Syrena
Kiera Cass

Cyklem „Selekcja” zachwyciłam się, bo opowiadała o takim Kopciuszku, który z nikogo stał się królową. Wydana, jak do tej pory, w czterech częściach wcale, a wcale mi się nie dłużyła, a wręcz przeciwnie! Bardzo chciałam przeczytać kolejne tomy, a później, co się wydarzyło dwadzieścia lat później, kiedy to księżniczka ma dokonać wyboru męża. Kierę Cass polubiłam za „Rywalki”, a za „Syrenę” mogłabym przestać. Jednakże zdaję sobie sprawę, że jest to pierwsza książka, jaka wyszła spod pióra pani Cass i nie jest ona idealna.

Kahlen jest syreną, którą stała się za sprawą Matki Ocean, a żeby żyć musiała zgodzić się na układ i odsłużyć sto lat służąc i przyzywając swym głosem statki, by karmić Ją ludzkimi istnieniami. Wraz ze swymi siostrami – syrenami, stanowiły niebezpieczną mieszankę piękna i wdzięku ze śmiercią i grozą. A cóż robić, gdy Ona ich nie potrzebuje? Zwiedzały świat po kilka razy, aż się nim znudziły. Kahlen zaczęła, więc uczyć się migowego, a następnie przebywać z niemymi dziećmi.

„Wydaje się, że cenimy indywidualność, lecz tylko do pewnego stopnia. Gdy to, co wyróżnia daną osobę, jest dla nas zbyt trudne do zrozumienia lub okazuje się zbyt kłopotliwe, ignorujemy tę cechę i duszę, w której zamieszkała, żeby nie rezygnować z własnego komfortu. Co dzięki temu osiągamy?”

Któregoś dnia, gdy Kahlen zostało niespełna dziewiętnaście lat, stało się coś, przez co nie mogła się otrząsnąć i pragnęła spokoju, dlatego Matka Ocean przeniosła ją do wschodnich wybrzeży Stanów Zjednoczony. Tym sposobem, poznała Akinlego, chłopaka po przejściach, ale chętnego by jej pomóc.

Kiedy sięgałam po tę książkę, gdy miałam ją w rękach i patrzyłam przez chwilę na jej, nie ukrywajmy, bardzo ładną i przyciągającą wzrok okładkę, to liczyłam na książkę, która totalnie zapanuje nad moimi myślami. Która sprawi, że nie będę umiała się od niej oderwać i w ciągu jednej nocy albo, chociaż dnia, ją przeczytam tak jak dla przykładu „Jedyną”. A co się okazało? Że widywałam się z tą książką, co wieczór przez kilka dni, czytałam ją i czytałam, lecz pierwsze sto dwadzieścia stron wydawało mi się totalnymi zapychaczami. Równie dobrze, można by wcześniejsze życie Kahlen opisać na pięćdziesięciu stronach. Początek był dla mnie (z ręką na sercu i wielkim smutkiem przyznaję) nudny i mało interesujący. Dopiero później, kiedy spotkała Akinlego, akcja jakoś nabrała sensu, jednakże też nie do końca. Ktoś, kto liczy na wartką akcję, jak choćby… w książce „Ogień i woda” Victorii Scott, to się zawiedzie. Nie ma, co porównywać tych dwóch książek, bo tyczą się zupełnie innej tematyki.

Nie potrafię pozbyć się wrażenia, że „Syrena” tak bardzo przypomina „Małą syrenkę” z drobnymi różnicami. W książce, Kahlen podlega Matce Ocean, a jej głos przynosi śmierć. Poznaje przystojnego chłopaka, porozumiewa się z nim za pomocą kartek i mowy ciała. A „Mała syrenka”? Różnica polega na tym, że Arielka sama postanowiła oddać głos, by mieć nogi i stanąć na piaszczystej plaży, ale przecież też ją znalazł książę. Te dwie bohaterki pragnęły poznać prawdziwy smak miłości, ten słodko-gorzkawy smak, tak charakterystyczny dla tegoż uczucia. W przypadku Arielki, wiemy jak się to skończyło, a co z Kahlen? Kto ciekawy, niech się przekona.

„Byłem idiotą. Co za kretyn zakochałby się tak szybko, i to na zabój w nieznajomej? To nie było normalne, ale z drugiej strony nic już nie było normalne. Żałowałem, że nie mogę cofnąć czasu o kilka lat, poukładać spraw na nowo i wcisnąć przycisku odtwarzania.”

Co do samych postaci… Kahlen była dobra, posłuszna Matce Ocean do czasu aż się nie zakochała. Akinli, chłopak, który niejedno w życiu przeszedł, był wręcz ideałem, jeśli mówić o rozkochaniu w sobie dziewczyny. Tak naprawdę to wszystkie postaci przysłoniła mi główna sprawczyni nieszczęsnego losu tylu syren – Matka Ocean. Na pozór zimna i nieprzystępna, okazała się współczującą istotą i niemalże… ludzką. Wydawała mi się najbardziej skomplikowana, ale też i otwarta jak księga, z której można czytać. Mam wrażenie, że tą trójkę cechowało jedno: pragnienie miłości, w myśl powiedzenie kochać i być kochanym.

Podsumowując ten już dość długi wywód… książkę mogę i chcę polecić, ale osobom, które lubią baśnie, które lubią rozwijający się bardzo powoli romans, oraz takim, które w jakiś sposób lubią syreny. Ja osobiście przeczytałam mało książek, gdzie główna postać to syrena, muszę to po prostu nadrobić. Książka Kiery Cass, jest tak różna od „Rywalek”, ale nie mniej gorsza, choć da się odczuć nieco różne style. Mimo wszystko, cieszę się, że mam ją na półce.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trochę długi wstęp do całej historii ale warto przeczytać do końca! To co lubię :) Miłość zakazana ale nie możliwa :) Do niezwykłości nie potrzeba ogona :) Matka Ocean okazała się nie taka straszna jak na początku Ją opisywano :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy kiedykolwiek postrzegaliście Ocean jako monstrum, które aby przetrwać pożera ludzi? Tak, to trochę przerażające. Matka Ocean raz na jakiś czas wybiera sobie maksymalnie cztery dziewczyny, które w jakiś sposób mają zakończyć swoje życie w jej wodach i ocala je, aby potem stały się syrenami, które swoim głosem będą zabijać dla niej. Wszystkie historie dziewczyn są do siebie podobne. Albo wypadały ze statku albo same chciały skończyć ze sobą. Służba syren ma trwać 100 lat, podczas których mają posłusznie służyć Matce Ocean. Na szczęście ich praca ogranicza się zazwyczaj do jednego śpiewu na rok. Zazwyczaj Ocean sama sobie radzić ze swoim głodem. Są przecież różne wypadki morskie, co ją trzyma przy życiu, ale gdyby za długo nic nie jadła, to zginęłaby, a z nią cała ludzkość. Na szczęście po zakończeniu służby można wrócić do swojego dawnego życia. No może nie dawnego, ponieważ w dniu kiedy zostałaś syreną cały ludzki świat uznał, że umarłaś, więc dostaniesz nową tożsamość i zero wspomnień o czasach twojej pracy dla Ocean. Taka czysta kartka. Kathlen całą swoją karierę syreny traktowała jak przekleństwo, ale i więzienie. Tylko ona i jej brat przeżyli z tonącego statku, choć o dalszym istnieniu dziewczyny nikt nie wie. Oprócz tego syreny nie mogły wydawać nawet najmniejszego dźwięku, choćby pisku, w takim przypadku ludzie od razu poczuliby natychmiastową potrzebę utopienia się. Nie ma w pobliżu dużej ilości wody? Nie szkodzi. Jest przecież kran, szklanka wody, kałuża... każda okazja jest dobra. Do tych ograniczeń dodajmy ciągłe przenoszenie się z miejsca na miejsce, bo przecież one się nie starzeją, a przecież kobieta, która przez sto lat wygląda tak samo, to przecież normalne :D No właśnie, wspomniane wcześniej sto lat służby też nie jest świetną ofertą. Same ograniczenia, zero wolności. A może należałoby spojrzeć na Matkę Ocean z innej perspektywy? Przecież ona niczym normalna matka opiekuje się swoimi syrenami, pomaga im w ukryciu tożsamości, a potem zwraca stracone życie. Ale Kathlen trochę czasu zajmuje odkrycie tej prawdy. W końcu postanawia dokończyć swoją służbę jak przystaje. Z oddaniem. Na początku bez większych problemów udaje jej się to, ale poznaje Akinlego. To chłopak z jej snów, o którym marzyła dobre 80 lat. Tylko, że człowiek.. No właśnie, po raz pierwszy w swoim syrenim życiu Kathlen chce sprzeciwić się Ocean. Ale za każde nieposłuszeństwo trzeba zapłacić... Dobra, przyznawać się kto nie zna Kiery Cass? Od razu zaznaczam wystarczy kojarzyć, nie trzeba czytać jej twórczości. Przyznaję się od razu, to moja pierwsza styczność z tą autorką. Ale pierwsze skojarzenie z tym nazwiskiem to "Rywalki". Dzisiaj trochę o debiucie, które w Polsce został później wydany. Przede wszystkim, co mnie skusiło? Okładka, która jest bardzo ładna, sławne nazwisko, chęć poznania tej popularnej autorki... Ale powiem szczerze. Polecam tą książkę wytrwałym fanom Kiery albo osobom, które liczą na książkę w której się nic nie dzieje. Pomysł jest świetny, ale wykonanie niekoniecznie. Książka była trochę przewidywalna (czyt. bardzo), sztywno napisana i po prostu nudna. Jedynie lepsze momenty, to te gdzie jest Akinli i Kathlen. W innym sytuacjach czasami dramatycznych, po prostu drewno... Poza tym pierwsze 80, 90 stron a nawet więcej to opisywanie zwyczajów i historii syren! Ciężko będzie mi teraz sięgnąć po "Rywalki". Podsumowując nie był to jakiś bardzo stracony czas, bo dzięki temu możecie poznać moją opinię o tej książce. Oprócz tego... książka nie jest tragiczna, jest po prostu zła... Trochę przykro mi pisać taką recenzję, ale trzeba. Nie wiem czy recenzję książek tej autorki zobaczycie jeszcze na blogu. Może za jakąś namową, ktoś mnie przekona...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ile to razy nauczyciele zwracali uwagę swoim uczniom, aby nie rozmawiali na lekcji i nie przeszkadzali innym? Zapewne wielu z was zostało upomnianych, a nieliczni dorzucą, że za nieposłuszeństwo dostali bardzo długą, negatywną uwagę do dzienniczka. Ja sama pamiętam, jak nawet kazano mi się rozsiadać z koleżanką, gdy już nasze rozmowy przekraczały pewną granicę. A co by było, gdyby każdy umiał powstrzymać się od wydawania jakichkolwiek dźwięków i udzielał się tylko proszony?

Kahlen po części może to spełnić. Mogłaby udzielić odpowiedzi tylko poprzez pismo, bo jej głos mógłby... zabić.

Kahlen to syrena, która musi być posłuszna rozkazom Matki Ocean. Parę razu do roku musi wykorzystać swój głos do tego, aby nakarmić Ją nieświadomymi swego losu ludźmi przebywającymi w tym czasie w Jej ramionach, gdy resztę dni musi uważać, aby nikogo nie skrzywdzić. Dziewczyna może jedynie rozmawiać ze swoimi siostrami, ale tylko wtedy, gdy nie ma w pobliżu człowieka. Dźwięk jej głosu oddziałuje w każdym zakątku świata, a syrena z trudem znosi los pomocnicy największej Zabójczyni.

Do końca służby pozostało jej już niewiele lat. Wtedy zostanie uwolniona od swojego obowiązku i stanie się na powrót zwykłą śmiertelniczką oraz będzie musiała nauczyć się żyć od nowa. Jej pamięć zostanie wymazana. Wszystko zacznie z czystą kartą. Kahlen czeka na ten moment z ogromnym utęsknieniem, lecz nigdy nie przypuszczała, że coś spowoduje u niej morze zwątpień. A raczej ktoś.

Akinli to zwyczajny człowiek o złotym sercu. To zawsze o takim mężczyźnie marzyła dziewczyna, lecz wiedziała, że w tej chwili nie może sobie pozwolić na takie uczucia. Miłość jednak miała inne plany. Od tego momentu ich losy plączą się i ciężko rozerwać to połączenie. Kahlen wie, iż to nie może się dobrze skończyć, ale postanawia zaryzykować. Pewnym krokiem przechodzi przez próg rutyny przesiąkającej Akinlego.

