Publicystyka
Podróże do Nicei, wakacje w Paryżu. Dom i mieszkanie z puli Związku Literatów Polskich. Jak w trudnych powojennych latach żyli polscy pisarze? Ile wynosiły nagrody za pracę twórczą i komu były przyznawane? O wolności od trosk i wolności tworzenia w PRL w swoich rodzinnych wspomnieniach zatytułowanych „Dziadek Władek. O Broniewskim, Ance i rodzinie" pisze wnuczka poety, Ewa Zawistowska. czytaj dalej
Była jedną z kobiet, które zdecydowały o losach świata. Królewska kochanka, która odegrała ogromną rolę podczas wojny stuletniej. Poznała sekrety piękna, które wykorzystywała, uwodząc najmożniejszych. W historii sztuki zapisała się jako pierwowzór Madonny z Dzieciątkiem wśród Aniołów Jeana Fouqueta. O Agnes Sorel – a także o innych damach, które patrzą na nas od stuleci z płócien wielkich mistrzów: Vermeera, Leonarda da Vinci, Rembrandta czy Picassa, pisze Iwona Kienzler w publikacji „Kobiety ze słynnych obrazów", która ukazała się nakładem Wydawnictwa Lira. Poznajcie historię Agnes Sorel. czytaj dalej
Peter Handke już zawsze będzie dla Polaków „tym Austriakiem, który dostał Nobla razem z Tokarczuk”. Tymczasem to autor wybitnych książek. I diabelnie kontrowersyjna postać. czytaj dalej
Stanisław Jankowski „Agaton”, cichociemny, szef Wydziału Legalizacji i Techniki wywiadu AK w okupowanej Warszawie. Kierownik jednostki wytwarzającej tuż pod bokiem okupanta przeszło tysiąc fałszywych dokumentów miesięcznie. Adiutant generała Tadeusza Bora-Komorowskiego. Przywódca oddziału podczas powstania warszawskiego, który siedem razy przechodził drogę kanałami podziemnego miasta. Człowiek, który po wojnie wrócił do Polski, aby podjąć pracę przy odbudowie zrujnowanej Warszawy. Bohater, który przeżył wojnę i pracował przy podniesieniu swojego ukochanego kraju z ruin. Człowiek-legenda, o życiorysie, który mógłby posłużyć za podstawę scenariusza filmu sensacyjnego. Poznajcie wojenne losy Stanisława Jankowskiego, którego wspomnienia, spisane dwadzieścia lat po wojnie i wydane w książce „Agaton. Z fałszywym ausweisem w prawdziwej Warszawie", są pasjonującą, pełną przerażających szczegółów, lekturą. czytaj dalej
Pisząc pierwsze zdania swojej debiutanckiej książki zaznaczył, że będzie ona jego pierwszą, a zarazem ostatnią. Takie zdanie widnieje zresztą na jej ostatniej stronie. – Nigdy nie wiązałem z tym swojej przyszłości. Pisarstwo było sposobem na wyrzucenie emocji – mówi dzisiaj. Postanowił jednak wrócić bo jak sam twierdzi, emocji znów jest mnóstwo. czytaj dalej
W historii XX wieku wiele było postaci, które – żyjąc w czasach szczególnie trudnych – zwycięsko przeszły największe próby. Cichych bohaterów, ludzi, o których nie uczymy się na lekcjach historii, których nie wspomina się w mediach historycznych. Jedną z takich właśnie osób była Elżbieta Stadnicka (z d. Lubomirska), która żyła w trzech epokach: w II Rzeczypospolitej, Polsce powojennej i na emigracji we Francji. Swe losy opisuje w pamiętniku Na krawędzi epok, który ukazał się nakładem Wydawnictwa Rosikon Press. A oto jej historia: czytaj dalej
Były piękne, wykształcone i zostały małżonkami najważniejszych władców Europy. Uwielbiane i nienawidzone, wychowane w niewyobrażalnym przepychu, nigdy nie poznały losów ludzi w krajach, o których decydowali ich mężowie. Obie poniosły straszliwą śmierć, gdy wiatr historii zawiał im w twarze. Do dziś pozostają bohaterkami, w których pisze się powieści, kręci filmy i wspomina z zachwytem. Historia pozostawiła obraz dwóch wielkich dam, których życiorysy rozbudzają wyobraźnię. Jak bardzo zafałszowany jest ten obraz? Poznajmy bliżej dwie wspaniałe kobiety z europejskich tronów: Sisi i Marię Antoninę. czytaj dalej
Ludzie kochają opowieści o wielkiej historii, o rozbójnikach i prawdziwej miłości. Niewielu potrafi połączyć wszystkie wątki w jedno dzieło. Ale jeśli już komuś to się uda, wówczas otrzymujemy powieść wszech czasów. Mija właśnie pół wieku bestsellerowej historii o mafii pióra Mario Puzo. Historii, którą trudno by było powtórzyć. czytaj dalej
Jego nazwisko zna każdy. Nie dostał Nagrody Nobla, nie był tak uwielbiany jak Henryk Sienkiewicz, nie napisał tylu powieści co Józef Ignacy Kraszewski. Stawiano mu zarzuty, że nie potrafi pisać, że nie zna się na konstrukcji powieści, że jego postaci są nieudane, a poruszane problemy miałkie. A jednak zapisał się w polskiej literaturze jako twórca najbardziej romantycznej opowieści o niespełnionym uczuciu w czasach, gdy miłość wieku pary i elektryczności jeździ prędko i bierze pasażerów, ilu się da. Surowy wobec siebie, wymagający wobec innych, prowokator, samotnik, geniusz, którego największym nieszczęściem było urodzić się w czasach Henryka Sienkiewicza. Kim był Jan w Oleju, Bolesław Prus i Aleksander Głowacki? Spróbujmy to ustalić. czytaj dalej
Wielcy twórcy z reguły okryci są pewną aurą tajemniczości, egzotyczności i chwały. Na cześć wielkich uczonych, poetów, pisarzy czy malarzy wznoszone są pomniki – w sferze fizycznej i niematerialnej. To zresztą chyba jedna z naszych ludzkich przywar, że o zmarłych, a w szczególności zasłużonych, mówimy wyłącznie dobrze – i stawiamy go na piedestale. W naszym przypadku tak jest między innymi wobec Mickiewicza, o którego burzliwych relacjach intymnych z kobietami niewiele osób wie. Oscar Wilde – jeden z najpopularniejszych brytyjskich twórców epoki wiktoriańskiej od zawsze wzbudzał jednak sensację. I jest to jeden z niewielu humanistów, którego pomnik nie trzeba odbrązawiać. Wilde, którego „Portret Doriana Graya” nie trzeba nikomu przedstawiać. Wilde, który szalał z miłości. Wilde, który ufał, zmieniał się, tworzył. Wilde, który wylądował w więzieniu. Wilde, który był artystą. czytaj dalej
