Podróż po miłość 2. Maria
Dorota Ponińska

Głośno było ostatnio o Krymie i tamtejszym konflikcie Ukraińsko – Rosyjskim. O te tereny od kilku stuleci toczono walki i boje, ale także od wieków było to reprezentacyjne miejsce wypoczynku elit z całej Europy. Druga część trylogii Doroty Ponińskiej wspaniale wpasowuje się w te klimaty, tyle tylko, że opowiada o II połowie XIX wieku i ówczesnych wojnach krymskich pomiędzy Rosją i Turcją.

Powieść „Podróż po miłość. Maria” opowiada dalsze losy Emilii Konarskiej, która po stracie męża postanawia rozpocząć nowe życie z dala od stambulskiego haremu, teściów, polityki i wojny. Kobieta przenosi się na Krym do małej nadmorskiej miejscowości o wdzięcznej nazwie Teodozja i tu prowadzi pensjonat dla gości. Tutaj też przychodzi na świat jej córka Marynia – ostatni „podarunek” od ukochanego Zakira.

Autorka prowadzi powieść dwiema płaszczyznami. Z ust Emilii – dojrzałej już kobiety i matki dowiadujemy się jak to się stało, że po śmierci męża pojawiła się na Krymie z dala od Stambułu, gdzie pod opieką dziadków wychowywał się jej ukochany syn Kemal. Ale w krótkim czasie na plan pierwszy wysuwa się druga płaszczyzna – opowieść dorastającej Marii, która zaczyna poszukiwać swojej tożsamości i własnego miejsca w życiu. Stajemy się świadkami jej młodzieńczych rozterek, uczestniczymy w kształtowaniu pasji malarskiej podsycanej przez przyjaciela rodziny – Iwana Ajwazowskiego, towarzyszymy młodej bohaterce w podróży do Stambułu, Petersburga, czy Paryża. Przyglądamy się jej życiowym decyzjom i razem z Marynią cieszymy się, śmiejemy i smucimy.

Całość pięknie osadzona została w historii XIX w. Europy, odniesiona do ruchów wyzwoleńczych i niepodległościowych na terenach dawnej Polski i Litwy oraz bojów pomiędzy Turkami, Tatarami i Rosjanami o Krym i okoliczne tereny. Podobnie jak w pierwszym tomie autorka bardzo umiejętnie połączyła wątki historyczne z powieściową fabułą i literacką fikcją. Dzięki temu opowieść jest ciekawa, wiarygodna i realistyczna. Relacje Marysi przeplatane opowieściami Emilii wspaniale się uzupełniają i dają rzetelny obraz wydarzeń.
Nie pozostaje mi zatem nic innego, jak tylko serdecznie polecić lekturę „Podróży po Miłość” wszystkim czytelnikom gustującym w powieściach historyczno – obyczajowych z klimatem. Sama natomiast z niecierpliwością oczekuję trzeciego tomu tej historii mając nadzieję na równie ciekawe doznania i przeżycia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dalsze perypetie Emilii szukającej swojego miejsca na świecie a także zawirowania miłosne jej córki Marii-Maszy, początkującej malarki.Na kartach książek Doroty Ponińskiej przenosimy się do miejsc które w danym momencie opisuje. Czasami człowiek ma wrażenie jakby tam był. Naprawdę polecam. Warte przeczytania. Ja JUż ostatnią część mam za sobą bo Lilianę czytałam jako pierwszą ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Od zdarzeń z I tomu, mija kilka lat. Szczęśliwe małżeństwo Emilii z Zakirem przerywa wojna Turcji i Rosji. Bohaterka z samotności wyrusza za mężem na front, do Sewastopola, zostawiając w haremie ich syna. Sama wyrwana z haremowej bezczynności, staje się świadkiem śmierci i cierpienia. Wojna zabrała wiele, także i jej... Z radością muszę odnotować, że ta część sagi trzyma poziom wcześniejszej. Zostały tutaj ukazane losy kobiet (Emilii i jej córki Marii), perypetie miłosne- podróż po miłość, szczęście, walka z przeciwnościami i problemami- to wszystko na tle wydarzeń historycznych takich jak np. odwilż posewastopolska, życie