Recenzja książki: Dziedzictwo

Recenzuje: Justyna Gul

Tajemnice przeszłości

Powroty do przeszłości bywają niekiedy bolesne. W starych szafach, na strychach, w przepastnych garderobach, ale także w pamięci możemy odnaleźć niekiedy coś, co na zawsze powinno pozostać osnute mrokiem, co nigdy nie powinno ujrzeć światła dziennego. Niekiedy jednak takie spotkanie z przeszłością działa oczyszczająco, terapeutycznie, pozwalając nam zmierzyć się z lękami i stawić czoła bolesnej prawdzie.

Erica Calcott i jej starsza siostra Beth nigdy nie wróciłyby do Storton Manor, starego wiktoriańskiego gmachu, gdyby nie śmierć ich babki. Teraz będą musiały podjąć decyzję, czy zamieszkają w podupadającym domu pełnym tajemnic, czy też pozwolą przekazać dochód z jego sprzedaży na cele charytatywne. Historia opowiedziana przez Katherine Webb, choć wydaje się schematyczna, zaskakuje czytelnika mnogością przenikających się wątków oraz równolegle toczących się historii.

Dziedzictwo, opublikowane nakładem wydawnictwa Insignis, jest równie monumentalne, jak Storton Manor, ale pomimo swej objętości (ponad pięćset stron) nie sposób się za sprawą tej książki ani przez chwilę nudzić. Autorka odsłania przed czytelnikami nie tylko wydarzenia rozgrywające się współcześnie, ale również sekrety dzieciństwa Ericy i Betth, cofamy się również do roku 1904, gdzie historia rozczarowań, utraty złudzeń i cierpienia, ma swój początek. Mimo, iż powieść utrzymuje lekką formę, to życie kobiet z rodziny Calcott wcale lekkie nie było, odciskając na ich duszach piętno i wykrzywiając twarz okrutnym grymasem.

Pobyt w Storton Manor, oprócz czysto praktycznych powodów, ma jeszcze inny cel. Erica upatruje w przeszłości źródeł depresji, która toczy umysł Beth niczym rak, doprowadzając ją do nieudanej próby samobójczej. W dzieciństwie zdarzyło się bowiem coś, co na zawsze okryło cieniem ich rodzinę – podczas wakacyjnego pobytu u babki zginął w tajemniczych okolicznościach kuzyn sióstr, Henry. Nigdy nie znaleziono jego ciała, nic nie dało poszukiwanie stawu i okolicznych lasów, zaś porwanie, ze względu na gwałtowny charakter chłopca i jego masę ciała, raczej nie wchodziło w grę. Erica jest przekonana, że ze zniknięciem tym jest w pewien sposób powiązana jej siostra, a także ich przyjaciel z lat dzieciństwa, Nathan Dinsdale, zwany Dinnym, Beth jednak nie pozwala nawet wspominać dnia, w którym Henry zniknął, pogrążając rodziców w bólu, zaś spotkany po latach Dinny odmawia jakichkolwiek wyjaśnień.

Erica będzie musiała zmierzyć się z jeszcze jedną zagadką starego domu. W starym kufrze, ukrytym na przepastnym strychu, kobieta znajduje zdjęcie swojej prababki Caroline, plik listów oraz gryzak. Szczególnie intrygująca jest fotografia, na której widnieje portret damy trzymającej na kolanach dziecko. Dziecko, którego wedle drzewa genealogicznego rodziny nigdy nie urodziła. Dziecka, o którym prawda mogłaby się okazać skandalem.

Skoro Caroline w chwili robienia zdjęcia była panną („starą panną”, jak wpisano w późniejszym akcie zawarcia związku małżeńskiego), to kim jest ojciec dziecka? A może prawda jest bardziej skomplikowana, niż się wydaje? Erica może jedynie snuć przypuszczenia, składając fragmenty przeszłości swojej prababki z informacji zawartych w listach oraz z rozmów ze starymi mieszkańcami wioski. My jednak poznamy prawdę. Jaką? O tym warto przekonać się podczas lektury.

Dziedzictwo Katherine Webb to książka, której każda strona kryje nową zagadkę i nowe wydarzenia, składające się na jej rozwiązanie. To nie tylko prawdziwe wyzwanie dla naszego umysłu i zdolności dedukcji, ale także wspaniała historia o miłości, zdradzie, uprzedzeniach i rozczarowaniu. To opowieść przesycona niepokojem Eriki o siostrę, z trudem skrywanym uczuciem do Dinna, ciekawością oraz kontrowersyjnymi wydarzeniami z przeszłości, do których kluczem może być poduszka w kosadźce. Czy Erice uda się rozwiązać zagadki? Czy prawda wyzwoli zgnębioną Beth i pozwoli jej wreszcie zacząć normalnie żyć? Na to pytanie szukać trzeba odpowiedzi w powieści Katherine Webb.