Dziedzictwo
Katherine Webb

Kiedy wypożyczałam "Dziedzictwo" z biblioteki oczekiwałam porywającej lektury pełnej rodzinnych tajemnic i napiętej akcji, jednak książka nie spełniła moich oczekiwań do końca. Prolog interesujący i wstrząsający, z ogromnym zainteresowaniem śledziłam także narracje Caroline, jednak narracja z perspektywy Eriki nie była już tak wciągająca. Dużo nieistotnych i męczących opisów, bohaterka co chwilę rozwodzi się nad tym co przygotowywała na śniadanie lub szczegółowo opisuje jakie wykonuje czynności w chwili obecnej. Przyznam, że momentami miałam ochotę pominąć kilka nużących fragmentów wzrokiem, żeby akcja przyspieszyła. Przeczytałam wiele książek,gdzie akcja jest w pierwszej osobie i tam bohater wzbudzał moje zainteresowanie opowiadając swoją historie, niestety w tym przypadku Erica mnie tylko irytowała,dopiero pod koniec rozdział z czasów obecnych nabiera szybkości i coś zaczyna się dziać. Może gdyby nie rozwlekła akcja oceniłabym książkę na bardzo dobrą, nawet rewelacyjną, ale uznałam, że książka jest dobra i tylko dobra. Pomysł na książkę autorka miała trafiony, ale niestety wykonanie już nie zrobiło na mnie takiego wrażenia. Na plus można zaliczyć piękną i tajemniczą okładkę,ale to jednak zdecydowanie za mało. Co jest w tej powieści na plus? Autorka pokazała w powieści skomplikowane relacje międzyludzkie, przykład jak bogaty pogardza biedniejszymi od siebie oraz jaki negatywny wpływ potrafią mieć tragiczne przejścia na dalsze życie. To także książka o prawdziwej miłości,która zakończyła się tragedią,smutnym dzieciństwie oraz o poczuciu winy za popełniony błąd. Książkę można przeczytać,jednak należy się przygotować na rozwlekłe fragmenty. Opis na okładce mówi, że echa pamięci odzywają się długo po zakończeniu. Cóż w moim przypadku ta książka nie utkwi mi w pamięci przez irytujący sposób w jaki została opisana. To debiut powieściowy, nie chce skreślać pani Katherine Webb po niezbyt udanym początku, ale muszę dać sobie czas zanim przeczytam jej kolejną książkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

hmmm moja skala jest 5-cio stopniowa, tak sie zastanawiałam nad czwórką dla tej ksiązki ale 3 to jest tak w sam raz. historia ciekawa, własciwie dwie historie, badziej podobała mi się ta sprzed lat, była też zagadka i delkatny wątek uczuciowy. ogólnie przyjemna obyczajwa powieśc do poczytania, ale ja chyba za bardzo się w tych kryminałach lubuję :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Początek świetny - trzymający w napięciu, wzbudzający ciekawość, później niestety nie jest już tak dobrze. Nie jest to zła książka. Sam pomysł bardzo dobry - tajemnica z przeszłości (a właściwie dwie tajemnice), dwie siostry, które przyjeżdżają do odziedziczonej starej i pełnej tajemnic posiadłości, aby rozwikłać rodzinne zagadki. Całość czasem nudnawa i przewidywalna. Mogło być dużo lepiej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Byłam przekonana,że mam w ręku  jakiś romans. Okazało się,  że to też ale przede wszystkim była to poruszająca historia.  Dwie siostry po śmierci  babki wracają do jej domu, by uporządkować rzeczy. Ciąży im jednak historia  z dzieciństwa, kiedy to zaginął ich kuzyn. Erica chce poznać prawdę. W trakcie  swoich poszukiwań wpada na trop tajemniczego dziecka.

Równolegle  opowiedziana jest historia Caroline, prababki sióstr. Okazuje się,  że jej zachowanie, spowodowane jest tragiczną historią. 

Okazuje się,  że czasem trzeba uważać, czego  się chce. A le też okazuje się  poraz kolejny, że aby k9goś ocenić, trzeba go bajpierw poznać. Czasem za czyimś zachowaniem może kryć się  trudna przeszłość. Może powieść nie jest jakaś ambitna ale jest ciekawa. A najważniejsze jest to, że nie nudziłam się.  Warto  po nią sięgnąć. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niezwykle fascynująca powieść Katrerine Webb, w której przeszłość nie daje o sobie zapomnieć, a skrywane sekrety nie są chlubą rodu trafiła na półkę z moimi ulubionymi książkami.
 
