Recenzja książki: Obserwatorka

Recenzuje: Sławomir Krempa

Obserwatorka Alicji Sinickiej to bardzo wiarygodne osadzenie elementów typowych dla gatunku domestic noir w polskich realiach. To powieść, którą czyta się z przyjemnością, ale i z rosnącym niepokojem.

Oto bohaterowie książki, Iza i Arek. Młodzi ludzie, którzy wychowywali się na jednym osiedlu i przyjaźnili w dzieciństwie, choć on pochodził z bardzo zamożnego domu, ona zaś – z rodziny patologicznej. Iza zauroczona była Arkiem, ale obawiała się, że zbyt wiele ich dzieli, by taki związek mógł się udać. Teraz, już dorośli, spotykają się w szpitalu. Iza została brutalnie pobita, Arek jest lekarzem i udziela jej pomocy. Młodzieńcze uczucie rozkwita i rozwija się z nową siłą, ktoś jednak próbuje stanąć mu na przeszkodzie. Początkowo Iza otrzymuje na Facebooku niepokojące wiadomości. Później stalker pojawia się też pod jej drzwiami, podrzucając róże – podobne do tych, które w dzień śmierci znalazła była dziewczyna Arka. Czy rzeczywiście był to nieszczęśliwy wypadek? Czy Izie uda się ujść niebezpieczeństwu?

Lepiej zasłaniaj okna po zmroku. Nawet, jeśli wydaje ci się, że nie masz nic do ukrycia

Dużą zaletą powieści Alicji Sinickiej jest jej wiarygodność, wynikająca ze stosunkowo prostej, choć przemyślanej konstrukcji i z osadzenia akcji w polskich realiach. Sinicka nie tworzy klisz zagranicznych fabuł, co często zdarza się innym autorom, gdy próbują swoich sił w gatunku domestic noir. Nie stara się na siłę tworzyć piramidalnych intryg, cliffhangerów co kilka stron i zwrotów akcji na każdej z nich. Stawia raczej na konsekwentne budowanie atmosfery napięcia i niepokoju – prostymi środkami. Jest w jej powieści poczucie, że ktoś nas obserwuje. Wrażenie, że prześladowca jest coraz bliżej. Etapy wyznaczane przez kolejne kwiaty trafiające na próg domu Arka, prowadzące do... rozwiązania. Satysfakcjonującego rozwiązania.

Akcja Obserwatorki rzeczywiście mogłaby się rozegrać w którymś spośród polskich miast – mniejszych czy większych. Tu na jednej ulicy mieszkają ludzie bardzo zamożni (ale już nie bogaci do niemożliwości), lecz tuż obok położone jest osiedle wielkich bloków – do niektórych spośród nich strach zresztą wejść. Bohaterowie książki uczą się w jednej szkole, pomimo różnego statusu materialnego. Iza próbuje za wszelką cenę wyrwać się z biedy i naznaczonego alkoholizmem rodziców mieszkania, Arek również musi walczyć o swoją przyszłość, choć start ma wyraźnie ułatwiony. Bieda splata się z bogactwem, przemoc domowa z alkoholizmem, stracone szanse z próbą kucia własnego losu. Ot, Polska w stanie czystym.

Jeśli zadbasz o potrzeby drugiego człowieka, będzie jadł ci z ręki.

Sinicka sporo uwagi poświęca bohaterom swojej powieści. Wyraźnie i szczegółowo opisuje ich motywy, przybliża przeszłość, marzenia, plany. Ważne, że nie są to postaci idealne. Każda z nich ma jakąś skazę, coś, co sprawia, że wydają się bardziej ludzkie. I, dzięki temu, prawdziwe.

Tonę. W słowach, które tak trafnie zdefiniowały mój wewnętrzny świat. Utwierdziły mnie w przekonaniu, że mam nałogową osobowość.

Ale Obserwatorka to również opowieść o uzależnieniu. Uzależnieniu, które dziedziczymy, choć może ono przyjmować różne formy. O zgubnych konsekwencjach nałogu. Alicja Sinicka pisze też w swojej powieści o mediach społecznościowych i o ich wpływie na nasze życie. O tym, że w czasach nałogowego podglądactwa wszyscy jesteśmy obserwatorami, a czasem i stalkerami innych ludzi. Ale też o tym, że warto zwrócić uwagę, kto nas obserwuje. Nie tylko na Instagramie.

Krótko mówiąc: Obserwatorka to na wskroś współczesna, bardzo solidna powieść domestic noir. Dla miłośników thrillerów – pozycja obowiązkowa.

Tagi: bóg