Tylko czy ta miłość ma jakiekolwiek szanse? Czy Kahlen wie co robi, gdy ryzykuje odkrycie swojej tajemnicy, byle tylko być blisko chłopaka? I jak zareaguje Matka Ocean, gdy odkryje całą prawdę?

Bo prawdziwe uczucie jest w stanie przetrwać wszystko.

 

Pamiętam, jak kiedyś uwielbiałam pewien serial dla dziewczyn, gdzie głównymi bohaterkami były trzy dziewczyny, które pewnego razu zostały przemienione w syreny. Wręcz niecierpliwie oczekiwałam każdego nowego odcinka, a powtórki były dla mnie dodatkową porcją ulubionego deseru. Z czasem jednak wyrosłam z niego, ale tematyka tych mitycznych stworzeń kołatała w mojej głowie i gdy dostrzegłam zapowiedź [Syreny] powiedziałam sobie jedno - warto zapoznać się z tą książką. Tylko czy po skończonej lekturze chciałam pozostać tytułową syreną? A może prosiłam o to, aby Matka Ocean zabrała mnie na samo dno i odebrała życie?

 

,,Nasza pamięć jest jak wadliwy aparat fotograficzny - nie możemy być pewni, że obraz, który staramy się uchwycić będzie rzeczywiście wyraźny."

 

Tempo całej powieści przybrało formę nieobliczalnego Oceanu: z początku tafla wody była nieskazitelna i nieskalana żadnymi bruzdami, lecz po pewnym czasie zaczęły ukazywać się niewinnie wyglądające fale, które z każdym kolejnym rozdziałem zwiększały swoją objętość, aby na końcu wywołać czytelnicze tsunami! Jednak pewne szczegóły nie pozwoliły mi do końca odczuć skutków tej atmosfery, ale o tym za chwilę.

Pierwsze sto stron to tak naprawdę powolne wprowadzenie do świata Kahlen i ukazania nam, z czym dziewczyna musi się mierzyć jako syrena. Chociaż Ona (Matka Ocean) oszczędziła ją i dała jej szansę przeżyć znakomitą przygodę swojego życia - co główna bohaterka wykorzystuje - ale kiedy przychodzi moment śpiewu... wtedy już nie jest tak kolorowo. Największe zmiany w życiu Kahlen zachodzą dopiero wtedy, gdy na swej drodze spotyka dobrodusznego Akinlego. I w tym momencie akcja powieści nabiera prędkości, wzburzone fale literek uderzają o piaszczystą plażę czytelnika, jednak powiem jedno - miłość od pierwszego wejrzenia jest przereklamowana i mogłam odczuć tego potęgę.

Jak byłam zainteresowana kreacją syren i jej ograniczeniami związanymi z przebywaniem między ludźmi, tak mniej obchodziło mnie wyolbrzymione ogromne uczucie rosnące między dziewczyną a jej wybrankiem serca. Może jestem sadystką, ale wolałam czytać opisy związane z potworną naturą stworzeń potrafiących swoim głosem zmusić kogoś do pozbawienia się życia poprzez utonięcie czy zachłyśnięcie wodą, niżeli czytać prawie pieśni pochwalne związane z Akinlim. Czy w ogóle normalnym jest to, że znajdujesz nastolatkę, która nie może mówić, ,,nie ma bladego pojęcia" o swoim pochodzeniu i o tym, jak się tutaj pojawiła i zapraszasz ją do siebie, zamiast odwieźć na najbliższy posterunek policji? Tak, wiem - to zepsułoby całą romantyczną otoczkę, jednak trzeba być naprawdę głupim, aby zaufać obcej osobie, która nawet nie jest w stanie odezwać się do ciebie. I ta wybuchająca miłość w przeciągu kilku dni? Chyba jestem za stara, aby wierzyć w takie bajki. Gdyby wyciąć ten nieszczęsny fragment to powiedziałabym, że książka jest znakomita. A jako że jest to główny wątek to... cieszę się, że wcześniej mogłam przeczytać coś znacznie realniejszego.

 

,,Pływanie było działaniem, latanie uczuciem."

