Wojenna korona
Elżbieta Cherezińska

Czwarty tom Korony śniegu i krwii. Od pierwszego tomu pokochałam miłością szczerą twórczość Pani Cherezińskiej. Zaraziła mnie miłością do historii, od tego czasu czytam bardzo dużo literatury historycznej i wojennej. Polecam wszystko co wyszło spod pióra tej autorki.

Powrót Królowej

Kiedy dwa lata temu, podczas jednego ze spotkań autorskich, Elżbieta Cherezińska zapowiedziała, że kończy cykl "Odrodzone królestwo" poczułam ukłucie żalu. W czasie lektury trzech tomów serii zdążyłam zżyć się z bohaterami i towarzyszyło mi poczucie, że nie wszystkie wątki zostały zamknięte. Gdy w zapowiedziach wydawniczych zobaczyłam informacje o kolejnym tomie cyklu wiedziałam, że będę chciała przeczytać go jak najszybciej. Oczekiwanie były bardzo duże, a co z tego wyszło?

Do twórczości Elżbiety Cherezińskiej do tej pory podchodziłam całkowicie bezkrytycznie. Zanim ją poznałam (twórczość, nie autorkę) często zdarzało mi się myśleć, że to szalenie smutne, mając tak ciekawą historię, nie mamy nikogo, kto potrafiłby o niej pisać w porywający sposób. Elżbieta Cherezińska od początku potrafiła tchnąć życie w swoich bohaterów, nadała im charakter, a przede wszystkim sprawiła, że jej powieści są wiarygodne. Autorka zapewniała wielu czytelnikom rozrywkę na wysokim poziomie i sprawiła, że powieści historyczne zyskały wielu nowych czytelników.

"Wojenna korona" pod wieloma względami nie odstaje od poprzednich tomów. Powieść ma wartką akcję, dobrze skonstruowanych bohaterów i bardzo przyjemny, lekki styl. Chociaż od lektury poprzednich tomów minęło już sporo czasu, od razu zanurzyłam się w historię, którą autorka postanowiła opowiedzieć. Podobnie jak w przypadku poprzednich części cyklu, nie mam większych zastrzeżeń. Jednak w "Wojennej koronie" zdarzyło się coś, czego nie zauważyłam wcześniej. Autorka kilka razy bardzo mocno zaszarżowała językowo, niektóre teksty wypowiadane przez bohaterów brzmiały nieco zbyt współcześnie. Zdarzały się również żarty tak rubaszne (niemal żenujące!), że czytałam je z niedowierzaniem. Ale uwierzcie, to tylko drobne mankamenty, które ostatecznie nie psują lektury.

Jedno jest pewnie – Elżbieta Cherezińska ciągle pozostaje królową polskiej powieści historycznej (i póki co nikt nie zagraża jej pozycji). Po raz kolejny potrafiła ona przemienić suche fakty z licznych źródeł w historię żywą i pasjonującą. Takie popkulturowe przedstawianie historii sprawia, że nowi czytelnicy łatwo mogą polubić to, co do tej pory wydawało im się niezbyt ciekawą dziedziną. A mnie nie pozostaje nic innego, jak czekać cierpliwie na kolejny tom (niczym białogłowa na powrót swojego rycerza).