Kraina Śpiących Talentów jest w każdym z nas. Opowiadają Jolanta i Małgorzata Berezowska

– Bardzo często nie widzimy – bądź nie doceniamy – naszych talentów i nie potrafimy się nimi cieszyć. Pokutuje tu, oczywiście, przekonanie, że talent musi oznaczać sukces, sławę i pieniądze. I chociaż to nieprawda, zamykamy oczy i chcemy w to wierzyć. Z zamkniętymi oczami nie dostrzeżemy własnych talentów – opowiadają Jolanta i Małgorzata Bezerowska, autorki książki Pan Taro w Krainie Śpiących Talentów. 

W duecie raźniej budzi się talenty?

Tak. Razem wszystko robi się nie tylko przyjemniej, ale i efektywniej. Dziś, niestety, współpracę wypiera tak mało kreatywna rywalizacja. A przecież za każdym wielkim talentem, w jego cieniu lub obok, zawsze stoi druga osoba będąca inspiracją. Chopin zaczął grać razem z matką. Maria Skłodowska otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki razem z Piotrem Curie. Bracia Wright, mimo mało imponującego wykształcenia, a dzięki swojemu zamiłowaniu, zapoczątkowali erę latania. Gdyby nie współpraca Wilhelma i Jacoba Grimmów, nie poznalibyśmy tylu cudownych bajek. Talenty zdecydowanie chętniej budzą się w duecie.

Gdzie można je znaleźć?

Kraina Śpiących Talentów do której trafił Pan Taro jest w każdym z nas. Oznacza to też, że posiadamy więcej niż jeden talent.

Wszyscy mają jakieś wyjątkowe umiejętności czy predyspozycje do czegoś?

Tak, ale nader często nie widzimy – bądź nie doceniamy – naszych talentów i nie potrafimy się nimi cieszyć. Jesteśmy trochę jak Ondyna z bajki. Pokutuje tu, oczywiście, przekonanie, że talent musi oznaczać sukces, sławę i pieniądze. I chociaż to nieprawda, zamykamy oczy i chcemy w to wierzyć. Z zamkniętymi oczami nie dostrzeżemy własnych talentów.

Poszukiwanie talentów u dzieci to dla rodziców spore wyzwanie, bo z jednej strony pojawia się strach, że przegapimy albo za późno dostrzeżemy zdolności u dziecka, a z drugiej – bardzo łatwo popaść w przesadę i zapisać malca na wszystkie możliwe zajęcia...

Trudno nam będzie podejmować dobre decyzje dotyczące naszych dzieci ze strachem na plecach. Aby dotrzeć do Krainy Śpiących Talentów, pan Taro musi oswoić swój strach i być bardzo uważnym. I to jest chyba odpowiedź na to pytanie. Kiedy podążamy za dzieckiem z uwagą i miłością, nie możemy popełnić błędu. 
 
Tytułowy Pan Taro mieszka w Japonii. Ukazany został jako wielbiciel muzyki i dobry skrzypek z charakterystycznymi dla tego narodu pokładami spokoju, cierpliwości i dystansem. Czy kraj Kwitnącej Wiśni nie będzie dla małych odbiorców zbyt odległy? Dlaczego Pan Taro nie szuka talentów w znacznie bliższej maluchom Polsce?

Pan Taro urodził się w Japonii, ponieważ inspiracją dla tej postaci był skrzypek Shinichi Suzuki, z którego metodami kształcenia się zetknęłyśmy i które – niezależnie od ich ocen – są interesujące. Tu jednak chcemy podkreślić, że pan Taro nie jest panem Suzuki. 

A wracając do pytania, czy Kraj Kwitnącej Wiśni nie będzie dla małych odbiorców zbyt odległy: wyobraźnia dzieci nie ma granic i to się raczej nie zmieniło, mimo nadmiaru wszystkiego, co je otacza. Poza tym starałyśmy się nie przeciążać bajki opisami Japonii, o której dowiadujemy się praktycznie tylko na początku lektury, bo potem pan Taro udaje się w podróż.

Podróże kształcą? Mogą nauczyć czegoś nawet tak doświadczonego człowieka jak Pan Taro?

Oczywiście. W chwili, gdy poznajemy pana Taro, żyje on sobie spokojniutko w domu, którego nigdy nie opuszczał. Już sama myśl, że miałby to zrobić, napawa go strachem. Przełamie się jednak i uda się w podróż, podczas której spotka wiele ciekawych osób, a przede wszystkim dowie się czegoś o sobie. 

Świat jest pełen ukrytych - uśpionych - talentów?

O tak. Wystarczy otworzyć oczy. Kiedy pędzący talent dopada swojego właściciela, ten zaczyna błyszczeć – zupełnie jak skrzypce Kaito. (cha, cha)

A czy można go utracić?

Nie można utracić talentu, on zawsze w nas będzie. Możemy jednak utracić możliwość lub zdolność jego rozwijania. Wiąże się to chociażby z naszymi fizycznymi ograniczeniami. Na szczęście posiadamy więcej niż jeden talent. 

Zabijając marzenia, zabijamy talenty?

Gdyby bracia Wright nie marzyli o lataniu, nigdy nie skonstruowaliby samolotu i ich talent by się nie ujawnił. Wszystko bierze się z marzeń. Są najpiękniejszym prezentem, jaki dostaliśmy. W dodatku są bezpłatne i dostępne dla każdego.  

Zdolności muzyczne to jeden z najpiękniejszych talentów. Na skrzypcach gra Pan Taro, czysty dźwięk tego instrumentu uwielbia też wąż Albi, ale mały Kaito wciąż nie potrafi wydobyć ze skrzypiec upragnionej melodii. Komu muzyka ma nieść radość, jeśli bywa okupiona długimi godzinami mozolnych ćwiczeń?

To bardzo trudne pytanie. Muzyka powinna, oczywiście, nieść radość wszystkim, po to istnieje. Dobrze jednak wiemy, że nader często opanowanie gry na instrumencie okupione jest ciężką pracą, do której dzieci są zmuszane. Kaito, bohater bajki, nie musi grać. Rodzice i nauczyciel stwarzają mu taką możliwość, ale nikt go do grania nie zmusza. I może właśnie dlatego, otoczony serdecznością i wyrozumiałością, obdarzony zaufaniem najbliższych mu osób, nie zniechęca się, tylko w końcu zaczyna grać. Być może nie będzie nigdy wirtuozem, ale jest szczęśliwy.

Niektórzy mówią, że nie ma czegoś takiego jak talent, jest tylko ciężka praca...

Oczywiście, że talent istnieje. To nasze – jak to psycholog Małgorzata Rajchert-Lewandowska napisała – własne, nieświadome zasoby, nasz potencjał, który warto odkryć, po to by żyć w pełni.

Skoro o pracy mówimy: jak wygląda praca dwóch pisarek nad jedną książką? I czy planują Panie powtórzyć to doświadczenie? 

Praca nad książką jest niesamowitą przygodą – tak było w naszym przypadku. A co do przyszłości… Zobaczymy, co przyniesie.

Książkę Pan Taro w Krainie Śpiących Talentów kupicie w popularnych księgarniach internetowych: