Recenzja książki: Sekrety Białej. Leśniczówka

Recenzuje: Zosia Czyńska

Leśniczówka Agnieszki Panasiuk, będąca kontynuacją serii Sekrety Białej, to dwupłaszczyznowa opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. Maria, wracająca do rodzinnej miejscowości na Podlasiu, aby objąć w spadku leśniczówkę, znajduje na strychu pamiętnik z czasów II wojny światowej, a w nim historię, która pochłonie kobietę bez reszty. Marysia walczy o pomoc i leczenie swego ciężko chorego synka Gabrysia i składa w całość serce po smutnym dzieciństwie, spędzonym w domu niegościnnej ciotki, dla której była jedynie efektem romansu matki. Niekochana dziewczynka, wykorzystywana do pracy w domu surowej krewnej, traktowana jak służąca, usiłuje po latach posklejać swoje życie, odnaleźć spokój po burzy, która przeszła przez jej małżeństwo i wreszcie być szczęśliwa.

Agnieszka Panasiuk sięgnęła po strukturę powieści szkatułkowej. Poprzez pamiętnik z czasów wojny zbudowała połączenie pomiędzy losami Marii i Haliny, tworząc historię w historii. Autorka doskonale odmalowała krajobraz kochanego przez nią Podlasia, wraz z jego historią, obyczajami i unikatowością tradycji, która rozciąga się na obszarze wykraczającym poza granice Polski. Wplatając weń wątki włoskiego żołnierza i radzieckich sił zbrojnych, utkała makatkę pełną rozmaitych opowieści, w których narodowość ani granice nie są najważniejsze. Pokazała także, jak trudno jest zrozumieć decyzję człowieka, który, szukając miłości, zostawił po sobie krzywdę i ból, o którym nigdy nie da się zapomnieć.

Powieści Agnieszki Panasiuk, podobnie jak proza Sabiny Waszut czy Anny Bichalskiej, bardzo mocno poruszają sprawy miłości, która nie zna granic. Uderzają w czułe punkty ludzkich serc, przywołując prawo do niezależności w wyborze zarówno uczucia, jak i drogi życiowej. Autorka osadza swoich bohaterów w rzeczywistości pełnej wyzwań, trudnych decyzji, walki o godność i szacunek – przede wszystkim do samego siebie. Buduje ich bardzo skrupulatnie, składając z drobin fabuły, odsłaniając, krok po kroku, wnętrze swoich postaci, często niejednoznacznych, czasami wręcz jawnie niepozytywnych. W Leśniczówce, gdzie Maria jest postacią pierwszoplanową, stosuje zasadę tła, osadzając bohaterkę wobec jej relacji z trzema przyjaciółkami i człowiekiem, który wciąż powoduje komplikacje w życiu bohaterki.

Choć opowieść z pamiętnika jest osobną historią, nie sposób jej oddzielić od wątku Marii. I słusznie, bo łączy się ona ze światem bohaterki w sposób szczególny. Ale to, co zbliża Halinę do Marii, czytelnik odnajdzie sam, czytając Leśniczówkę.

Drugi tom serii Sekrety Białej to niełatwa historia. Porusza wiele trudnych spraw. Bez znieczulenia opowiada o dramatach dotyczących II wojny światowej i o związanych z nimi tragediach zwyczajnych ludzi. Czytając tę powieść, możemy spróbować zrozumieć, że czasami los układa się bardzo niekorzystnie. Pomimo tego nie warto rezygnować z siebie. Bo choć w cudzych oczach możemy być niewiele warci, świat ma dla nas wiele niespodzianek. Bardzo polecam.