siło ni­cze­go do­bre­go poza wpę­dza­niem się w coraz więk­sze kom­plek­sy i poczu­cie winy.

Lu­dzie zazwy­czaj uwiel­biają uni­kać odpo­wie­dzial­no­ści. Bo za­wsze ła­twiej jest się wy­mknąć i kazać innym ra­dzić sobie z kon­se­kwen­cjami.

Czy wiesz, że morza i oceany, że rzeki i jeziora, że wszystkie wody opływające ziemię są ze sobą połączone i że jeżeli chcesz dotrzeć dokądkolwiek na świecie, możesz po prostu ruszyć przed siebie i trafisz tam, dokąd zmierzasz? Tak mi powiedziała mama. Tu kończy się świat. Tu zaczyna się podróż.

Jesteśmy ostatnią wyspą, na której ludzie mówią językiem porozumienia i wierzą w przedwieczną mądrość. Porozumiewają się z niebem i morzem. Muszą.