Recenzja książki: Podróż po miłość 1. Emilia

Recenzuje: Justyna Gul

Ponad podziałami

Kultura Orientu fascynuje, ale też budzi obawę i niezrozumienie za sprawą swej odmienności i różnorodności. Z jednej strony Orient to miejsca będące kolebką naszej religii, takie jak Jordania, Izrael czy Jerozolima. Z drugiej zaś to kraje, w których wyznaje się buddyzm czy islam. Zainteresowanie Orientem właśnie przejawia się w literaturze i sztuce, od wieków artyści wykorzystują w swoich dziełach motywy arabskie, perskie, hinduskie czy japońskie.

Dorota Ponińska postanowiła w swoich zainteresowaniach pójść krok dalej, niż przeciętny człowiek. Z wielkiej pasji narodził się pomysł zostania słuchaczką Podyplomowego Studium Stosunków Międzykulturowych na Wydziale Orientalistycznym UW, a także próba zainteresowania krajami Orientu, ich bogatą tradycją, burzliwą historią i wspaniałą kulturą, szerszego grona osób. Jest to możliwe dzięki wspaniałej debiutanckiej powieści Ponińskiej, w której miłość splata się ze łzami, zaś polskość i idea walki o wolność z mistycyzmem i poezją Rumiego, który przekonuje, że wszystko – również zrywy narodowowyzwoleńcze, to tylko piana na morzu, że należy patrzeć głębiej. Zderzenie dwóch odrębnych światów, dwóch kultur ma miejsce za sprawą powieści Podróż po miłość. Emilia, opublikowanej nakładem wydawnictwa Nasza Księgarnia.

Poznajemy Emilię Konarską, córkę patrioty walczącego w powstaniu listopadowym. Pojmany i karnie wcielony do armii carskiej mężczyzna został pozbawiony majątku, a nawet możliwości zobaczenia po raz ostatni swojej rodziny. Jego żona, Maria, zmarła dwa lata później, pozostawiając na tym bezwzględnym świecie córkę, małą Emilkę. Nieśmiała, przytłoczona bólem sierota nie znalazła swojego miejsca w domu ciotek. Została oddana do podwileńskiego klasztoru, gdzie wychowywała się pośród sióstr zakonnych. Namiastkę matki odnalazła w surowej siostrze przełożonej, choć trudno było w tej relacji o dobre słowo czy pieszczotę, której sierota tak bardzo potrzebowała. Teraz, po latach, kiedy Emilia ukończyła już przyklasztorną szkołę, otwierają się przed nią nowe możliwości. Czekają ją nowicjat i śluby zakonne, których ukoronowaniem będzie objęcie stanowiska siostry Teodozji.

Dziewczyna, wychowana według surowych reguł i licznych zasad, których należy przestrzegać, ujmuje czystym sercem, niewinnością i bezgraniczną miłością. Ale w tym sercu tli się też nadzieja, że kiedyś jej ojciec się odnajdzie oraz tęsknota za jego silnymi ramionami. Nic zatem dziwnego, że kiedy w klasztorze zjawia się Tatar, Selim Achmatowicz, przynoszący wieści o miejscu pobytu Emiliana Konarskiego, dotychczasowe plany dziewczyny schodzą na dalszy plan. Szczególnie, że ojciec po ucieczce z carskiego wojska dostał się do tureckiej niewoli, a następnie został sprzedany azerskiemu księciu. Tam z roku na rok popada w coraz większą depresję. Jedynym ratunkiem jest wykupienie go od dotychczasowego właściciela, ale na to potrzebne są pieniądze. Całe szczęście, że matka Emilii zdołała ocalić przed konfiskatą nieco klejnotów oraz pieniędzy, które - zakopane w konarach drzewa rosnącego na terenie dawnego majątku - czekają tylko wykorzystanie.

Emilia wyrusza pod opieką tatarskiego wojownika, by odzyskać rodową własność, która może przynieść ojcu wolność. Nieprzewidziane okoliczności zmuszają ją jednak do dalszej podróży, która odmieni całe jej życie i oddali plany poświęcenia się służbie Bogu. Wraz z niecodzienną parą wyruszamy zatem wyboistym traktem do Odessy, stamtąd zaś brytyjskim statkiem handlowym płyniemy do Konstantynopola. Na pokładzie okrętu Emilia spotyka charyzmatyczną i wyzwoloną wdowę po markizie de Verneille oraz przystojnego i szarmanckiego lorda Williama Gainful, niezależnego informatora brytyjskiego rządu. Zauroczona mężczyzną, który traktuje ją z taką atencją i który deklaruje otoczenie jej opieką, daje się skłonić do wyprawy na Kaukaz. Lord, pod pretekstem poszukiwań ojca Emilii, chce tak naprawdę realizować kolejną misję - zbadać nastroje wśród wojowniczych plemion, wypieranych przez wojska carskie.

Podróż po miłość. Emilia Doroty Ponińskiej, to prawdziwa przygoda, to zapach egzotyki, a przy tym solidna dawka wiedzy nie tylko o historii, ale i kulturze Bliskiego Wschodu. Historię miłości Emilii i Zakira przeplata niezwykła opowieść o życiu Rumiego i jego uczuciu do derwisza, Szamsa z Tabrizu, które stało się bodźcem do jego przemiany. Rumi pod wpływem tej bezgranicznej miłości przeszedł wielką transformację z uczonego, stając się mistykiem i poetą, którego utwory przetrwały wieki.

Autorka sprawnie manewruje wątkami, wplatając w kanwę powieści kolorowe nici Orientu i zarażając czytelników swoją pasją oraz fascynacją życiem i tradycją narodów Bliskiego Wschodu. Dlatego też z niecierpliwością wyczekiwać będziemy na okazję ponownego spotkania z autorką i jej bohaterami oraz na podróż, przepojoną nowymi zapachami, smakami i kolorami.