Wygląd to nie wszystko. Recenzja filmu "Cudowny chłopak"

Na początku roku na ekrany kin trafił obraz Stephena Chbosky’ego„Cudowny chłopak” będący ekranizacją książki R.J. Palacio pod tym samym tytułem. Opowieść o chłopcu ze zdeformowaną twarzą wzbudzała sensację jeszcze przed pojawieniem się filmu w kinach, a po jego premierze – znalazła grono wiernych fanów.

August nie jest typowym chłopcem – choć bardzo by chciał. Od urodzenia odróżnia się od innych – głównie z powodu genetycznej wady, przez którą chłopiec żyje ze zdeformowaną twarzą. Mimo licznych operacji i zabiegów, Auggie zawsze będzie wyglądał inaczej niż jego rówieśnicy. A że dzieci nie owijają w bawełnę, mówią wprost, co  myślą, niejednokrotnie swymi słowami sprawią przykrość Augustowi.

Chłopiec żyje poniekąd jak w wielkiej bańce, która - roztoczona przez rodziców - chroni go przed resztą świata. Bawi się w swoim własnym gronie, jest zapalonym fanem „Gwiezdnych wojen” – nie dzieli się jednak wrażeniami, dotyczącymi filmów z kolegami ze szkoły, bo do niej nie chodzi. Uczy się w domu – jego mama poświęciła swoje własne życie zawodowe (prywatne zresztą również), by w domu uczyć syna algebry i fizyki.

Wkrótce jednak jego rodzice dochodzą do wniosku, że ich syn potrzebuje kontaktu z rówieśnikami. I, mimo obaw, zapoznają się z ofertą jednej z lokalnych szkół. Pomimo początkowych oporów chłopca, po wakacjach dziesięciolatek musi założyć plecak i zacząć lekcje w szkolnych ławach, a nie przy kuchennym blacie.

Życie nie jest jednak bajką, ochronna bańka wokół Auggiego więc wkrótce pęka. Chłopiec musi zmagać się z ciągłym wytykaniem przez otoczenie. Niebawem ktoś jednak poda mu pełną serdeczności dłoń. Ale czy to wystarczy, by chłopiec poczuł się dobrze w nowym środowisku?

Auggie będzie musiał nauczyć się żyć w nowej rzeczywistości, z nowymi ludźmi wokół siebie. Nie będzie to łatwe, jednak czy oznacza to, że chłopak powinien się poddać?