Nie wiem, gdzie jestem
Gayle Forman;

"Nie wiem gdzie jestem" Gayle Forman to opowieść o trójce młodych ludzi, których los splata się pewnego dnia zupełnie przez przypadek. Freya jest popularną dziewczyną, która uwielbia śpiewać i właśnie stoi u progu wielkiej kariery. Niestety, nie wiadomo dlaczego straciła głos przy nagrywaniu debiutanckiej płyty. Jak narazie żadnemu z lekarzy nie udało się postawić diagnozy i pomóż dziewczynie. Kariera Fray stanęła pod znakiem zapytania. Terminy gonią, presja otoczenia przytłacza dziewczynę. Nathaniel właśnie przybył do Nowego Jorku z plecakiem i desperackim planem do wykonania. Jest samotny, ma niewiele do stracenia. Harun to student, muzułmanin, mieszkający z rodziną w Nowym Jorku. Skrywa pewną tajemnicę, prawdę o sobie, którą boi się wyjawić najbliższym. Jest zagubiony, rozdarty, nie wie co ma robić. Przez ukrywanie swojego prawdziwego "ja" stracił osobę, którą kocha, a jeśli wyzna prawdę prawdopodobnie straci rodzinę, która go niezaakceptuje i odrzuci. Trójka bohaterów wpada na siebie przypadkowo w parku, co  zapoczątkowało serię dalszych wydarzeń. Freya, Nathaniel i Harun spędzają ze sobą tylko jeden dzień, który wpłynie na życie całej trójki. Szybko nawiązują nić porozumienia i sympatii, poznawają siebie, swoje historie i problemy. Jest to intensywny, zwariowany dzień, a tempo akcji jest zawrotne. Czytając odkrywamy historie rodzinne wszystkich bohaterów, dzięki czemu lepiej ich rozumiemy. Okazuje się, że młodych ludzi w ciągu tych kilku godzin połączy niespotykana więź. Odkryją, że wbrew pozorom wiele ich łaczy: strach, strata, nadzieja, tęsknota, miłość. Freya, Nathaniel i Harun będą wzajemnie się wspierać, podnosić na duchu, dodawać odwagi. Mimo, że tak krótko się znają bardzo sobie pomogą. Chociaż powieść napisana jest nietypowo, w dwóch płaszczyznach czasowych, a akcja rzeczywista przeplata się ze wspomnieniami bohaterów, książkę czytało się naprawdę bardzo dobrze, lekko i przyjemnie. Bohaterowie są bardzo sympatyczni, od początku kibicuje się całej trójce. Powieść opowiada o stracie, trudnych wyborach, tęsknocie, rozczarowaniu, ale też o pojednaniu, nadziei, miłości. Książka skłania do refleksji. Pokazuje, że nigdy nie jest za późno na to aby zacząć walczyć o siebie i swoje szczęście. Historia jest zdecydowanie wciągająca, do tego stopnia, że chciałoby się poznać dalsze losy bohaterów, ponieważ zakończenie niestety nie daje odpowiedzi na wszystkie pytania. Polecam 

Nie jest to najlepsza książka Gayle Forman, jaką czytałam. Napisana nieco dziwnym stylem, choć mimo to nie czytało mi się jej ciężko.
Opowiada o trójce obcych sobie młodych ludzi, których los łączy przez zupełny przypadek.
Freya to młoda dziewczyna, która urodziła się, by śpiewać. Ma szansę na wielką karierę, jednak w dniu nagrań debiutanckiej płyty z niewiadomych powodów traci głos.
Harun nie wie, jak powiedzieć rodzinie o swoich marzeniach i orientacji seksualnej. Sprawę dodatkowo komplikuje jego pochodzenie i religia, jaką wyznaje.
Nathaniel przyleciał do Nowego Jorku, by zrealizować swój desperacki plan.
Jak się okazuje, łączy ich o wiele więcej niż przypadkowe spotkanie. Kilka godzin, które spędzą razem wywróci ich życia do góry nogami.
Chociaż to książka dla młodzieży polecam ją każdemu, kto czuje się samotny ,także będąc wśród ludzi, nie potrafi uporać się z tęsknotą i stratą. Książka, która pozwoli zrozumieć, że dzięki miłości możemy odkryć w sobie siłę oraz drogę, którą chcemy podążać.

Freya spada z mostu prosto na głowę Nathaniela. Harun rusza im z pomocą. Po groźnie wyglądającym wypadku postanawiają spędzić ze sobą resztę dnia. Podświadomie wymyślając dziesiątki pretekstów nie chcą się rozstawać, fundując tym sobie błyskawiczną psychoterapię. Ma ona odmienić na zawsze ich światopogląd i umocnić ich charaktery.

Głównymi atutami książki są bohaterowie i niezwykle płynna fabuła. Freya, Harun i Nathaniel są typami odmiennych, ale bardzo autentycznych osób, którzy z niemałym bagażem doświadczeń wchodzą w dorosłość. Odrzucenie, brak poczucia bezpieczeństwa, wygórowane oczekiwania rodziców, uczucie nieodwracalnej straty, samotność. To tylko niektóre rzeczy, z jakimi musza się borykać. I prawdopodobnie właśnie to spaja ich ze sobą. Cała trójka nosi maski, nikt tak naprawdę ich nie zna. Są tym na tyle zmęczeni, że nie mają już siły odgrywać swoich ról kolejny raz. Stawiają wszystko na jedną kartę i pokazują nowym znajomym prawdziwych siebie.

Autorka przeprowadziła bardzo fajną, nienachalną, nieobciążającą analizę psychologiczną poszczególnych postaci. Rozłożyła na czynniki pierwsze trzy osoby, trzy problemy i postarała się odnaleźć trzy rozwiązania. Zrobiła to w sposób naprawdę wciągający. Czasami zabawnie, czasami wzruszająco, ale przez cały czas tajemniczo. Przez bardzo długo nie wiadomo jaki jest powód tragedii, jaki będzie następny krok danej postaci i czy da radę nieść konsekwencje. Choć książka jest dosyć krótka, to nad fabułą wisi woalka tajemnicy do rozwikłania, która opada dopiero długo po połowie.

Choć można gdybać, domyślać się zakończenia, zawsze pozostaje druga furtka, w której okazuje się, że nie mieliśmy racji. Zakończenie nie przypadnie każdemu do gustu. Jest dosyć specyficzne, bo po prostu tuż po kulminacyjnej scenie wszystko urywa się gwałtownie. Z jednej strony rozumiem taki zabieg i przeważnie nawet go lubię, ale z drugiej byłam strasznie zawiedziona. Poznałam najintymniejsze sekrety trzech osób, zaangażowałam się w ich losy, po czym zostałam odcięta od tego jak uda im się wszystko ułożyć na nowo.

Zdecydowanie najsłabszym elementem opowieści jest wątek romantyczny z lekkim zabarwieniem erotycznym. Przez cały czas miałam wrażenie, że jest typową zapchajdziurą, zanim przejdziemy do konkretów. No i biorąc pod
uwagę, że para znała się od kilku godzin postęp tej znajomości był zdecydowanie za szybki i w efekcie kompletnie nieromantyczny.

Jest ich troje.

Freya to dziewczyna, przed którą świat stoi otworem. Ma wielki talent, ale utrata głosu może zniszczyć jej dobrze zapowiadającą się karierę.

Nathaniel, który przyjechał do Nowego Yorku bez grosza przy duszy i ma ukryty cel. Chcę odnaleźć ojca.

Husan, ma złamane serce. Pochodzi się z muzułmańskiej rodziny, a prawda o nim przerodziła się  w kłamstwa, które serwuje swoim bliskim.

Połączył ich most. Od tej pory losy tej trójki zostaną ze sobą splecione. Co łączy tak odmiennych sobie młodych ludzi?

Akcja książki Gayle Forman rozgrywa się w ciągu jednego dnia, od rana do wieczora. Freya właśnie opuściła gabinet lekarza, Harun pragnie spotkać się z Jamsem, a Nathaniel zgubił się w Nowym Jorku. Wszyscy z nich nie wiedzą, gdzie są. Dzięki retrospekcjom możemy poznać bohaterów lepiej i dowiedzieć się, dlaczego się pogubili we własnym życiu. Każdy z nich ma inny problem, każdy z nich boryka się z innymi demonami, ale jednak od tego przypadkowego spotkania zaczyna się coś nowego. Wszyscy to czują.

„Nie wiem, gdzie jestem” to książka o odnajdywaniu siebie, zmierzeniu się z prawdą, pogodzeniu z przeszłością i teraźniejszością. To opowieść o tym, że warto szukać prawdziwego ja i nie ukrywać go przed światem. Już rozumiem, dlaczego twórczość Forman okazała się takim fenomenem. To moje pierwsze spotkanie z autorką, ale już wiem, że nie ostatnie. Mam zamiar nadrobić jej poprzednie książki i czekać z niecierpliwością na kolejną. Przez „Nie wiem, gdzie jestem” się płynie. Wpada się w słowa, fabułę i nie da się od nich oderwać. To książka którą się otwiera, zaczyna czytać i nie można się oderwać, aż do ostatniego słowa. Sama jestem w szoku, jakie wrażenie zrobiła na mnie ta książka. Spodziewałam się lekkiej opowiastki, a tymczasem autorka dzięki swoim bohaterom, przekazała mi kilka życiowych prawd i uświadomiła kilka spraw.

Twórczość Forman jest w pewien sposób magiczna. Ma w sobie to coś, co przyciąga czytelnika. Chociaż wydaje się, że „Nie wiem, gdzie jestem” nie wyróżnia się na tle literatury obecnej na rynku, to z tej książki bije urok, który przyciąga. Jak magnez. Każdego.

Chociaż towarzyszymy bohaterom tylko przez jeden dzień, to możemy ich bardzo dobrze poznać. Mamy wgląd do ich przeszłości, myśli i uczuć. Autorka buduje przed czytelnikiem bardzo dokładny obraz postaci, zaznacza tło i genezę ich problemów. Każdy z nich dźwiga jakiś bagaż doświadczeń, który ich przytłacza i odciska piętno na aktualnym życiu.

Bardzo polecam. „Nie wiem, gdzie jestem” to książka na jeden wieczór, ale wywoła u Was wiele emocji. To jedna z tych lektur, które wywołują kaca książkowego.