Wszystkie boże dzieci tańczą
Haruki Murakami

"Wszystkie boże dzieci tańczą" to pierwsza książka, którą miałam okazję przeczytać od Pana Haruki Murakami.
Książkę otrzymałam w prezencie od przyjaciela i czas najwyższy zapoznać się z jej treścią.

Nie będę opowiadała Wam każdej historii, ale jeśli czytaliście tę książkę to, co powiecie o śmiesznej opowieści o niedźwiedziu z pierwszego opowiadania?
Możliwe, że mam dość specyficzne poczucie humoru, ponieważ mnie ta historia naprawdę rozbawiła.

Książka składa się z 6 różnych oraz krótkich opowiadań.
Wszystkie historie łączą dwa wątki, a mianowicie trzęsienie ziemi w Kobe i wątek erotyczny.
Osobiście nie jestem fanką scen łóżkowych w książkach, ale w tym wypadku nie przeszkadzało mi to za bardzo, ponieważ było to opisane w dość subtelny sposób.
Każde opowiadanie pozwala nam poznać dokładnie głównych bohaterów oraz ich drogi życiowe, które doprowadziły ich do tego miejsca, w których się znajdują.
Bardzo dużym minusem dla mnie było to, że historię kończyły się nagle i autor zostawiał zakończenie do własnej interpretacji, niestety nie jestem fanką otwartych zakończeń.
Mimo wszystko uważam, że większość opowiadań była naprawdę dobrych i bardzo chętnie poznałabym resztę twórczości Pana Harukami.

Ocenka: 7/10

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

#zbiór opowiadań #abstrakcja #indywidualiści Murakami raz jeszcze prezentuje zbiór opowiadań, dosyć surrealistycznych, a jednak sięgających gdzieś do wnętrza człowieka. Mimo, że wydane w formie książki, są lekturą na około godzinę - w sam raz do tramwaju. Każde opowiadania traktuje o innym człowieku, który boryka się ze swoim światem. Od bożego dziecka, przez Żabę, aż po ogniska i trójkąt miłosny. Każdy znajdzie coś dla siebie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Właśnie sprawdziłam, że w marcu 2012 roku pierwszy raz miałam okazję spotkać się z Harukim Murakamim. Oczywiście nie dosłownie - jedynie za pośrednictwem jednej z jego książek, mianowicie 1Q84. Bardzo chciałam poznać pisarza, który obecnie jest chyba jednym z flagowych autorów literatury współczesnej i spodziewałam się, że miłość do jego twórczości porazi mnie natychmiast i że nigdy mnie nie opuści. Niestety, strzała Amora mnie nie ugodziła. Być może leciała w moim kierunku, ale nagle, nie wiedzieć czemu, zmieniła tor i chybiła. Nie znaczy to jednak, że postanowiłam raz na zawsze odpuścić sobie powieści tego pana. Obiecałam sobie, że jeszcze kiedyś po którąś z nich sięgnę i wtedy ostatecznie zdecyduję o mojej ewentualnej sympatii do jego twórczości. Szczęśliwy traf sprawił, że wygrałam konkurs, a w ramach nagrody przywędrował do mnie zbiór sześciu opowiadań autorstwa Murakamiego właśnie, pt. Wszystkie boże dzieci tańczą. Teksty te są krótkie, zwarte i ciekawe, dzięki czemu szybko je przeczytałam. Wspólnym mianownikiem dla wszystkich opowiadań jest tragedia, która dotknęła miasto Kobe, położone na wyspie Honsiu w Japonii - trzęsienie ziemi z 1995 roku. Trzęsienie to w mniejszym lub większym stopniu obecne jest w życiu bohaterów zbioru. I tak np. w UFO ląduje w Kushiro poznajemy mężczyznę, którego żona opuściła, pod wpływem relacji telewizyjnych, z miejsca dotkniętego kataklizmem. Przed odejściem napisała mu krótką wiadomość, w której stwierdziła, że odchodzi bo życie z nim przypominało życie z grudą stwardniałego powietrza[1]. Bohater Krajobrazu z żelazkiem jest dojrzałym mężczyzną, który opuścił Kobe już jakiś czas temu, zostawiając tam rodzinę. Mieszka w nowym miejscu, przyjaźniąc się z dwójką młodych ludzi i fascynując się ogniskami - uwielbia te duże, w których odbija się wewnętrzny spokój ludzi... Poza tym boi się śmierci w lodówce, dlatego w swoim mieszkaniu jej nie posiada. W opowiadaniu Wszystkie boże dzieci tańczą poznajemy dziecko samego Boga, a w Tajlandii (które polubiłam chyba najbardziej) - pewną kobietę, panią doktor, która właśnie w tym kraju spędza urlop, a kierowca, który ją wozi z miejsca na miejsce, zabiera ją również w podróż sentymentalną - w głąb samej siebie. W zasadzie każdy z bohaterów uczestniczy w takiej podróży, każdy się czegoś o sobie dowiaduje, mierzy się ze swoimi problemami, z rozterkami, samotnością. Rozważa nad życiem i śmiercią. Wszystko to w melancholijnej oprawie, nierzadko z nutką magii. Murakami, balansując na pograniczu świata rzeczywistego i nierealnego, tworzy proste historie z głębią, która mają czytelnika poruszyć. Cóż, mnie nie poruszyły. Przeciwnie, jestem niewzruszona wobec tego, co miały na mnie wymóc. Znam inne tytuły, które w dużo większym stopniu skłaniały mnie do przemyśleń na tematy poruszane przez Murakamiego. Mam jednak świadomość, że za mało wiem o literaturze Wschodu, zbyt rzadko się z nią spotykam, aby wystarczająco dobrze odczytać przekaz autora. A może jednak zwyczajnie między mną a Murakamim nie ma i nie będzie już chemii? W każdym razie nie zamierzam oceniać tegoż tytułu, bo chyba jestem jedną z ostatnich osób, które powinny to robić. A samej sobie już na pewno nie będę mogła zarzucić, że nie próbowałam się z tym pisarzem zaprzyjaźnić. Chęci miałam szczere - nie wyszło. [1] H. Murakami, Wszystkie boże dzieci tańczą, MUZA, Warszawa 2011, s. 31. Na blogu: http://www.ksiazkowka.pl/2014/02/wszystkie-boze-dzieci-tancza-haruki.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