 

Kahlen to taki typ głównej bohaterki, której na początku współczułam, a zarazem zazdrościłam życia w niezniszczalnym ciele i przeżywania tylu przygód, na które zwykły śmiertelnik nie może sobie pozwolić. Chociaż była ukazana jako niespełniona romantyczka, tak na początku nie odczuwałam tego zbyt mocno i kibicowałam jej w wytrzymaniu tych wszystkich lat, jakie musiała przeżyć jako syrena. Swoją miłość przelewała na siostry i troszczyła się o nie. Jednak bywały momenty, gdy musiała odpocząć i zdystansować się do otaczającego ją świata - wtedy też ją rozumiałam. Miłość ukazała jednak jej najgorsze cechy, gdy ryzykowała życie sióstr, aby walczyć o swoje. To było samolubne ze strony dziewczyny i od tego momentu pałałam do niej niechęcią. Właśnie z tego powodu (i tej nieszczęsnej pogody widniejącej za naszymi oknami) nie miałam ochoty kontynuować książki i odstawiłam ją na półkę. Dopiero po kilku dniach do niej wróciłam i traktowałam losy Kahlen z przymrużeniem oka.

Chociaż w drugiej połowie książki główna bohaterka wydawała mi się przerysowana, tak nie mogę powiedzieć o jej siostrach, które automatycznie zdobyły moje serce. Miaka, Elizabeth, a nawet Aisling - wszystkie miały to coś, co nie pozwala człowiekowi ich nie lubić. Owszem - ta ostatnia nie grzeszyła serdecznością i nie emanowała radością, jednak wyróżniała się na tle pozostałych, dając się zauważyć. Gdybym miała wybierać, którą z syren najbardziej lubię to wskazałabym właśnie ją. A pewne nowiny na jej temat są dla mnie pieczątką potwierdzającą to, że jest wyjątkowa. Z chęcią przeczytałabym o niej oddzielną książkę, ale śmiem przypuszczać, że nigdy do tego nie dojdzie... A co mogę powiedzieć o Akinlim? Kiedy autorka dopuściła go do głosu to miałam ochotę uciekać w siną dal. Ale przyznam jedno - idealnie pasował do Kahlen. Obaj przesadzeni bohaterowie tworzą idealną (mdłą od słodyczy) całość.

No i jakże mogłabym zapomnieć o bezlitosnej, ale również kochającej bezgranicznie swoje córki Matce Ocean, która została ukazana w prawdziwym świetle. Autorka doskonale podkreśliła jej nieprzewidywalność i potęgę, za co ją mogę - z czystym sumieniem - pochwalić.

Wątek miłosny? Jak dla mnie można nabawić się czytelniczej cukrzycy, a to nie służy nikomu. Chociaż romantycy będą zadowoleni z takiego obrotu spraw, gdy dla mnie związek po niecałym tygodniu znajomości wydaje się absurdalny i niezwykle... sztuczny. Chociaż znam taką osobę, która związała się z chłopakiem po dwóch tygodniach znajomości, co także nie wywołało u mnie pozytywnych emocji. Tak czy siak to kolejny przerysowany aspekt, ale nie mogę zapominać, że książka skierowana jest do nastolatek. Przyznam jednak, że to daje złudne nadzieje młodszym czytelniczkom, które marzą o TAKIEJ miłości.

 

,,Wszyscy uważają, że śmierć to smutne zakończenie, ale to nieprawda. Gdyby tak było, każde życie byłoby po prostu tragedią."

 

Chociaż mogłabym się przyczepić do wielu schematycznych fragmentów, które napatoczyły się na mnie w trakcie czytania [Syreny], tak muszę przyznać, że Kiera Cass wie, jak tworzyć. Chociaż jej kunszt pisarski nie jest na wysokim poziomie i nie zdobędzie Literackiej Nagrody Nobla, to jednak umie oczarować czytelnika swoim łączeniem słów, co skrzętnie wykorzystuje. Autorka stawia na naturalność i to się chwali, lecz z czasem prostota tekstu może przytłoczyć każdego i wypadałoby wtrącić co nieco świeżości w dany fragment. No i - oczywiście - nie przeciągać strun.

[Syrena] ma na celu ukazanie wszystkim, że nieważne kogo obdarzamy uczuciami, ale ważne jest to, by były one szczere i pochodziły z głębi serca. Dlatego warto ukazywać swoim najbliższym to, że są dla nas wyjątkowi i nikt nie jest w stanie ich zastąpić.

