Recenzja książki: Nie wiem, gdzie jestem

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Samotność w tłumie. Brak wsparcia i zrozumienia ze strony najbliższych osób. Zamiana ról. To tylko niektóre problemy, jakie na kartach powieści Nie wiem, gdzie jestem rozważa Gayle Forman. Co tak naprawdę jest w życiu ważne, do czego powinniśmy dążyć, a co nas zabija? Pytania te dręczą młodych bohaterów, którzy ze ściśniętym gardłem i nadzieją na życiodajny oddech po omacku szukają na nie odpowiedzi. 

Nie wiem, gdzie jestem to opowieść o trójce młodych ludzi, których ścieżki los postanowił pewnego dnia przeciąć. Freya to dziewczyna o etiopsko-żydowskich korzeniach, wschodząca gwiazda, piosenkarka, którą pokochały rzesze fanów na YouTubie, która rozpoczyna swoją karierę i nagrywa pierwszą płytę. Czy raczej należałoby powiedzieć: nagrywała, bo poznajemy Freyę w momencie, gdy ta straciła głos i żaden z lekarzy-cudotwórców nie potrafi go dziewczynie przywrócić. 

Nathaniel to chłopak, którego wychowuje ojciec, zupełnie nieprzystosowany do roli opiekuna. Ojciec Nathaniela żyje we własnym świecie, pełnym nierzeczywistych wizji i teorii. Ten wieczny Piotruś Pan karmi chłopaka wyobrażeniami o życiu, którego tak naprawdę nie ma i nigdy nie było. Chłopak czuje, że coś z ojcem jest nie w porządku, ale poczucie obowiązku każe mu z mężczyzną mieszkać i opiekować się nim. W starej chacie, na skraju lasu, daleko od cywilizacji i „normalności". 

Harun to młody muzułmanin, który odkrywa, że jest homoseksualistą. Ze wzajemnością zakochuje się w Jamesie, z którym regularnie się spotyka i z którym czuje się szczęśliwy. Wszystko to jednak czyni w tajemnicy przed rodziną. Nawet przed samym sobą boi się przyznać, kim tak naprawdę jest, co czuje i jak chciałby, by potoczyło się jego życie.

Trójka młodych ludzi trafia na siebie w Central Parku i odtąd ich losy biegną już wspólnym traktem. Freya, Nathaniel, Harun zaczynają rozumieć, co to znaczy być za kogoś odpowiedzialnym, opiekować się kimś, być komuś potrzebnym. Dziewiętnastolatkowie w swoim krótkim życiu doświadczyli wielu skrajnych emocji i sytuacji. Wiedzą, czym są samotność, zagubienie, opuszczenie, strata. Znają smak zazdrości, niespełnienia, odrzucenia. Na własnej skórze poczuli spełnienie najgorszych obaw i wizji porażki. Freya, Nathaniel, Harun tkwią dokładnie w tym samym punkcie, chociaż dpprowadziły ich do niego różne wydarzenia.

Czy w obliczu zagubienia, rezygnacji i poczucia, że wszystko, na czym bohaterom tak naprawdę w życiu zależało, a co bezpowrotnie przepadło, jest jeszcze miejsce na miłość? Czy młodzi ludzie znajdą siłę, by zawalczyć o siebie nawzajem? Nie egoistycznie, o każdego z osobna, ale o małą grupę, jaką właśnie stworzyli? A może to właśnie miłość, poczucie, że jest się dla kogoś ważnym, wyjątkowym i niepowtarzalnym sprawi, że Freya, Nathaniel i Harun odnajdą nowy sens życia?

Nie wiem, gdzie jestem to wielowarstwowa, zmuszająca do refleksji opowieść o ludziach wchodzących w dorosłość. O dziewiętnastolatkach, przed którymi świat rzekomo stoi otworem. Wystarczy jednak brak wsparcia, brak poczucia, że ktoś się o nas tak naprawdę troszczy, mała rysa, niewielkie pęknięcie, które powoduje, że marzenia i plany, które dotychczas były na wyciągnięcie ręki, zaczną się rozsypywać. A wraz z nimi życie, do którego wkradają się zagubienie i pustka.

Styl Gayle Forman z pewnością zachwyci niejednego czytelnika. Autorka z wielką empatią, wrażliwością i subtelnością podejmuje poruszane przez siebie tematy. Chociaż nietrudno zorientować się, co autorka chce przekazać, nie wszystko jest wyrażone wprost. Piękne metafory i zgrabne porównania sprawiają, że książkę czyta się z zachwytem i ogromną przyjemnością.

Bardzo pięknie autorka odmalowała i wplotła w opowieść wątki mniejszości etnicznych. Z wielką pasją czytelnicy poznają elementy kultury etiopskiej czy pakistańskiej. Z ciekawością śledzić będą tradycje zupełnie nam obce i nieznane.

Nie wiem, gdzie jestem to pasjonująca powieść, zaproszenie do wspólnej z młodymi bohaterami wędrówki ulicami Nowego Jorku podczas jednego tylko dnia. Dnia, który splótł ścieżki przypadkowych ludzi i na zawsze ich ze sobą połączył. To też zaproszenie do podróży w głąb siebie. Do tego, by odkryć, w jakim miejscu naszej drogi właśnie się znajdujemy i co jeszcze możemy zrobić dla naszych najbliższych. Ludzi, którzy nas rozumieją i którzy z prawdziwą troską i pragnieniem uzyskania szczerej odpowiedzi pytają, czy wszystko u nas gra.

Tagi: obyczajowe