Recenzja książki: Niepokorne

Recenzuje: DZZG

Wrażliwość, lekki styl i ogromne wyczucie autorki Sylwii Markiewicz sprawia, że podejmując się dowolnego tematu, pozostaje w nim autentyczna. Tak też jest w książce „Niepokorne".
  Aneta, Milena i Justyna wybierają się w podróż pociągiem, która jest wynikiem spontanicznej decyzji. Nie podejrzewają jednak, że coś, co miało być ucieczką od codzienności i borykaniem się z różnymi kłopotami stanie się świadectwem ich rzeczywistości. Uwięzione na przymusowym postoju w Sylwestra poznają siebie i swoje tajemnice.
  Historia ta karmi duszę i jest jak ciche wołanie o pomoc rozdartych kobiet, jednak by usłyszeć ten szept, należy otworzyć umysł. Angażujący obraz macierzyństwa oraz rodzicielstwa i harmider wokół nich tworzą złudzenie, że wszystko jest dobrze. Wzniosłość słów, jakie padają, sprawiają, że błądząc w poszukiwaniu właściwych odpowiedzi, dostrzegamy, iż asertywność jest niezmiernie ważna, ale wciąż podważana przez odcięte od rzeczywistości gremia. Atrakcyjnie prowadzone dialogi mają dramaturgię i nutę optymizmu oraz dużą dawkę emocji. Splatające się losy bohaterek z bardzo różnych środowisk są soczewką, przez którą widzimy nie tylko pogubione rodziny, ale też ich poszukiwania szczęścia i własnej tożsamości. Bardzo sprawnie ukazany manifest buntu oraz życzliwość, zaufanie, empatia, choroba alkoholowa, zazdrość, przez co opowieść ta nabiera większego znaczenia. Wciągająca lektura, gdzie osią staje się kreowanie bezpiecznej i wspierającej przestrzeni. Jest przyjemnie oraz smutno, a podróż jest symbolem przygody i pragnienia zmian skłaniającym do refleksji nad tym, co jest istotne. Na każdej stronie kibicowałam kobietom, by wiatr zmian przywiał pozytywne rozwiązania.
  Polecam powieść czerpiącą garściami z nadziei, z której wyłania się siła na budowanie lepszej przyszłości.

Tagi: Romans współczesny