Z serii ,,rozkminy bluszczyny": Ciekawe, czy ja dałabym radę jako syrena, jeżeli chodzi o to życie w ciszy, gdy jest się między ludźmi. Przecież ja jestem taką gadułą, że... No dobra... Musiałabym żyć w odosobnieniu, rozmawiając sama ze sobą. Tylko to by mi pozostało...

 

Podsumowując:

Chociaż [Syrena] nie należy do tych ambitnych lektur, to jednak czas spędzony z nią uważam - w większości - za udany. Dzieło Kiery Cass to lekka powieść, idealna na spokojne wieczory, gdy człowiek chce się zrelaksować i odetchnąć od codziennego życia. Oczywiście osoby stroniące od romansów powinny sięgnąć po ten tytuł w ostateczności, żeby nie spotkała ich tak przykra niespodzianka, jak mnie. A ci, co kochają tego typu klimaty - śmiało możecie wydać na nią swoje ostatnie pieniądze!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kiera Cass już nie raz zadowalała mnie swoją twórczością. Raz bardziej raz mniej, ale wielkiego zawodu nigdy nie było. I tego spodziewam się po "Syrenie". I w zasadzie się nie zawiodłam. Oczywiście było coś co mi się nie podobało, ale było też coś co pokochałam i zapamiętam na długo. To do dzieła! Historia sama w sobie jest dość typowa i schematyczna. Różnicą jest fakt, iż dziewczyna jest syreną, wprowadzona została Matka Ocean, a ograniczeniem w kontakcie z ludźmi jet milczenie. I w zasadzie można by powiedzieć, iż nie jest to rewelacją i można darować sobie tę lekturę. A to byłby błąd. Fabuła "Syreny" zostałą bardzo ciekawie poprowadzona, autorka wplotła kilka wątków które zaskakują i zakończyła całość w jednym tomie. I choć owe zakończenie było już jasne od połowy książki, to bardzo ciekawiło mnie jaką drogą zostanie ono osiągnięte. Poza tym książka była bardzo przyjemna, czytało się łatwo i szybko, choć styl autorki pozostawiał wiele do życzenia. Momentami był zbyt banalny i oczywisty. Jeśli chodzi o bohaterów, to Kathlyn nie jet moją ulubioną postacią, ale cenię sobie kilka jej cech. Na pewno warto zwrócić uwagę na to iż jest bardzo opiekuńczą i wrażliwa osobą, która zdaje sobie sprawę z krzywdy jaką może wyrządzić drugiemu człowiekowi. Z kolei Akinli to dla Was na razie postać bardzo tajemnicza i nieznana, więc powiem tylko tyle ze był uroczy. I w związku z tym mam pewne zastrzeżenie Pewne sceny, w których to się ujawniało były wręcz przesłodzone. Może zachwyciłyby mnie w gimnazjum ale teraz czuję się na nie troszkę "za stara" :) Podsumowując, książka mi się podobała. Oczywiście mam pewne zastrzeżenia jak prawie do każdej młodzieżówki, ale na tle innych wypada pozytywnie i to jest ważne. Czy przeczytam ja jeszcze raz? Pewnie kiedyś tak, ale musi minąć troszkę czasu zanim całkowicie zapomnę to co się tu działo, gdyż czuję iż zapadło mi to na długo w pamięci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

