Mahatma Witkac
Joanna Siedlecka

Lubicie czytać książki biograficzne w formie reportażu? Jeśli tak to książka "Mahatma Witkac" Joanny Siedleckiej z pewnością przypadnie wam do gustu.
To rozszerzone wydanie zachwyca pięknymi fotografiami oraz dodatkowymi rozdziałami. Autorka stworzyła dzieło godne na miarę Witkacego. Ze wspomnień tych, którzy go znali, którzy go pamiętają, wyłania się niezwykła postać człowieka pełnego wrażliwości, głębi, mądrości, samotności, wciąż za mało docenianego, jakby osadzonego nie w tym miejscu, i nie w tym czasie.

"Nie trafią księgi moje pod strzechy,
bo żadnych strzech już nie będzie.
Nie będzie z tego żadnej pociechy,
bo tylko świństwo rozpełznie się wszędzie"

Czyż nie prorocze stały się jego słowa?

Uwielbiam czytać biografie, wspomnienia osób o tych, którzy już odeszli. Nie wiedziałam czego mam się spodziewać, gdy sięgnęłam po tę książkę. Nie myślałam, że tak mnie wciągnie. Odkrywałam strona po stronie życie Witkacego, jego niestandardową osobowość i coraz bardziej czułam jak staje mi się bliski. Czytając o nim jednocześnie poznajemy osoby, którym autorka udzieliła głosu w swojej książce. Wiele intymnych wspomnień pozwala nam poczuć jakbyśmy odkrywali kawałek czyjegoś życia, które nie dla każdego jest dostępne. A właśnie poprzez swoją publikację, autorka zaprasza nas do odkrywania tajemnicy życia Witkacego.

Polecam!!!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Smutna książka o smutnym, groteskowym artyście jasnowidzu. Ukazywanie Witkacego we wspomnieniach ludzi, którzy doczekali strasznej przyszłości przez niego przewidzianej, to niezła próba dla wytrzymałości chusteczek. Najtrudniej chyba czytać o Czesławie Oknińskiej, najgłębiej się tu wchodzi w jakieś czarne otchłanie. Bo to właściwie książka nie tyle o Witkacym, ile o wszystkim i wszystkich dookoła, choć trochę nim "dotkniętych".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kiedy parę miesięcy temu siedzieliśmy na piątym piętrze Vitkaca, budynku przy ulicy Brackiej w Warszawie i czekaliśmy na wernisaż prac Mariana Marawskiego, ilustratora kilku kultowych dzieł z mojego dzieciństwa, padła kwestia nazwy tego w gruncie rzeczy handlowego przybytku. Właśnie sam Murawski przypomniał wszystkim, że przy Brackiej, choć kilkadziesiąt metrów dalej, po drugiej stronie Alej Jerozolimskich przy kamienicy braci Jabłkowskich mieścił się dom, w którym żyła do wybuchu wojny oficjalna żona Witkacego, on sam zaś urodził się jeszcze bliżej, bo przy Hożej pod nieistniejącą już kamienicą z numerem 11. Jakoś tak utarło się, by kojarzyć autora ,,Wariata i zakonnicy" z Zakopanem, dlatego warto czasem pokusić się o próbę systematyki faktów, zwłaszcza przy okazji biografii tego nieprzeciętnego twórcy. Taką właśnie karkołomną próbę podjęła w latach dziewięćdziesiątych Joanna Siedlecka, ruszając w poszukiwanie śladów po synu Stanisława Witkiewicza w głowach żyjących jeszcze osób, które zetknęły się z nim, zanim postanowił wynieść się z tego świata. Mahatma Witkac ma więc klasyczną formę reportażu, a wydanie wznowione w 2014 roku, uzupełnione o daty śmierci większości rozmówców Siedleckiej, jest przykładem dzieła w swojej kategorii wybitnego. Autorka stworzyła swoistą polifonię, z której przebija iście witkacowska gęba pełna sprzeczności, rozchwiania, nieostrości, portret artysty, którego nie sposób nijak zaklasyfikować, włożyć w gładką laurkę czy zatopić w formalinie konkretnych epitetów. A nawet bardziej jeszcze niż portret artysty daje nam Siedlecka, bo podczas lektury przyjdzie nam obcować z człowiekiem prawdziwym i choć obdarzonym ewidentnym talentem, to jednak po ludzku nieszczęśliwym, prawdziwym galerniku wrażliwości.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)