Biały Gryf
Mercedes Lackey, Larry Dixon

Opinia 29                W przeciwieństwie do Czarnego gryfa, Biały gryf nie traktuje o historii wojen, lecz opowiada o zadaniu dużo trudniejszym, czyli odbudowie społeczeństwa i próbie zaczęcia życia na nowo. Ci, którzy jak dotąd trudnili się byciu żołnierzami albo zaopatrzeniowcami w polowych warunkach, muszą na nowo nauczyć się żyć i planować tak, jakby jutro miało nadejść. Wojskowi staną się budowniczymi, a kestra'chen będą musieli sprostać roli posłów. Ta przemiana chęci przeżycia w nadzieję na przyszłość jest pokazana z niesamowitym pietyzmem.

             Nic więc dziwnego, że kiedy odradzające się społeczeństwo staje w obliczu zagrożenia, mieszkańcy postanawiają zrobić wszystko, by nie dopuścić do jego upadku. I tak Mercedes Lackey wprowadza do akcji całkiem nowy lud. Czarni królowie obcych ziem przedstawiają ideę kraju, który broni się przed zmianami. Akcja powieści przeprowadza czytelnika przez typowe dla całkowicie odrębnych kultur zgrzyt i brak wzajemnego zrozumienia. Szczególnie, że ktoś bardzo stara się pogorszyć opinię o nowych przybyszach.               Zwyczaje i pomysł na zupełnie nowe postaci bardzo przypadły mi do gustu. Sztywne trzymanie się protokołu nawet w obliczu śmierci miało w sobie coś przerażająco jednocześnie znajomego, (kiedy po wyjątkowo brutalnym zabójstwie, ogół mających z nim styczność zastanawia się, nie jak mogło dojść do samego aktu przemocy, tylko dlaczego ktoś zrobił to w taki sposób), ale też i odmiennego, (gdyż nie istnieje coś takiego, jak właściwy sposób na zabójstwo).              Z kolei pomysł z kwiatami w delikatny sposób nawiązywał do europejskiej kultury wręczania róż w odpowiedniej ilości i kolorze. Natomiast zwyczaj wysyłania swoich dzieci, jako jednocześnie pomocników i w pewnym sensie - zakładników sąsiednich królestw, by zapobiec wojnie, wydaje się być fantastycznym sposobem na zapobieganie konfliktom. Oczywiście przy założeniu, że rodzice nie są w stanie poświęcić swoich dzieci dla władzy.              Ale żeby tak zrobić, potrzebna jest osoba o chorym umyśle. A takich postaci w powieści również nie zabrakło. Autorka przeprowadza czytelnika przez myśli jednego z ludzi, którzy przekroczyli granicę tego, co nazywamy złem. Osoby, która odczuwa sadystyczną przyjemność z torturowania i mordowania kobiet. I jak to często z obłąkanymi bytami bywa, ma też pewien nietypowy talent do rzeźbienia. Zagłębianie się w toku rozumowania człowieka zdecydowanie zepsutego, pozostawia głęboki niesmak i tę przerażającą nutę podziwu dla jego logiki działania. Wątek mordercy sprawia, że czytelnik jest zmuszony zastanowić się nad możliwością i przerażającymi skutkami zaistnienia zbrodni, w jak dotąd, niemalże błogim i spokojnym miejscu. Jednak to nie koniec ciężkich tematów. Oprócz samego okrucieństwa, Mercedes pozwala się przyjrzeć tym, którzy z nim współpracują i tym, którzy na nie pozwalają.              Mimo głębokiej różnorodności postaci, są one wyraźnie podzielone na złych i dobrych, sprawiając, że cała historia nosi znamię heroizmu, dając złudzenie, że faktycznie przedstawia dawne dzieje, w których zdarzenia zostały skrystalizowane w pamięci żyjących później pokoleń. Choć z drugiej strony niszczycielski wpływ stagnacji i codzienności na psychikę byłych bohaterów, nie potrafiących odnaleźć się w nowej roli, czyni akcję zdecydowanie bardziej rzeczywistą niż można byłoby się spodziewać po pewnej formie legendy, jaką właściwie jest trylogia Wojen Magów.              Jedynym aspektem, do którego mogłabym się przyczepić okazała się postać króla, która pośród wszystkich innych ról wypada chaotycznie i niezbyt naturalnie. Na szczęście jest to tylko jeden z wielu bogatych wątków Białego gryfa i nie umniejsza piękna całości.              Myślę, że to godna kontynuacja pierwszej części cyklu, przy której żaden miłośnik fantasy nie będzie miał szans się nudzić. I bez obaw: polecam!

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)