Przyjaciółka z młodości
Alice Munro

Twóczość Alice Munro zachwyciła mnie od samego początku.  Już pierwsza książka spod pióra tej kanadyjskiej literatki przekonała mnie o tym, że jej opowiadania będą należały do moich ulubionych i z wielką chęcią będę po nie sięgać w przyszłości. Autorka w swoich książkach porusza tematy znane każdemu człowiekowi, począwszy od miłości na śmierci i cierpieniu kończąc. Ponadto pisarka często zwraca uwagę na relacje międzyludzkie, dogłębnie je analizuje i  weryfikuje, co staje się  tematem do wielu refleksji oraz przemyśleń. Każde z opowiadań autorki jest prawdziwym, małym dziełem sztuki.  W mgnieniu oka odbiorca przerzuca kolejne strony utworu i z zainteresowaniem śledzi losy coraz to nowych bohaterów.  Ich życie staje się na krótką chwilę życiem samego czytelnika, który odczuwa te same emocje i rozterki. Podkreślić należy fakt, że postacie, wykreowane przez autorkę, są nadzwyczaj realistyczne i można byłoby wręcz pokusić się o porównanie ich do „zwykłego, szarego Kowalskiego” . To własnie dlatego odbiorca  z taką łatwością wczuwa się w sytuacje osób, o których czyta. Pierwsze i zarazem tytułowe opowiadanie zdecydowanie mogę nazwać swoim ulubionym. Historia dwóch sióstr Elli i Flory dogłębnie mną wstrząsnęła. Z oburzeniem śledziłam losy Roberta, który bez żadnych emocji czy wyrzutów sumienia, zmieniał swoje życiowe partnerki jak rękawiczki. W czasie lektury kolejnych dziewięciu opowiadań, jakie autorka zawarła w „Przyjaciółce z przeszłości”, również nie raz zdarzało mi się łapać za głowę z przejęcia czy też śmiać się razem z bohaterami. Proza Alice Munro ma swój wyjątkowy, powtarzający styl. Na zaledwie kilkudziesięciu stronnicach autorka jest w stanie zawrzeć niezliczoną ilość przeżyć i uczuć. Ponadto pisarka w każdej ze swoich książek posługuje się prostym, zrozumiałym językiem, a akcja opowiadań jest statyczna i nieśpieszna, dzięki temu możemy bardziej wnikliwie poznać bohaterów i otaczającą ich rzeczywistość.  Po lekturze „Przyjaciółki z młodości” wciąż czuję niedosyt i z niecierpliwością wyczekuję kolejnych polskich publikacji dzieł pani Munro. Z całą pewnością będą one stanowiły prawdziwe perełki w  mojej domowej biblioteczce. WWW.PUBLIC-READING.BLOGSPOT.COM

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Przyjaciółka z młodości" - tak brzmi tytuł pierwszego opowiadania. W sumie jest ich dziesięć. Po raz kolejny nie mogłam się oderwać od książki napisanej przez zdobywczynię tak wielu literackich nagród. Zaczytywałam się w nich jeden po drugim. Każde urzekło mnie w inny sposób. Trzeba posiadać w sobie wyjątkowy dar, żeby ze zwyczajnej historii stworzyć opowieść, która spowoduje emocjonalny wstrząs, a ukazane w nich życie bohaterów wprowadzi czytelnika w inny wymiar. W opowiadaniach poruszona jest tematyka związana z kontaktami międzyludzkimi, przede wszystkim ukazana jest relacja łącząca najbliższych przyjaciół, jak i związki między członkami rodziny. W kilku z nich mamy do czynienia z narratorem w postaci głównego bohatera. W wyniku tego posunięcia zastosowanego przez autorkę, przyszły czytelnik może poczuć się jakby znalazł się w centrum wydarzeń, a do tego ma możliwość w niektórych przypadkach zostać nawet takim duchowym powiernikiem, pocieszycielem....Historie przedstawione są w bardzo realistyczny sposób. Życie czasami potrafi Nas bardzo zaskoczyć, nie spodziewamy się niczego. Nie zawsze zdarzają nam się chwile tryumfu, smak porażki również zdarza się Nam poczuć... Cała książka napisana jest prostym i łatwym językiem. Alice Munro wzbiła się na sam szczyt kunsztu literackiego. Porusza do głębi, zmusza do refleksji. Cała dziesiątka zasługuje na najwyższą ocenę, chociaż na specjalne wyróżnienie zasługuje opowiadanie "Dobroć i łaska". To w jaki sposób autorka przedstawia wnętrze, psychikę danego bohatera jest czymś wyjątkowym. Sięgając po tę książkę można spodziewać się wtargnięcia w intymny świat. Każdy uczestnik danej historii jest prześwietlony na wskroś, żaden sekret nie jest w stanie się ukryć, każda tajemnica wyjdzie na jaw, chociaż czyni to w sposób bardzo delikatny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Alice Munro na pewno ma swój unikalny styl. Nie wszystkie opowiadania mi się spodobały, ale zawsze jest to dobra literatura. Największe wrażenie zrobiło na mnie opowiadanie "Peruka", nigdy nikomu nie można ufać w 100 %. Przykładem na to jest związek Margot i Reuela, najpierw on porzuca dla niej żonę, a później zaczyna ją zdradzać z opiekunką do dzieci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