„Dziedzictwo” to powieść, w której akcja biegnie dwutorowo, a zakończenie w interesujący sposób łączy te początkowo oddzielne „nitki” dając pełen obraz wydarzeń.

Dzięki dwóm siostrom – Erice i Beth poznajemy ciekawą historię angielskiego rodu Calcott. Kobiety przyjeżdżają do rodzinnej posiadłości Storton Manor położonej na południu Anglii aby po śmierci swojej babki – 99-letniej Meredith Calcott uporządkować dom, który odziedziczyły w spadku. Jest tylko jeden warunek – aby posiadłość należała do Erici i Beth, wnuczki muszą w niej zamieszkać. Powrót w rodzinne strony wiąże się z wieloma wspomnieniami z przeszłości, o których siostry nie potrafią zapomnieć. Echa dawnych czasów i smutnych wydarzeń sprzed 23 lat, kiedy jako małe dzieci spędzały tu wakacje, wracają do nich ze zdwojoną siłą… Dziewczynki nigdy nie przepadały za swoją despotyczną i  zasadniczą babką, a teraz po jej śmierci przychodzi pora, aby Erica i Beth jako dorosłe już kobiety zmierzyły się z przeszłością. Starsza z sióstr – Elisabeth cierpi na depresję wywołaną prawdopodobnie dawnymi wydarzeniami i Erica stara się za wszelką cenę pomóc siostrze rozprawić się z jej demonami i wyjaśnić stare sekrety.

Co wydarzyło się owego pamiętnego lata?

Przy okazji porządkowania domu Erica odnajduje na strychu stare rzeczy, dokumenty, zdjęcia i listy należące do ich prababki Caroline (matki Meredith), która zmarła jako sędziwa staruszka przeżywszy ponad sto lat. Równolegle cofamy się w czasie do początku XX wieku i poznajemy historię Caroline, która dzieciństwo i młodość spędziła w Stanach Zjednoczonych. W Ameryce zostawiła też za sobą swoją tajemniczą przeszłość, by w wieku 21 lat rozpocząć nowe życie za oceanem w posiadłości Storton Manor jako żona Henry’ego Calcotta.

Co ukrywała przed światem Caroline? Jaki to miało wpływ na jej późniejsze życie w Anglii?

Erica próbuje też wyjaśnić skąd wzięła się nienawiść Calcottów do cygańskiej rodziny Dinsdale’ów, którzy od wieku korzystają z terenów posiadłości i w okresie letnim rozbijają tu swój obóz.  Dinny Dinsdale był najlepszym przyjacielem obu dziewcząt i to z nim wbrew zakazom babki dziewczynki spędzały najwięcej czasu.

„Chcę się dowiedzieć, dlaczego – dlaczego nasza rodzina nienawidzi Dinsdale’ów. Nienawidziła Dinsdale’ów – poprawiam się – Chcę się dowiedzieć, dlaczego Meredith stała się taka okrutna. Taka zgorzkniała i nieprzyjemna. Wygląda na to, że odziedziczyła to po Caroline. A ja chcę się tylko dowiedzieć, dlaczego…”

Erica stoi przed ogromnym wyzwaniem. Jest zdeterminowana i gotowa zapłacić dużą cenę za poznanie prawdy. Niedopowiedzenia i luki w pamięci spędzają jej sen z powiek. Jest przekonana, że wyjaśnienie sekretów  pomoże wszystkim zamknąć przeszłość i uporać się ze wspomnieniami.

Czy Erice uda się tego dokonać?

Ta wielowątkowa powieść dostarcza czytelnikowi wielu emocji, wciąga bez reszty, a jedna tajemnica pociąga za sobą następne. Wspaniale nakreślone sylwetki bohaterów – sięgnięcie do ich psychiki i emocji powoduje, że postacie są bardzo realistyczne. Powieść została tak skonstruowana, że dwie płaszczyzny wydarzeń wspaniale się uzupełniają, aby w zakończeniu postawić przysłowiową „kropkę nad i”. Pozostaję  pod ogromnym wrażeniem tej historii i polecam ją osobą lubiącym wielopokoleniowe sagi rodzinne, w których sekrety to codzienność, a ich poznawanie wiąże się z wieloma emocjami. Bardzo odpowiada mi styl i język autorki i mam nadzieję poznać wkrótce inne jej książki.

Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)