Słuchaj pieśni wiatru | Flipper roku 1973
Haruki Murakami

Po przeczytaniu Norwegian wood zaczęłam się coraz bardziej interesować książkami japońskiego autora. Tę książkę czytało mi się dość wolno choć książka nie jest gruba. Z trudem pamiętam co wydarzyło się w pierwszej powieści jednak drugą pamiętam trochę lepiej, ponieważ była trochę ciekawsza. Także ta książka należy do serii o "Szczurze", którą mam już zakupioną i czeka na przeczytanie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam czytać Murakamiego, dlatego bardzo się ucieszyłam, gdy dowiedziałam się, że jego dwie pierwsze powieści zostaną wydane w Polsce. Książka (albo raczej książki) jest świetna! Pochłonęła mnie w całości, chociaż brakuje w niej jednej z najbardziej charakterystycznych (i zarazem moich ulubionych) cech twórczości japońskiego pisarza - magii i absurdu. Mimo to ma w sobie pewien urok. Bardziej niż "Flipper" do gustu przypadło mi "Słuchaj pieśni wiatru", które właściwie trudno nazwać powieścią. Nie ma tam wartkiej akcji i fabuły opartej na ciągu przyczynowo-skutkowym, są to raczej luźne przemyślenia i wspomnienia. Jednak to właśnie te krótkie historyjki pozwalają nam nieco bliżej poznać Murakamiego. Na duży plus zasługuje również to, że można w nich odnaleźć subtelny i inteligentny humor autora.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Słuchaj pieśni wiatru/Flipper roku 1973” to pierwsze wydane powieści Murakamiego. Łączą je te same postaci. Pierwsza opisuje parę wakacyjnych tygodni, które główny bohater -student spędza w swoim  rodzinnym mieście. Druga rozgrywa się parę lat później, kiedy ponownie wraca i zakłada wraz z kolegą firmę zajmującą się tłumaczeniami.

Murakami jest na początku swojej drogi literackiej. Mimo że fabuła nie jest tak dopracowana jak w późniejszych powieściach, to jednak już wyraźnie naszkicowana w Jego stylu. Rysy bohaterów zaczynają się klarować i przypominać te z kolejnych utworów, które potem będą w pełni rozbudowane i doszlifowane. To postaci często bez imion (Szczur, bliźniaczki Prawa/Lewa czy inaczej nazwane Wyjście/Wejście), bez adresów, bez metryki, bez przeszłości albo tylko z mglistą. Są jakby przezroczyści, mogą być jednocześnie każdym jak i nikim. Ta anonimowość jest bardziej interesująca niż pełne rysy psychologiczne. Każdy z nich i z nas jest inny, a jednocześnie na pewnych stykach tacy podobni do siebie, że można by nadać jedno imię – człowiek. Jaki On jest u Murakamiego? Błądzący od jednego zdarzenia do drugiego, poszukujący sensu w codzienności i zwykłych sprawach. Wszystko płynie tu niespiesznie, taka statyczna niestatyczność. Odnoszę wrażenie, jakbym siedziała gdzieś i obserwowało ich zza szyby. Oni w tym czasie w swoim statycznym ruchu przesuwają się, przynosząc nowy wymiar swego imienia. Postaci jakby same są obok tego czasu i sytuacji. Czasem nawet mam odczucie jakby bohaterowie siadali koło mnie i jakbyśmy razem patrzyli przez okno na to, co jest głównym planem.

Wyraźnie zarysowują się elementy tak charakterystyczne dla późniejszej twórczości Murakamiego. To poszukiwanie: przez niedokończone rozmowy bohaterów, w niedopowiedzianych miejscach, w nieokreślonym czasie. To sytuacje na pograniczu realności i abstrakcji (pogrzeb łącznicy czy rozmowa z flipperem). To także syndrom ucieczki, przemieszczania się, ruchu, który jest wynikiem wielu przemyślanych składowych, które układają się w całość, choć niekoniecznie kompletną.

Na koniec oddam głos Autorowi : „ Dokąd niby miałbym pójść, żeby znaleźć swoje miejsce? Na przykład dokąd?” Na szczęście znalazł to miejsce i warto podążyć razem z Nim w tę literacką późniejszą podróż, podczas której spotkamy tych samych lub bardzo podobnych bohaterów. Podróż z gwarancją efektów specjalnych na miarę Murakamiego.

 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)