http://tysiac-zyc-czytelnika.blogspot.com/2016/03/71-syrena-kiera-cass.html Nowa powieść autorki Rywalek - Kiery Cass. Ta informacja przekona prawdopodobnie 75% jej fanek do przeczytania tej książki. W tym mnie, poza tym mitologia to moje tematy. Opowiada przygodę Kahlen - dziewiętnastoletniej dziewczyny, która tonąc została syreną. Co się z tym wiąże - jej głos sprawia, że śmiertelnicy, szczególnie mężczyźni, mają nieodpartą ochotę nabrać wody w płuca. Nie przeszkadza jej to zbytnio. Musi odpracować 100 lat, aby potem mogła uzyskać drugie życie i w nim będzie mogła robić, co tylko będzie chciała. Mieć męża, dzieci, spełnią się jej wszystkie marzenia. Tylko musi uzbroić się w cierpliwość. Wszystko idzie jak z płatka, dopóki dziewczyna nie spotyka Akinliego. W mig się w nim zakochuje i wie, że nie ma już odwrotu. Niestety związek z mężczyzną podczas służby jest zakazany. Mógłby się dowiedzieć o syrenach i prawdy o Matce Ocean. Poza tym chociażby najmniejsze piśnięcie łączy się z nieodpartym pragnieniem utonięcia. Dziewczyna jednak nie chce porzucać marzeń. Wierzy, że może im się udać, tylko trzeba o to zawalczyć. Twórczość pani Cass od zawsze mnie urzekała. Zawsze jej książki wydają się inne, na tle wszystkich książek obyczajowych. Po pierwsze lekką wadą tej książki był fakt, że przez sto stron nie było dialogów. Nie ma co się dziwić, syrena przecież nie może rozmawiać z ludźmi, ponieważ wtedy zagrażałaby ich życiu. Dało się przebrnąć nawet w miarę szybko, jednak umniejsza to wartość tej powieści. Jeżeli już jakiś dialog się zdarzał to raz na dwadzieścia stron, gdy Kahlen rozmawiała z którąś ze swoich sióstr - syren, bądź z Matką Ocean. No cóż, nie ma co się dziwić. Jednak, gdy przebrnęliśmy... Od razu zostawaliśmy rzuceni na głęboką wodę. Kahlen poznała Akinliego i wtedy już w ogóle nie umiałam się oderwać. Nie słyszałam nic i nikogo, na nic nie reagowałam. Byłam tylko ja i książka. Wspaniałe uczucie. Akinili jest na prawdę wspaniałą osobą i sądzę, że tacy ludzie nie chodzą po tej ziemi. Czuły, przyjazny i wierny jak... Chyba nawet nie znajdę porównania. Po prostu idealny. Dziewczyna od razu się zakochuje i ukazuje potęgę miłości. Podobało mi się jak zostały wykreowane postacie. Trochę wydają mi się wyidealizowane, jednak starałam się na to nie zwracać uwagi, ponieważ każda osoba miała mocne alibi, co do tego, dlaczego taka jest. Wiele osób skrywa tajemnice. Najbardziej polubiłam główną bohaterkę, ponieważ okazała się osobą bardzo sympatyczną i damą z dawnych lat. Nieśmiała, delikatna, ale mimo tego zabawna, z miłym podejściem i wielką ufnością. Nie mogę jej nazwać inaczej niż prawdziwą damą. Inni bohaterowie też to zauważają, więc starają się być dla niej dobrzy i pomocni, ponieważ wiedzą, że jej natura nie pozwoli jej ich zawieść. Styl pisania jest na prawdę przyjazny i bardzo lekki. Mimo faktu, że sto stron to same opisy czytało mi się na prawdę przyjemnie. Było parę chwil, w których chciałam zażartować, że zamiast romansu czytam biografię, lecz tak na prawdę autorka starała się nam pomóc w każdą stronę, dzięki używaniu łatwych słów i niewielu komplikacją. Czasem zadziwiała mnie chronologia wydarzeń, ponieważ wydawały mi się nie po kolei. Najpierw cofaliśmy się do przeszłości, wybiegaliśmy w przyszłość i powracaliśmy do wydarzenia w przeszłości. Trzeba było uważnie czytać, jednak nie uważam tego za wielką skazę tej powieści. Zakończenie było na prawdę wspaniałe, wątek kulminacyjny mnie bardzo wzruszył, jednak byłam bardzo szczęśliwa, że skończyło się w ten, a nie w inny sposób. Na prawdę bardzo chciałabym kontynuacji, jednak prawdopodobnie się jej nie doczekamy, ponieważ wszystkie wątki zostały zakończone. Cóż, zawsze można marzyć. Jeżeli mam dać obiektywną ocenę to dałabym 8/10. Jednak dla mnie ta książka, zawsze będzie warta więcej [10/10], ponieważ na prawdę bardzo mi się podobała i jestem pewna, że nie raz do niej wrócę. Dlatego też książka dołączy do moich ulubionych i chciałabym ją serdecznie polecić wszystkim fanom dobrych romansów oraz syren, czy też mitologii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)