w Rosji w czasach donosu i podejrzeń o nielojalność; obłędne i groźne idee, że trzeba zburzyć porządek w Rosji. Pisarka nakreśla ważny temat tożsamości narodowej- kim się właściwie jest, ukazuje jak wygląda szukanie swojego miejsca na obcej ziemi, rozpoczęcie nowego życia. Maria czuła się Rosjanką, ale miała polską duszę. Bezdomna czy potrójna tożsamość narodowa? Maria dorasta, ma za sobą pierwszą, szaloną miłość do rewolucjonisty, który zawrócił jej w głowie, pozna co to strata, ale i szczęście. Była wrażliwa na niesprawiedliwość i na poruszane kwestie społeczne. W powieści przewija się też temat sztuki, Maria w ciężkich chwilach znajduje w malarstwie ukojenie. Techniki uczy się od mistrza, ale swój temat musi znaleźć sama. ,,Może dlatego tak polubiłam język sztuki, że do wszystkich przemawiał tak samo- narodowość i religia nie miały znaczenia przy oglądaniu pięknych obrazów." Czytając tą opowieść podziwiamy przyjaźń i lojalność Nadire; rozumiemy tęsknotę i żal bohaterek. Widzimy, że Emilia kwestionuje sens wojny, opowiada się po stronie pokoju, jednocześnie skryła turecką przeszłość za woalem niedomówień, odcięła się od pamięci po mężu, aby być z córką bezpieczną. Dokonała pewnego, ważnego dla jej rodziny wyboru- zostawiając syna w haremie. Przez to nie nadrobią straconych lat, trudno o wybaczenie, ale jednocześnie pragną miłości. Co jeszcze ważne, obie bohaterki postanowiły, że same będą decydować o sobie, wybrały wolność. ,,Przeszłości nie można wymazać. Ale mamy wpływ na naszą przyszłość." ,,Podróż po miłość" polecam tym, którym spodobała się pierwsza część, ale również tym czytelnikom, którzy lubią sagi rodzinne, obyczajówki połączone z historią. To opowieść o zderzeniu osób z różnych środowisk i kultur, o czasami zawiłym ludzkim życiu, decyzjach, które wpływają na przyszłość, bolesnych sekretach, ważnych podróżach. Przede mną jeszcze ostatni tom, o Liliannie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Cóż, Polski nie ma, a żyć trzeba, prawda?". W pierwszym tomie trylogii "Podróż po miłość", Dorota Ponińska zaserwowała swoim czytelnikom barwny Bliski Wschód, sporą dozę patriotyzmu oraz dość szeroko rozbudowaną płaszczyznę historyczną, tym samym stawiając sobie samej dość wysoką poprzeczkę. Po lekturze drugiego tomu tego cyklu wiem, iż udana pierwsza część nie była dziełem przypadku, autorka bowiem kolejny raz pokazała w pełni swój kunszt pisarski, który zwyczajnie zachwyca. Dorota Ponińska to absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na Wydziale Polonistyki. Jej wykształcenie to również ukończona amerykanistyka i public relations. Swoją pracę zawodową przez kilkanaście lat wiązała z branżą PR - agencje i międzynarodowe korporacje. Jej pasją jest kultura Orientu i pisanie. Autorka uważa, iż największym bogactwem świata jest różnorodność kulturowa. "Podróż po miłość. Emilia" to jej debiut literacki, będący pierwszą częścią sagi rodzinnej. Maria, córka Emilii, mieszka wraz z matką i ciotką Nadire na Krymie, a konkretnie w malowniczej Teodozji. Bohaterka próbuje od swojej rodzicielki dowiedzieć się czegoś na temat rodziny, jednak Emilia nie jest skłonna do zwierzeń. Maria posiada cudowny talent, a mianowicie talent do malowania, który rozkwita pod czujnym okiem wybitnego artysty - Iwana Ajwazowskiego. Pierwsza miłość, pierwsze rozczarowania i odkrywanie rodzinnych korzeni - to wszystko staje się częścią życia Marii. Kończąc pierwszy tom cyklu Doroty Ponińskiej byłam przekonana, że losy Emilii potoczą się jak w bajce - będzie żyła