Recenzja książki: Osobliwy dom pani Peregrine

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Aby opowieść była wciągająca, powodowała, że po ciele czytelnika przechodzą ciarki, a groza zdaje się czyhać w każdym ciemnym kącie pokoju, wcale głównym jej motywem nie muszą być magia i czary. Wystarczy, że historia jest osobliwa – tak osobliwa, jak dom pani Peregrine, jak mieszkające w nim dzieci i jak wydarzenia, które rozgrywały się na maleńkiej wysepce Cairnholm.

Jacob to pod wieloma względami zwyczajny szesnastolatek - uczęszcza do szkoły i pomaga w sklepie należącym do jego rodziny. I chociaż nie ma grona zaufanych przyjaciół, a marzenia o odkryciu nieznanych krain dawno już odstawił w kąt, chłopiec może pochwalić się znajomością z bardzo nietypowym człowiekiem. Jest nim jego dziadek – Abraham. Mężczyzna opowiadał Jacobowi, kiedy ten był jeszcze małym chłopczykiem historie, w które trudno uwierzyć, a które miały być autentycznymi wydarzeniami z życia Abrahama. W miarę upływu czasu Jacob zaczął traktować opowieści dziadka jak wyssane z palca zwidy schorowanego i cierpiącego na demencję starca. Życie Jacoba przybiera jednak zupełnie nowy kierunek, kiedy okazuje się, że dziadek ginie w niewyjaśnionych okolicznościach. Chłopiec odnajduje krwawiącego staruszka w lesie i słyszy ostatnie, niezwykle tajemnicze słowa dziadka. Jacob wie, że bez względu na wszystko musi odwiedzić wyspę, na której w czasie wojny znajdował się sierociniec. Sierociniec, w którym wychowywał się dziadek chłopca.

Osobliwy dom pani Peregrine to jedna z najbardziej oryginalnych opowieści, na jakie trafić można podczas  czytelniczych wędrówek. Historia wysnuta w książce w głównej mierze oparta jest i inspirowana starymi, czarno-białymi fotografiami. Zdjęcia te pochodzą ze zbiorów wielu kolekcjonerów i - co najważniejsze – są autentyczne. Dopiero, gdy czytelnik otworzy książkę i przejrzy kilka z zamieszczonych w niej fotografii, przekona się, dlaczego tak ważny stanowią one element. Pierwszym wrażeniem, jakie odniesie się po obejrzeniu fotografii będzie z pewnością wątpliwość. Wątpliwość, że kiedyś, gdzieś w jakimś zakątku świata powstały tak niesamowite zdjęcia. Po ponownym obejrzeniu fotografii czuje się mieszankę wielu uczuć – niepokoju, lęku, a nawet strachu – a mimo tego, nie jest się w stanie oderwać wzroku od osobliwych i mrocznych, przedstawiających przede wszystkim tajemnicze dzieci zdjęć.

Książka Ransoma Riggsa zabiera czytelnika w świat, który z jednej strony wydaje się być wymysłem nad wyraz wybujałej wyobraźni narratora, z drugiej jednak w miejsce, gdzie przedstawieni na fotografiach ludzie wydają się niezwykle autentyczni. Opowieść Riggsa wciąga czytelnika od pierwszej do ostatniej strony. Odpowiedzialne są za to zaskakujące zwroty akcji, dynamiczna fabuła, żywi, wiarygodni bohaterowie i osobliwe, nie pozwalające o sobie zapomnieć zdjęcia.

Osobliwy dom pani Peregrine to książka, która przypadnie do gustu dużej, ale co najważniejsze – także bardzo zróżnicowanej – grupie odbiorców. Z chęcią sięgną po nią nastolatki, uwielbiające powieści, w których świat nadprzyrodzony zazębia się z rzeczywistym. Powieść zainteresuje także dorosłych czytelników – zarówno kobiety, jak i mężczyzn, którzy z przyjemnością sięgają po książki z szeroko pojętego gatunku grozy. Każdy z czytelników znajdzie bowiem w powieści coś dla siebie. Są to z jednej strony bohaterowie – chociaż bardzo osobliwi – z którymi czytelnik będzie chciał i mógł się identyfikować. Będą to wydarzenia, które - opisane w porywający sposób - nie pozwolą rozstać się z lekturą. Wreszcie - będzie to fascynująca zagadka i pragnienie poznania odpowiedzi na nurtujące czytelnika pytania, a także wątpliwości i nadzieje głównych postaci i ciekawość odbiorcy, jakie decyzje ostatecznie podejmą bohaterowie. Powieść Ransoma Riggsa to lektura obowiązkowa, która na długo zapadnie w pamięć i przez długi czas nie pozwoli czytelnikowi spokojnie zasnąć.