Srebrzysty Gryf
Mercedes Lackey, Larry Dixon

Opinia 30                W Srebrzystym gryfie autorzy po raz kolejny mnie zaskoczyli. Myślałam, że po wojnach i okresie stagnacji/dyplomacji nie nastąpi wiele nowego, a kolejna część zwyczajnie powróci do tematu walk. I chociaż w pewnym sensie tak się stało, to w jaki sposób! Po pierwsze, historia w dużej mierze dotyczy kolejnego pokolenia - czyli dzieci Skandarona i Bursztynowego Żurawia, a zamiast kolejnej wielkiej wojny jest raczej niemiły wypadek przy granicy miasta (a dokładniej, jednego z najdalszych posterunków).              Fabuła skupia się na niebezpieczeństwie, jakie niesie ze sobą pozostawienie osiągnięć nieostrożnego maga samym sobie. Uczy, że nie tylko dążący do bezpośredniej konfrontacji, jasno ukierunkowany przeciwnik może okazać się śmiertelnie niebezpieczny. Pokazuje, że bohaterowie bez siły i narzędzi, na których polegają, są niemalże bezbronni, a magii nie zawsze należy bezgranicznie ufać, gdyż może być ona równie pomocna, co zabójcza.             Jeśli chodzi o nowe postaci, chyba są nieco mniej barwne niż w poprzednich częściach. Choć z drugiej strony obserwowanie tej niepowstrzymanej chęci sprawdzenia się i udowodnienia, że jest się kimś więcej niż tylko dziećmi swoich rodziców było fascynujące. Autorzy bardzo skupili się na o studiowaniu stosunków rodzinnych, co troszkę ostudziło akcję i sprawiło, iż Srebrzysty gryf jest minimalnie słabszy niż pozostałe dwie części. Jednak mimo tego, wciąż pozostaje powieścią zasługującą na przyznanie piątki.             Dzieje się tak prawdopodobnie z powodu opowiadania historii poprzez niesamowity styl Mercedes Lackey. Ze względu na podobieństwo technik opisów do trylogii Ostatniego Maga Heroldów, Magicznych Wichrów czy Opowieści Kerowyn zakładam, że Larry Dikson uczestniczył głównie w obmyślaniu akcji powieści, choć oczywiście mogę się mylić. Sprawdziłam jednak i spośród poznanych przez mnie tekstów pani Lackey, wśród tłumaczy występowały trzy różne osoby, a to prowadzi do wniosku, że specyfika stylu jest prawdopodobnie spowodowana właśnie jej kunsztem pisarskim.              Czar książek tej pisarki wymyka się percepcji i nie można powiedzieć, dlaczego tak bardzo się je kocha. Każda z powieści jest zupełnie inna, a ukazywanie subtelnych różnic spowodowanych upływem czasu, to chyba jedna z ulubionych cech tej autorki. I tak jak widać heroizm legend w trylogii Wojen Magów, tak czytelnik nie ma wątpliwości, co do złotego wieku dla czarów w trylogii Ostatniego Maga Heroldów i tak samo odczuwa, że zdolność do czarowania zdecydowanie osłabła, a osoby pokroju Vanyela są już tylko dumnym wspomnieniem dla postaci w Prawie Miecza czy trylogii Magicznych Wichrów.               Ta sama zasada dotyczy pojedynczych tomów w obrębie serii. Każdy z gryfów dotyczy zupełnie innego problemu, przeskoki między czasem rozgrywania się akcji sięgają kilku lat, a jednak nikt nie ma wątpliwości, że wszystkie trzy części stanowią spójną całość. Nie brak możliwości rzucania zaklęć, tylko właśnie to jest największą magią tych wspaniałych książek.               Uważam, że po przeczytaniu poprzednich dwóch części warto sięgnąć po ostatnią z nich, by dowiedzieć się, jak pokierowano losami ulubionych postaci, ale też przede wszystkim, by pozwolić otulić się piękną opowieścią o rodzicielskiej miłości. Polecam!

              Dla tych, którym spodobała się trylogia Wojen Magów zamieszczam pozostałe cykle o Valdemarze w kolejności historycznej dla tego królestwa (wydane po polsku):   1. Trylogia "Wojen magów"
2. Trylogia "Ostatniego maga heroldów"
3. Trylogia "Przysięgi i honor" (w Polsce wydano jedynie 2 tomy)
4. Trylogia "Heroldów Valdemaru"
5. "Opowieść Kerowyn" Prawo miecza
6. Trylogia "Magicznych wichrów"
7. Trylogia "Magicznych burz"   a po więcej informacji odsyłam do Wikipedii: https://pl.wikipedia.org/wiki/Mercedes_Lackey    

(Kliknij aby rozwinąć opinię)