długo i szczęśliwie u boku Zakira. Tymczasem, w drugiej części już na samym początku, autorka mnie zaskoczyła, bowiem bohaterka pierwszego tomu pojawia się, ale nie ma z nią męża i nie mieszka już w Turcji. Wyobraźcie więc sobie moje wielkie zdziwienie. Dorota Ponińska postawiła na totalne zaskoczenie czytelnika i w mojej opinii zabieg ten udał się pisarce idealnie. Jak więc dowiedziałam się, co działo się przez tyle lat w życiu Emilii? Otóż poprzez zabieg retrospekcji, jaki autorka wplatała w fabułę opowieści o życiu Marii. Retrospekcji ukazujących początkowe, sielankowe życie bohaterki, wojną krymską i wielką tragedię, jaka na zawsze naznaczyła życie Emilii. Autorka dawkowała te informacje, dzięki czemu nie zostało od razu wszystko podane na tacy, rozbudzając po drodze apetyt. Przyznam, że nie spodziewałam się kompletnie takiego scenariusza dalszych losów bohaterki z pierwszej części. Dorota Ponińska mnie zaskoczyła nieprzewidywalnością swoich pomysłów. Zarówno Emilia, Maria jak i Nadire mieszkają na Półwyspie Krymskim, który staje się niejako drugoplanowym bohaterem książki, bowiem autorka pokazuje czytelnikom ten XIX-wieczny zakątek, jako wielonarodowościowy kocioł, w którym każdy z jego mieszkańców czy to Turek, Rosjanin, Tatar czy Polak, ma inne spojrzenie na ówczesną politykę i historię. Poglądy te widocznie ścierają się ze sobą w książce, oddając esencję wielokulturowości i różnicy w interpretacji historii. Przykład ten dość jasno obrazuje, że każdy ma swoją własną prawdę, nie ma bowiem tylko jednej, jeśli chodzi o postawy poszczególnych narodów. W powieści znajdziecie także malownicze opisy Petersburga, Paryża i Stambułu. Podobnie jak w pierwszym tomie, autorka znowu plącze losy wymyślonych przez siebie bohaterów z postaciami, które istniały kiedyś naprawdę. Mowa tutaj głównie o jednym z najwybitniejszych rosyjskich malarzy, czyli Iwanie Ajwazowskim. Kreacja tego bohatera, połączenie jego losów z życiem głównych bohaterek okazało się strzałem w dziesiątkę. A nawiązanie do początków i rozkwitu impresjonizmu w Paryżu, było ciekawą lekcją historii sztuki. Książkę "Podróż po miłość. Maria" czytałam niemalże z zapartym tchem. Losy Marii, która musiała sporo wycierpieć, by zaznać szczęścia, szczególnie mnie poruszyły. Jej zmagania z własną tożsamością, walka o rodzinne korzenie i spełnienie artystycznych marzeń, wzbudziły we mnie jedynie zachwyt. Jeśli ktoś z Was czytał pierwszy tom, musi koniecznie zajrzeć do drugiego - teraz, natychmiast. A mnie nie pozostało nic innego, jak rzucenie się na trzecią część ukazującą losy Lilianny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Doroty Ponińskiej było bardzo udane. Autorka uwiodła mnie barwnym stylem i pomysłowością w kreacji losów bohaterów. Zabrała mnie w fascynującą podróż do przeszłości i pozwoliła być świadkiem minionych wydarzeń oraz życia ówczesnych ludzi. Sięgając po drugi tom cyklu „Podróż po miłość” miałam nadzieję, że losy Marii będą równie intrygujące, jak historia jej matki – Emilii. „Podróż po miłość” to saga rodzinna, rozciągnięta w czasie od powstania listopadowego aż do współczesności, obejmująca trzy kontynenty. Losy polskich bohaterek, kilku pokoleń kobiet z jednej rodziny, splatają się z historią życia trzech wybitnych mężczyzn – artystów: poety perskiego Rumiego, ormiańskiego malarza Ajwazowskiego i amerykańskiego pisarza Hemingwaya. Saga przedstawia koleje życia, perypetie miłosne i emocje spokrewnionych kobiet na bogatym tle historyczno - kulturowym kolejnych epok i kontynentów.

