Recenzja książki: Gdzie diabeł nie może, tam trupa pośle

Recenzuje: Sławomir Krempa

Gdzie diabeł nie może, tam trupa pośle to bardzo udana kolejna już odsłona serii kryminałów okraszonych solidną porcją humoru autorstwa Iwony Banach. W najnowszej swej powieści autorka nie zawodzi, serwując czytelnikom zarówno ciekawą zagadkę kryminalną, jak i mnóstwo scen, które wywołają uśmiech na twarzy. A może nawet niepowstrzymaną salwę śmiechu?

Życie na emeryturze nie jest łatwe. Przekonuje się o tym Regina, przekonana, że w jej telewizorze zamieszkał diabeł. A może po prostu diabeł ją opętał, w wyniku czego cierpi na halucynacje? O śledztwo w tej sprawie prosi Emilię Gałązkę, która wciąż wyczekuje kolejnego końca świata. W okolicy grasuje już Paweł, wciąż marzący o wielkiej karierze dziennikarskiej i odzyskaniu serca Magdy, a z czasem dołącza również Mikołaj, policjant, jej obecny narzeczony. Pada trup, wanna Reginy staje się schronem na wypadek apokalipsy, nieopodal pojawia się niezwykła budowla, żywo przypominająca penis, po okolicy biega pies z nogą w pysku, a diabeł nawiedza coraz więcej telewizorów… To chyba oczywiste, że podczas lektury nowej powieści Iwony Banach nudzić się nie sposób?

Iwona Banach przyzwyczaiła już czytelników do tego, że w jej powieściach sprawa kryminalna jest najzupełniej serio i mogłaby stanowić materiał na mrożący krew w żyłach kryminał. I pewnie autorka mogłaby go napisać, gdyby nie to, że ten rodzaj literatury zupełnie jej nie interesuje. Iwona Banach rozsadza więc wszelkie możliwe schematy, napięcie równoważąc ogromną dozą poczucia humoru. Są tu absurdalne sceny i wydarzenia rodem ze slapstickowych komedii. Jest dużo zjadliwych komentarzy na temat otaczającej nas rzeczywistości, ludzi, ich cech, przywar i obyczajów. A wszystko to podlane sporą dozą ironii.

Powieści Iwony Banach to także świetne komedie charakterów. Autorka serwuje czytelnikom znakomite, choć oczywiście mocno przerysowane portrety poszczególnych postaci: Emilii Gałązki, którą pokochają wszyscy, z wyjątkiem zniesmaczonych sąsiadów jej przyjaciółki Reginy, Magdy, która wciąż marzy o karierze detektywki, Pawła, w którym odbijają się wszystkie te cechy, przez które dziennikarze bywają nielubiani, wreszcie – Mikołaja, który na tle innych bohaterów sprawia wrażenie jedynego normalnego człowieka na ziemi, zmagającego się z wywoływanym przez pozostałe postaci chaosem i starającego się rozwiązać zagadkę kryminalną (tym razem przy pewnej pomocy z zewnątrz). Serię z trupem (w której skład wchodzą także powieści Niedaleko pada trup od denata oraz Głodnemu trup na myśli, jednak poszczególne książki czytać można bez znajomości pozostałych tomów) czyta się także dla tych właśnie postaci – postaci, które nikogo nie pozostawią obojętnym.

Narracja powieści jest barokowo rozbuchana, obfitująca w dygresje i mocno ironiczne rozważania na tematy fundamentalne (jak choćby na temat kurierów notorycznie gubiących przesyłki). Opowieść płynie wartko, czasem meandrując, miejscami jak górska rzeka opadając nagłymi kaskadami, nigdy jednak nie osiadając na narracyjnych mieliznach. Nic dziwnego, że tej książki raczej się nie czyta, ale połyka się ją. Choć – jak zwykle w przypadku powieści Iwony Banach – najbezpieczniej czynić to w domowym zaciszu. Inaczej oskarżenie o opętanie – w wyniku niekontrolowanych wybuchów śmiechu – wydaje się nieuchronne.

Tagi: Beletrystyka spekulatywna