Ci, którzy zdradzają, kłamią i ranią innych zwykle mają ku temu powód. Ich własne krzywdy, ich własny strach, albo coś, co zraniło ich w przeszłości.

To, co zrobiłam jest złe, bardzo złe. Wiem o tym.

Byłam wysoka i szczupła, nosiłam szkolną spódnicę podciągniętą tak, żeby była jak najkrótsza, bo wszystkie dziewczyny tak robiły. Ale mnie nie interesowali chłopcy. Śmiesznie pachnieli i byli głupi, a ja nie lubiłam głupoty.

- Podobno istnieją ludzie, za których warto oddać życie - powiedziała opanowanym głosem. - On na pewno nie jest jednym z nich.

Podobno ludzki mózg poza stanem snu nie potrafi przestać myśleć. Podobno nie da się wyłączyć myślenia do tego stopnia, żeby żadne słowa, wyrazy czy zdania nie krążyły po wnętrzu głowy.

W oczekiwaniu na upragniony dzień czas drastycznie zwolnił swój bieg.

Faceci lgną do niej jak muchy do miodu i nie przeszkadza im jej nieco zadarty nos, kościste policzki, kwaśny oddech ani krwiste rany na obgryzionych skórkach przy paznokciach, które rażą w oczy. Wszyscy, bez wyjątku, uważają ją za piękność.

Obserwuję jej wyróżniające się na tle pozostałych, zgrabne do granic przyzwoitości ciało. Wygina się prowokująco w rytm muzyki techno.

Oni robią wiele złego, bo mogą. Nie muszą. Ale chcą. (Jeżyna do Sanny)

Była jak statek bez balastu, dziko rozkołysany na falach.

Jedynym miejscem, w którym potrafiła odnaleźć poczucie piękna i majestatu świata, były książki.

Zawsze lubiła porządek. Świadomość, że jej buty nie stoją równo w szafie, nie pozwalała jej zasnąć.

Nie wyrzuca się losu wygranego na loterii tylko dlatego, że trochę wymiął się w portfelu.

Różnica między stratą a brakiem jest zasadnicza. Florence, bądź co bądź, nigdy nie otrzymała ani trochę współczucia z racji tego, że dorastała bez ojca. Przeciwnie - czasem miała wrażenie, że jest z tego powodu uważana za gorszą - jakby na ojca nie zasługiwała.

Odwiedzała bibliotekę, by choć na chwilę wedrzeć się do świata innego niż ten, który znała.