Bohaterką drugiego tomu jest Maria, która wraz z matką i ciotką Nadire mieszka w Teodozji na Krymie. Poznajemy ją we wczesnej młodości i towarzyszymy przez kolejne dziesięciolecia. Dziewczyna niewiele wie o przeszłości swojej rodziny, a na zadawane rodzicielce pytania na ten temat otrzymuje zdawkowe odpowiedzi. Jej życie nabiera barw, gdy odkrywa w sobie zamiłowanie do malarstwa i doskonali swój warsztat pod okiem wybitnego malarza - Iwana Ajwazowskiego. A kiedy syn diakona Pieta zwraca na nią szczególną uwagę Maria ma nadzieję, że jej życie wkroczyło na właściwe tory w drodze do szczęścia. Ale czy związek z chłopakiem, który ma bardzo radykalne poglądy i jest w stanie poświęcić wiele dla idei, w którą wierzy to dobre rozwiązanie dla niedoświadczonej i podatnej na wpływy panny? Akcja powieści rozpoczyna się kilkanaście lat po wydarzeniach w Stambule. Żegnaliśmy Emilię, kiedy jej tułaczka dobiegła końca i znalazła swoje miejsce na ziemi u boku ukochanego mężczyzny, któremu dała syna. Obecnie jej sytuacja zmieniła się diametralnie, a zatem rodzi się pytanie - co wydarzyło się w niedalekiej przeszłości, że szczęśliwa matka i żona opuściła Turcję i stała się wdową z córką mieszkającą na Krymie? Dlaczego w jej życiu nie ma już męża Zakira i syna Kemala? Autorka oczywiście udziela czytelnikowi odpowiedzi na nurtujące go pytania, ale wiedzę tę dawkuje stopniowo. Bieżące wydarzenia przeplatają się z przeszłymi. Znów działania wojenne pojawiają się w życiu Emilii zmuszając kobietę do postawienia na szali tego, co najważniejsze i dokonywania wyborów między pragnieniami a powinnościami. Podobnie jest z jej córką Marią, która choć przyszła na świat po wojnie krymskiej, to ten konflikt zbrojny w pośredni sposób wpłynął na jej życie, choć przez wiele lat nie była świadoma poniesionych strat. A kiedy kurtyna pozorów została ściągnięta okazało się, że pogodzenie się z prawdą nie jest takie łatwe. W drugim tomie cyklu Dorota Ponińska zabiera czytelnika do XIX – wiecznej Rosji i przybliża mu ówczesną kulturę, obyczaje i trendy w sztuce panujące w tym kraju. Ukazuje mentalność oraz stosunek społeczeństwa do prowadzonej przez cara polityki. W interesujący sposób splata ze sobą losy postaci autentycznych z postaciami fikcyjnymi, a także łączy przeszłość z teraźniejszością. Wikła bohaterów w zależności, które sprawiają, że przy podejmowaniu decyzji muszą dokonywać wyborów między argumentami serca a rozumu. Dorota Ponińska posługuje się lekkim i przyjemnym w odbiorze stylem. Maluje bardzo plastyczne i pobudzające wyobraźnię obrazy. Dba o szczegóły i tło przedstawionych wydarzeń, co w dużym stopniu dodaje powieści wiarygodności. Nie skupia się wyłącznie na postaciach pierwszoplanowych, a każdy z wykreowanych bohaterów ma swoją historię, która spowodowała, że jego życie potoczyło się danym torem. Nie zapomina również o zwrotach akcji, zaskoczeniu i nieprzewidzianych wypadkach. Zręcznie "przemyca" informacje, które pojawiły się w pierwszym tomie i są niezbędne dla zrozumienia bieżących wydarzeń. Moje kolejne spotkanie z piórem autorki oceniam bardzo pozytywnie. Pisarka bardzo szybko rozbudziła moją ciekawość, a potem sprytnie ją podsycała sprawiając, że oderwanie od książki było niemożliwie. Prosta historia okazała się niezapomnianą i fascynującą podróżą w przeszłość pozwalającą zajrzeć nie tylko za kulisy dawnego życia i polityki. Wbrew pozorom ta powieść nie jest opowieścią o miłości, lecz o życiu, które nie zawsze układa się po naszej myśli, czasem nas zaskakuje i zmusza do weryfikacji własnych priorytetów i pragnień. „Podróż po miłość. Maria” to godna swojej poprzedniczki publikacja, którą można przeczytać bez znajomości pierwszego tomu, ale znając historię Emilii przygoda z tą książką będzie ciekawsza, ponieważ czytelnik dysponuje wiedzą, której została pozbawiona główna bohaterka. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Malowniczy Krym, wraz z całym swoim niezwykłym pejzażem potężnych gór, rozciągających się dostojnie nad wzburzonym Morzem Czarnym, przepełniony wielokulturowym bogactwem dawnych zabytków, starych warowni, ruin starożytnych gmachów, stanowił od wieków obiekt międzynarodowych konfliktów. To właśnie o te reprezentacyjne tereny, toczono krwawe walki, które w efekcie przelały krew tysiąca walczących żołnierzy. Słynna wojna krymska, wywołana rosyjską ekspansją oraz bezwzględnym dążeniem do imperializmu, zaznaczyła się ponurym cieniem na kartach historii, pochłaniając za sobą ciała wielu niewinnych ludzi. Chyba nikomu nie trzeba przedstawiać bliżej, współczesnego konfliktu rosyjsko-ukraińskiego, którego spór dotyczy właśnie tych malowniczych terenów. Niezwykły i dostojny krajobraz gór, przyciągał też jednak od wieków rzeszę turystów, pragnących wypocząć w ciszy krymskiego półwyspu.

To właśnie tutaj trafia główna bohaterka książki Doroty Ponińskiej "Podróż po miłość. Maria" - Emila Konarska, która po nagłej stracie męża, pragnie uwolnić się z ograniczającej ją stambulskiej rzeczywistości i z dala od dociekliwych teściów i przykrej codzienności przebywania w muzułmańskim haremie, rozpocząć nowe życie w malowniczej scenerii Teodezji. Kobieta otrzymuje bowiem niepowtarzalną szansę od zaprzyjaźnionego malarza marinisty - Iwana Ajwazowskiego, polegającej na prowadzeniu pensjonatu dla gości, którzy regularnie odwiedzają te przepiękny krymskie tereny. To właśnie w Teodezji, przychodzi też na świat jej jedyna córka- Maria, ostatnia spuścizna po zmarłym tureckim mężu.

Autorka przedstawia swoją historię dwutorowo, z perspektywy dwóch spokrewnionych kobiet: Emilii oraz jej córki Marii. Poprzez postać dorosłej Emilii, czytelnik poznaje burzliwe losy niezwykle odważnej kobiety, która poślubiając oddanego i wiernego muzułmanina, zaakceptowała tym samym, ograniczającą rzeczywistość życia w haremie. Konflikty zbrojne, które zrodziły się między Rosją a Turcją, zmusiły męża Emilii do udziału w wojnie, każąc i jej również, przedostać się na tereny prowadzonych walk i przyjąć rolę pielęgniarki wojennej, która na co dzień ma toczyć odważną walkę o życie tureckich żołnierzy. Wojenne zawierucha, która w końcu pochłonęła z sobą ciało jej ukochanego męża, skłania kobietę do natychmiastowego opuszczenia muzułmańskiej rodziny i zerwania dotkliwych ograniczeń. Obiecująca wizja wolności i życia w prawdziwym duchu chrześcijaństwa, przekonuje Emilię do szybkiej przeprowadzki na Krym, gdzie w zgodzie z wiarą katolicką, cieszy się w końcu należną jej swobodą.

Opowieść dorastającej córki Emilii - Marii, to przede wszystkim typowo młodzieńcze rozterki, w której prym wiedzie sprawa tożsamości narodowej i poszukiwania własnego miejsca na ziemi. Dziewczyna odkrywa rodzinną tajemnicę, która w niejasnym świetle stawia sprawę jej jestestwa oraz buduje szereg nieuniknionych pytań. Co decyduje o naszej przynależności narodowej? Miejsce zamieszkania, niosące za sobą migawkę magicznych wspomnień? Język i prezentowana ideologia, budująca naszą postawę wobec innych? Czy może, po prostu, płynąca w nas krew przodków? Dziewczyna, żyjąc od narodzin w ukochanej Rosji, jako córka Polki i tureckiego muzułmanina, musi stoczyć wewnętrzną walkę, która określi w końcu jej narodową przynależność.