na książki Murakamiego natknęłam się przypadkiem, tak dawno temu, że nie pamiętam dokładnie jak to było,może tak- za górami , za lasami... może, a może moja zapomniana już nieco S. poleciła mi tego autora, tak chyba było, Ona coś wspomniała o nim a ja po bardzo długim czasie wziełam do ręki piewszą z jego książek i przeczytałam. to było w niedzielę, dziś jest wtorek i kończę czytać opowiadania Murakamiego " wszystkie boże dzieci tańczą". jestem w innym świecie- w moim. lektura książek japońskiego autora sprawia, że to co jest tak bardzo głęboko we mnie uwięzione zaczyna krzyczeć, drzeć się i błagać abym w końcu - SPRÓBOWAŁA!!! tylko spróbuj woła więziona pasja i ostrzega- nie spróbujesz, możesz pożałować. zastanawiam się czy umiem tak inaczej czy tylko banalnie? takie myśli naszły mnie po przeczytaniu "Sputnika Sweetheart" koniecznie muszę wiedzieć czy taka historia mogła wydarzyć się naprawdę i czy było tak jak myślę, męczy mnie przeświadczenie, że się nie dowiem - bo jak? mogłabym pojechać do Japonii mogłabym odnależć szanownego Haruki i po prostu go zapytać- skąd są ci ludzie, czy są naprawdę. ksiązki Murakamiego wywołują ciekawość, coś co sprawia, że nie można ot tak po prostu przestać czytać, bo na przykład czas iśc spać, albo czas wstawać, nie można czytając przerwać bo dzwoni telefon, albo dzwonek do drzwi, ja nie potrafię, dlatego męczę się niezmiernie kiedy muszę na chwilę odłożyć moją ksiązkę , odkładam ją zazwyczaj tak by mieć ją na widoku- gdzieś obok, aby móc popatrzeć w każdej chwili. nie ma tam magii ale są niedomówienia, są ludzie których znam, jestem ja sama i wy też jesteście. diabelski młyn kręci się nie tylko w dzień- mroczne i grożne psychicznie, mnie przestraszyły -niektóre litery. wiecie kto przebywa w waszych domach kiedy was tam nie ma? wiecie jacy jesteście? znacie siebie?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niestety jedna z niewielu pozycji Murakamiego, za którą nie przepadam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ciekawy zbiór opowiadań , losów ludzi , a każde ma swój niepowtarzalny charakter. Wspólną cechą wszystkich opowieści jest trzęsienie ziemi w Japonii , co daje poczucie czasu w jakim toczą się losy bohaterów . Szczerze przyznam ,że to mój pierwszy kontakt z twórczością tego pisarza , i na pewno nie ostatni .Opowiadania czyta się przyjemnie , niektóre wymagają pewnego rodzaju przemyśleń . Polecam .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Haruki Murakami, japoński pisarz i eseista, w zbiorze krótkich opowiadań "Wszystkie boże dzieci tańczą" zabiera czytelnika w bardzo osobistą podróż po ludzkich umysłach i duszach. Pretekstem do jej odbycia staje się trzęsienie ziemi w Kobe, które miało miejsce w roku 1995. To właśnie trzęsienie ziemi jest motorem ludzkich reakcji i działań w opowiadaniach: - UFO ląduje w Kushiro, - Krajobraz z żelazkiem, - Wszystkie boże dzieci tańczą, - Tajlandia, - Pan żaba ratuje Tokio oraz - Ciastka z miodem. Trzęsienie ziemi w Kobe dotyka bohaterów opowiadań Haruki Murakami mniej lub bardziej bezpośrednio. Choć żaden z nich nie jest ofiarą niszczycielskiego żywiołu, jego skutki odczuwa z całą mocą. Komura z "UFO ląduje w Kushiro" traci żonę, która ogarnięta dziwną obsesją związaną z oglądaniem w telewizji skutków trzęsienia ziemi, postanawia go opuścić. Dzięki temu on odbywa niezwykłą podróż na Hokkaido. Junko z "Krajobrazu z żelazkiem w tle" wraz z Panem Mitake odbywa podróż do wnętrza siebie i swej samotności. Yoshiya, dziecko boże, szukając ojca odnajduje siebie... Trzęsienie ziemi, o którym bohaterowie słyszą, rozmawiają, myślą zmienia ich dusze. A może tylko ujawnia to, co kryje się gdzieś w środku człowieka, całkiem blisko powierzchni pozorów? Trzęsienie ziemi w Kobe staje się przyczyną podróży bohaterów czy to tych rzeczywistych czy tylko odbywanych w głębi umysłu, w podświadomości, bo rzeczywistość w opowiadaniach Haruki Murakami miesza się z fantazją, sennymi marzeniami i marami. Nikt nie pozostaje obojętny czy to śniąc, marząc czy w pełni świadomie patrząc na otaczający go świat. Trzęsienie ziemi wywiera swoje piętno, na każdym z bohaterów. "Wszystkie boże dzieci tańczą" to moje pierwsze spotkanie z Haruki Murakami. Krótka forma opowiadań jest bardzo sugestywna. W minimalnej ilości słów autor przedstawia czytelnikowi zawiłość ludzkiego umysłu i najskrytsze pragnienia ludzkiego serca. Tęsknimy, boimy się, marzymy i śnimy z bohaterami opowiadań Murakami. Nie pozostajemy wobec nich obojętni. W opowiadaniach Haruki Murakami wyraźnie czuć jak daleka kulturowo jest dla europejskiego czytelnika Japonia. Jednocześnie jednak uniwersalne są te podstawowe wartości, jakimi każdy kieruje się w życiu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

