Klątwa niepotrzebnej kontynuacji. Recenzja 2 sezonu serialu „13 powodów"

W przypadku pierwszego sezonu trudno było nie pochwalić aktorów, którzy mimo młodego wieku wypadli bardzo przekonująco. Niestety, tym razem jest wyraźnie gorzej. Niektóre sceny są przeszarżowane aktorsko, inne zaś role okazują się nijakie, nieciekawe oraz najzwyczajniej nudne. Scenariusz zawiódł, zawiedli też aktorzy, którym nie udało się tchnąć życia w papierową historię.

Kwestia realizacji

Pod względem realizacji, wizualnym i dźwiękowym jest spójnie i rzemieślniczo poprawnie, ale niewiele więcej. Scenografia miasteczka wypada wiarygodnie, ale tak naprawdę nie widzimy nic więcej niż w przypadku pierwszego sezonu. Ścieżka dźwiękowa jest w porządku, ale raczej żadnemu z widzów nie zapadnie w pamięć na dłużej. Nie wywoła też wspomnień – a w przypadku produkcji, której sukces w pewnym sensie opierał się także na nostalgii, odwoływaniu się do młodości widza – to grzech niewybaczalny. 

Niestety, po bardzo dobrym, przemyślanym pierwszym sezonie nie pozostało zbyt wiele. Nazbyt ideologiczne potraktowanie scenariusza sprawiło, że drugi sezon „13 powodów" to przerysowane, nieautentyczne spojrzenie na świat młodych ludzi. Ludzi niemal wyłącznie złych, niestabilnych psychicznie, którzy nie mają żadnych oporów przed popełnieniem czynów po prostu strasznych. Ludzi zupełnie pozbawionych odpowiedzialności. Obraz to smutny, ale też – jak się wydaje – z gruntu nieprawdziwy.