Recenzja książki: Odprysk

 

Marc Lucas w wypadku samochodowym stracił wszystko, co było dla niego cenne – żonę, nienarodzone dziecko i sens życia. Teraz zajmuje się pomaganiem trudnej młodzieży, ale sam czuje się wrakiem. Kiedy pewnego dnia nieznajomy lekarz składa mu propozycję usunięcia z pamięci traumatycznych wydarzeń, zaczyna rozważać tę możliwość. A potem wszystko nagle staje na głowie i Marc nie jest już pewny niczego. Nie wie, co się stało. Czy jego żona zginęła naprawdę ani czy on sam... istnieje. Paranoja czy spisek? Rzeczywistość czy majaczenie? Co okaże się prawdą?

 

A potem było już tylko lepiej. Nieczęsto zdarza się, że pierwszy rozdział dorównuje napięciem tak wyrazistemu prologowi. Z reguły czytelnika czeka mozolna droga do ciekawie zasygnalizowanego przełomu. Nie tym razem! Odprysk rozpoczyna się od trzęsienia ziemi, a następnie napięcie stopniowo rośnie.

I tak rozpoczynamy szaleńczy maraton wydarzeń, zbiegów okoliczności, urojeń, pościgów, ucieczek... Jest tu wszystko, czego nie może zabraknąć w dobrym thrillerze. Tempo wydarzeń nie zwalnia nawet na chwilę.

 

Główna oś fabularna jest genialna - nie, nie w swojej prostocie. Intryga okazuje się skomplikowana i właściwie niemożliwa do rozwikłania przed zakończeniem. Tego, co się dzieje, w żaden sposób nie można przewidzieć. I chociaż podczas lektury nasuwa się czytelnikowi kilka teorii, to raczej żadna z nich się nie potwierdzi. Autor nie daje zbyt wielu wskazówek - a przynajmniej nie tyle, by dało dzięki nim zrozumieć całą intrygę, jednak wielokrotnie podpowiada intencje swoich bohaterów, zaś wszystkie informacje, jakie podsuwa czytelnikowi, później okazują się przydatne. Również nastrój powieści budowany jest z dużą sprawnością.