O ile uwielbiam Murakamiego, o ile tym opowiadaniom nie można nic zarzucić, to niestety książka mnie nie porwała. Urok prozy Murakamiego to powolna fabuła z mnóstwem zaskakujących, absurdalnych, magicznych zwrotów akcji. Opowiadania to za krótka forma tekstu, aby ta główna zaleta się w nich pojawiła. Po przeczytaniu nie żałuję, ale jednak czuję niedosyt.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nigdy więcej Murakamiego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mądra, momentami zabawna, interesująca powieść

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Acha, widac jak przeczytalas Kklinaa. Tam prawie w ogole nie ma matywow katastroficznych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przeczytałam tą książkę również przez przypadek ale nie specjalnie mi się podobała.... NIe rpzepadama za motywami katastroficznymi...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

na książki Murakamiego natknęłam się przypadkiem, tak dawno temu, że nie pamiętam dokładnie jak to było,może tak- za górami , za lasami... może, a może moja zapomniana już nieco S. poleciła mi tego autora, tak chyba było, Ona coś wspomniała o nim a ja po bardzo długim czasie wziełam do ręki piewszą z jego książek i przeczytałam. to było w niedzielę, dziś jest wtorek i kończę czytać opowiadania Murakamiego " wszystkie boże dzieci tańczą". jestem w innym świecie- w moim. lektura książek japońskiego autora sprawia, że to co jest tak bardzo głęboko we mnie uwięzione zaczyna krzyczeć, drzeć się i błagać abym w końcu - SPRÓBOWAŁA!!! tylko spróbuj woła więziona pasja i ostrzega- nie spróbujesz, możesz pożałować. zastanawiam się czy umiem tak inaczej czy tylko banalnie? takie myśli naszły mnie po przeczytaniu "Sputnika Sweetheart" koniecznie muszę wiedzieć czy taka historia mogła wydarzyć się naprawdę i czy było tak jak myślę, męczy mnie przeświadczenie, że się nie dowiem - bo jak? mogłabym pojechać do Japonii mogłabym odnależć szanownego Haruki i po prostu go zapytać- skąd są ci ludzie, czy są naprawdę. ksiązki Murakamiego wywołują ciekawość, coś co sprawia, że nie można ot tak po prostu przestać czytać, bo na przykład czas iśc spać, albo czas wstawać, nie można czytając przerwać bo dzwoni telefon, albo dzwonek do drzwi, ja nie potrafię, dlatego męczę się niezmiernie kiedy muszę na chwilę odłożyć moją ksiązkę , odkładam ją zazwyczaj tak by mieć ją na widoku- gdzieś obok, aby móc popatrzeć w każdej chwili. nie ma tam magii ale są niedomówienia, są ludzie których znam, jestem ja sama i wy też jesteście. diabelski młyn kręci się nie tylko w dzień- mroczne i grożne psychicznie, mnie przestraszyły -niektóre litery. wiecie kto przebywa w waszych domach kiedy was tam nie ma? wiecie jacy jesteście? znacie siebie?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)