Recenzja książki: Wilczyca

Recenzuje: anatomiaemocji

Poltergeis. Złośliwy. Nieuchwytny. Pojawia się. Zabija. I znika. Jak zły duch. 

Zawsze o krok dalej. Przewidujący sytuację.

Na ciałach swych ofiar wyryte litery. Jej imię.

Wilczyca. Przewodniczka stada. 

Porzuciła kobiecość, by siać postrach. Stała się legendą. Jednak coś wisi w powietrzu. Jakby wszechświat sprzeciwił się przeciwko niej. Nikomu nie mogła ufać. Nikomu już nie potrafiła.

Jest jeszcze Lesiecki. Niepogodzony z przeszłością. Pogubiony we własnych myślach.

Postanawia odszukać swojej tożsamości u źródła.

Lecz źródeł już nie ma. Nikt nie żyje. Został tylko on.

Co tam się właściwie wydarzyło?

I ta niepewność. Towarzyszy mu nieustannie. Krok w krok. 

Co się tutaj zadziało. Mieczysław Gorzka wykreował świat pełen zła. Machina ruszyła. Kiedy wszystko się zaczęło?

Laura Wilk wciągnięta w wir zdarzeń, nieprzypadkowych, przemyślanych. Staje się ich częścią. Zupełnie nieświadomie. Dlaczego ona? 

Co się zadziało w dzieciństwie Lesieckiegi? Czy ma to jakiś związek z teraźniejszością? Kiedy zły duch zabił po raz pierwszy? 

Akcja czasami niespieszna, ale jak już wyruszy, to się nie zatrzyma. Działo się dużo, bo jest wielu bohaterów tej historii. Koniec to zdecydowanie film akcji niczym szybcy i wściekli 😁😈

Tagi: Literatura kryminalna i detektywistyczna Thrillery i suspens