Recenzja książki: Szepty jeziora

Recenzuje: Danuta Awolusi

Szepty jeziora to opowieść, która może mocno poruszyć – zwłaszcza osoby, które miały trudne dzieciństwo, albo mają przykre wspomnienia z domu rodzinnego. Jak się domyślam, może być to lwia część czytelników, bo komu było łatwo? Grażyna Mączkowska tworzy książkę o zamykaniu przeszłości i otwieraniu się na to, co jest teraz.

Sabina, kobieta tuż przed emeryturą, znajduje w parku pamiętnik. Zna jego autorkę z widzenia – to osoba, którą nazywa w myślach Kolorową Kobietą. Rzeczywiście, Lilianna kocha kolorowe ubrania. I kocha czytać książki – podobnie, jak Sabina.

Bohaterka pozwala sobie przeczytać pamiętnik tajemniczej nieznajomej i poznaje bolesną opowieść o kobiecie, która w dzieciństwie zaznała wiele cierpienia w rodzinnym domu. Ojciec Lilianny – alkoholik – pewnego dnia zniknął. Jej matka na pewno nie była wzorem matczynej miłości. Liliana nie ma dobrych wspomnień, a po latach dostaje szansę od losu, by jednak nawiązać z rodziną jakieś relacje.

Grażyna Mączkowska bohaterkami swojej książki czyni kobiety dojrzałe. I bardzo dobrze, bo ich doświadczenie, ale też specyficzny punkt, w jakim się znajdują, pozwala spojrzeć na życie z innej perspektywy. To czas, w którym dzieci dawno wyfrunęły z gniazda, człowiek ma świadomość bliskości emerytury i zaczyna więcej myśleć o sobie. Sabina – co jest naprawdę budujące i godne pozazdroszczenia – wciąż szaleje na punkcie swojego męża. I wydaje się szczęśliwa. A Lilianna? Na pewno jej sytuacja jest bardziej złożona. Poza tym, Lilianna jest wrażliwą poetką, snuje literackie marzenia i plany. Zresztą, ta książka naszpikowana jest poezją spod ręki Lilianny – coś dla duszy i wyobraźni!

W tej powieści czytelnik znajdzie dużo ciepła, ale też refleksji nad tym, jak układa się ludzkie życie. Zwłaszcza, że na jego pierwszą część, a więc dzieciństwo, mamy przecież niewielki wpływ. W tej powieści pojawia się kilka przejmujących scen, spotkań po latach, które mogą obudzić tęsknoty. Albo nadzieje. Okazuje się bowiem, że niektórzy ludzie, choć kroczą ścieżką uzależnienia i autodestrukcji, potrafią złapać swoją szansę. Warto mieć nadzieję i wierzyć w siłę drugiego człowieka. I w siłę bliskości, bo obecność kogoś życzliwego zawsze dodaje sił.

Szepty jeziora to historia o kobiecej przyjaźni, o rozliczaniu się z przeszłością, ale też o realizowaniu marzeń. Narracja, przeplatana poezją, pozwala zatopić się w tej powieści głęboko. I pamiętać o tym, że życie człowieka rzadko kiedy jest stracone do końca, zawsze warto walczyć o każdą dobrą, szczęśliwą chwilę.

Tagi: obyczajowe