Recenzja książki: Zaczekaj na mnie

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Życie rzadko bywa usłane różami. Zdecydowanie częściej przychodzi nam się mierzyć z przeciwnościami losu, smutkiem, czasem – krzywdą. I taką właśnie słodko-gorzką opowieść kieruje do czytelników Monika Michalik. Zaczekaj na mnie to bowiem z jednej strony bolesna, wciąż – niestety – aktualna i prawdziwa historia podejmująca temat przemocy wobec kobiet. Z drugiej zaś strony to opowieść o tym, że nigdy nie powinniśmy tracić nadziei, że tylko biorąc sprawy w swoje ręce i z odwagą podchodząc do trudności możemy wygrać nowe, szczęśliwe życie.

Amelia to młoda kobieta, pracownica jednego z nadmorskich pensjonatów. Amelia jest pracowita, uczynna i życzliwa, ale jej małżeństwo, odkąd mąż zaczął sięgać po butelkę, dalekie jest od szczęśliwego. Zwłaszcza, że będąc pod wpływem alkoholu, Grzegorz bije i poniża Amelię. Gdy niespodziewana iskra – zauroczenia, fascynacji, pożądania – pojawia się między kobietą a Aleksandrem Domańskim, znanym pisarzem i gościem pensjonatu „Bryza”, sprawy zupełnie wymykają się spod kontroli. Pobita do nieprzytomności przez męża Amelia, gdy wreszcie wraca do pełni sił, będzie musiała podjąć kilka ważnych decyzji. Co dalej z jej życiem? Czy warto tkwić w toksycznym związku? Czy dawanie kolejnej szansy uzależnionemu mężowi ma sens? I co z Aleksandrem? Czy jest dla niego tylko kolejną przygodną znajomością?

Zaczekaj na mnie to książka, która ujawnia tragedie mające miejsce w wielu rodzinach. Autorka pisze o bezradności kobiet. O tym, że całą winę za krzywdę, której doznają z rąk męża lub partnera, często zrzucają na siebie. Że przecież nie były w czymś dobre, spóźniły się, podały niesmaczny obiad, więc mąż mógł się zdenerwować. Monika Michalik piętnuje alkoholizm, pokazuje, jak bardzo destrukcyjny może mieć on wpływ na związek dwojga ludzi. Zwyczajne, przeciętne małżeństwo, które może nie było jak z bajki, ale pielęgnowane, mogło dać partnerom szansę na szczęśliwe i stabilne życie. Czasami nie trzeba przecież fajerwerków. By dobrze żyć, wystarczy kochać i szanować się nawzajem.

Monika Michalik oddaje głos Amelii, pozwala by kobieta dzieliła się z czytelnikami swoimi wątpliwościami, by dojrzewała do podjęcia decyzji, które pozwolą jej uwolnić się od krzywd i poniżania. Amelia zaczyna rozumieć, że żadna kobieta nie może pozwolić, by najbliższa osoba ją raniła – zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Że nawet przysięga małżeńska, deklaracja zawarta przed Bogiem, nie może uzasadniać związku, który dla kobiety jest po prostu niebezpieczny. Ten wyraźny przekaz być może będzie pomocą dla wielu innych kobiet, które doświadczają tego, co Amelia. Być może stanie się też pierwszym krokiem, inspiracją, by zacząć działać i ratować siebie, swoje życie i życie swoich dzieci. By wreszcie sobie pomóc.

W powieści Moniki Michalik znalazło się też miejsce na zdecydowanie bardziej baśniowy wątek. Historia miłosna zwyczajnej dziewczyny i sławnego pisarza raczej nieczęsto się zdarza. Ale właśnie o takich romansach i związkach czytelnicy chcą czytać. To one sprawiają, że to, co niemożliwe, w książkach staje się dużo prostsze i bardziej dostępne.

Książka Moniki Michalik to również historie ludzi towarzyszących Amelii. Marty, jej pracodawczyni, właścicielki pensjonatu „Bryza”, która również zmaga się z demonami przeszłości. Kaśki, najlepszej przyjaciółki Amelii, która gotowa jest nieść pomoc zawsze i wszędzie. Damiana, męża Kaśki, którego zachowanie zaczyna budzić podejrzenia. I, wreszcie, Aleksandra, przystojnego pisarza, łamiącego kobiece serca. Człowieka, który żyje chwilą i zawsze dostaje to, czego chce. Do czasu, gdy na jego drodze staje Amelia. W powieści Zaczekaj na mnie znalazło się także miejsce na marginalny, ale intrygujący wątek z tajemnicą w tle.

Zaczekaj na mnie to książka, którą czyta się szybko, przeskakując między kolejnymi krótkimi rozdziałami. I choć wydarzenia rozgrywają się przede wszystkim w nadmorskim Dziwnowie, a bohaterów jest niewielu, to trudno w powieści o nudę. Przyjemny, przystępny styl, staranność w budowaniu narracji, dokładność i rzetelność w opisach emocji i uczuć bohaterów sprawiają, że książkę trudno odłożyć, nie doczytawszy jej do końca.

Tagi: obyczajowe