Podczas lektury książki Doroty Ponińskiej, przyznam szczerze, że nie dopatrzyłam się żadnych znaczących uchybień, które miałyby wpływ na całościowy odbiór powieści. Wręcz przeciwnie. Niezwykle sugestywny i plastyczny język autorki, wręcz maluje przed nami żywy obraz magicznego krajobrazu Krymu, zaś połączenie niebanalnej fikcji literackiej z bogatymi wątkami historycznymi, które dotyczyły między innymi, bezwzględnych sporów między Rosjanami,Turkami i Tatarami oraz rewolucyjnych ruchów na terenie rosyjskiego imperium, stworzyły niezwykły powieściowy kolaż z baśniowym klimatem w tle, który na długo pozostaje w pamięci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na wstępie pragnę podziękować autorce, Pani Dorocie Ponińskiej za udostępnienie egzemplarza do recenzji. Przed czytelnikiem druga odsłona sagi Podróż po miłość. Tym razem oprócz dalszych perypetii Emilii, bohaterki tomu pierwszego, poznajemy również losy jej córki Marii. Przyglądamy się życiu Emilii, którego koleje wiodą ją od tureckiego haremu poprzez pracę w szpitalu polowym podczas wojny krymskiej (w której traci męża) aż do momentu osiądzięcia w urokliwej Teodozji, gdzie wraz z Marią prowadzi pensjonat. Na bieżąco śledzimy też życie Marii, która ma spory kłopot z ustaleniem własnego wewnętrznego poczucia tożsamości narodowej... Stopniowo jednak odkrywa prawdę o swoich korzeniach i swojej rodzinie. Zakochuje się także pierwszą młodzieńczą miłością i odkrywa w sobie talent malarski. W książce znajdujemy sporo odwołań do historii Rosji, autorka wiele miejsca poświęca wojnie krymskiej, wokół której w dużej części toczy się akcja powieści. Nie brak również opisów kultury o obyczajowości takich miast jak Stambuł, Petersburg, a nawet Paryż. Jest to opowieść o miłości, trudnych życiowych decyzjach i ich konsekwencjach. Autorka otwarcie pisze również o irracjonalizmie konfliktów zbrojnych i okrucieństwach jakie niesie ze sobą każda wojna... Podkreśla jednakże fakt, że tak naprawdę w każdym momencie swojego życia i nawet na przysłowiowych ,,gruzach" można zacząć budować swoje życie na nowych fundamentach. Powieść czyta się bardzo dobrze, czytelnik doświadcza podczas jej lektury całego wachlarza różnorodnych emocji od smutku, lęku i rozczarowania poprzez codzienne radości, aż do wzruszeń wywołujących uśmiech przez łzy... Serdecznie polecam i zapraszam do spotkania z Emilią, Marią oraz wieloma współbohaterami, którzy wraz z nimi tworzą tę barwną historię. Sama zaś czekam z niecierpliwością na tom trzeci, którego premiera najprawdopodobniej w maju przyszłego roku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Szczęśliwe życie Emilii, Zakira i ich syna Kemala przerywa wojna rosyjsko-turecka. Zakir wyrusza na front. Emilia nie chcąc zostawać w haremie i tęsknić za mężem, pozostawia syna pod opieką rodziców Zakira i wyrusza do Sewastopola, by pracować w szpitalu polowym. Gdy Zakir ginie na wojnie, Emilia nie chce wracać do Turcji. Na dodatek okazuje się, że jest w ciąży. Przeprowadza się do Teodozji, gdzie otrzymuje pomoc od malarza Iwana Ajwazowskiego. Wraca do Turcji, żeby zabrać stamtąd swojego syna, lecz napotyka opór ze strony teściów. Wraca więc sama do Rosji, gdzie rodzi córeczkę Marysię. Mijają lata. Emilia prowadzi pensjonat i wychowuje swoją córkę, Marysię, która nie ma pojęcia, że w jej żyłach płynie turecka krew.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)