O tej kanadyjskiej pisarce ostatnimi czasy głośno w mediach - literacka Nagroda Nobla 2013r. a w konsekwencji zwiększenie nakładów wydawanych w Polsce książek. Lubię wiedzieć co w trawie piszczy, więc, kiedy w bibliotece wpadła mi w ręce "Przyjaciółka z młodości" bez wahania zabrałam ją do domu. "Przyjaciółka z młodości" to 10 opowiadań. Akcja większości rozgrywa się w kanadyjskim regionie Ontario - w urokliwych miasteczkach i miastach ukochanej przez Munro ojczyzny. Autorka nazywana jest mistrzynią krótkiej formy literackiej jaką jest opowiadanie i za to m.in. została wyróżniona przez Szwedzką Akademię. Jej utwory traktują o problemach codziennego życia, przedstawiają bohaterów, z którymi możemy się na co dzień utożsamiać. Młoda dziewczyna przywołująca obrazy swojej zmarłej matki z tytułowej "Przyjaciółki z młodości", Hazel poszukująca wspomnień swojego małżeństwa i kochanki męża w hotelu Royal z "Trzymaj mnie mocno w dłoniach swych..." czy Austin Cobbett, samotny starszy pan, chwalący się swoim przyszłym ślubem z wyimaginowaną piękną kobietą mieszkającą na Hawajach ("Zdjęcia lodu"). To opowieści o śmierci, o miłości, szczęśliwej i toksycznej, o spełnionych i nie spełnionych marzeniach i porażkach losu, to obrazy z życia - po prostu. To również tak zwana "kobieca literatura", o której Anna Dziewit-Meller wraz z współautorami napisała w "Gazecie Wyborczej": "gdyby Alice Munro była autorką rodzimą, polską, nie miałaby szans na przychylność polskich recenzentów. Pisze zbyt prostym językim". (Gazeta Wyborcza, 11-12 stycznia 2014r.). To akurat, moim zdaniem, zasługuje na plus w tej literaturze. Napisane prostym językiem, bez większych dygresji i monotonnych opisów, opowiadania czyta się lekko, bez większego umysłowego wysiłku, wchodząc w przypisane bohaterom role. Jest jednak coś, co mi przeszkadzało: dla mnie za krótka forma literacka. Po każdym kolejnym utworze miałam niedosyt, dopiero co zaczynałam się wczytywać a tu już koniec. Zbyt mało czytam opowiadań. Nie skreślam jednak Alice Munro, "wszak jedna jaskółka wiosny nie czyni", idę do biblioteki po kolejny tytuł.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wspaniałe opowiadania tegorocznej Noblistki, które dostałam od prawdziwej przyjaciółki z młodości :) Tym chętniej zabrałam się za lekturę i urzeczona prozą pani Munro dosłownie pochłonęłam opowiadania. Oczywiście jedne podobały mi się bardziej, drugie mniej, ale wszystkie był niezwykle wyraziste, autorka wspaniale opisuje miejsca i ich atmosferę, przechodząc od opowiadania do opowiadania czułam się jakbym fizycznie, wraz z bohaterami, przenosiła się w różne miejsca i różne czasy. Moim ulubionym opowiadaniem jest "Trzymaj mnie mocno w dłoniach swych...", myślę, że dlatego, iz jego akcja rozgrywa się w Szkocji, którą uwielbiam. Byłam pod wielkim wrażeniem, jak wyraziście autorka oddała atmosferę szkockich miasteczek i krajobrazów. Wspaniałe opowiadania dla każdego!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie pamiętam kiedy czytałam opowiadania. Ta forma nie jest dla mnie obca, ale większość autorów, których preferuję, jej po prostu nie stosuje. Siegnęłam więc po książkę pani Munro "z pewną dozą nieśmiałości", a tak naprawdę z pewną dozą obawy. Będzie nudno, trudno, poważnie... Znaczek na okładce "Nobel 2013" również nie pomaga. Będzie nudno, trudno, poważnie... podwójnie! A tu miłe zaskoczenie. Nudno - na pewno nie! Trudno - też raczej nie. Poważnie - a to się zdarzyło :) 10 opowiadań o uczuciach. Dużo miłości. Sporo przyjaźni. Wiele smutku. Szybko się czyta, nie ma ochoty się kończyć. Bohaterowie... spotykani codziennie na ulicy, a jednak wyjątkowi bardzo, co do jednego. Niektóre teksty czytelne, jasne. Część zastanawiająca, zadziwiająca. Nie zapiera tchu w piersiach, ale sięga się po tę książkę bez zastanowienia, kiedy tylko można. Polecam, nawet tym, którzy nie preferują :) Warto. Do tego stopnia, że u mnie na komodzie leży następna książka pani Munro :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)