Recenzja książki: Czarne owce. Opowieść o kobietach wiernych sobie

Recenzuje: Katarzyna Nowicka

W listopadowej akcji czytaj pl postanowiłam sięgnąć po powieść autorstwa Nataszy Sochy pod tytułem "Czarne owce. Opowieść o kobietach wiernych sobie."
Od dłuższego czasu miałam na nią chrapkę i nie mogłam przegapić nadarzającej się okazji.
To był doskonały wybór, ponieważ powieść, a właściwe trzy minipowieści w jednej, idealnie trafiły w moje gusta i oczekiwania.
Spodziewałam się historii o nietuzinkowych kobietach, które wymykają się konwenansom, normom i stereotypom podążając za swoimi przekonaniami wbrew wszystkiemu i wszystkim. To historia o kobietach pragnących żyć w zgodzie ze sobą, a nie z tym, co narzuca im społeczeństwo i rodzina. Otrzymałam dokładnie to, czego oczekiwałam - trzy interesujące portrety kobiet.

Emilia, Iwona i Sandra - dzieli je czas i pokolenia, ale każda z nich postrzegana jest, lub postrzega siebie, jako czarną owcę w rodzinie. Jednak czarne owce, takie jak one sprawiają, że świat się kręci, zmienia się, staje się otwarty na odmienność, uczy akceptacji i innego spojrzenia na pewne aspekty życia

„Sta­ro­pa­nień­stwo to prze­kleń­stwo. Ale i tak le­piej być starą panną niż roz­wódką. Mał­żeń­stwo to naj­waż­niej­szy przy­sta­nek w ziem­skiej po­dróży. To coś, do czego je­ste­śmy przy­go­to­wy­wane od uro­dze­nia."
Emilia zmaga się z oczekiwaniami otoczenia,które wymaga od niej, by była przykładną żoną. Jednak, małżeństwo nie spełnia jej oczekiwań - to dla niej łzy, niezrozumienie, obojętność i przemoc. Kobieta postanawia odejść od męża i wnieść pozew o rozwód, ale żyje u schyłku XIX wieku, kiedy to rola kobiety była ściśle określona.

"Je­stem czarną owcą w mo­jej ro­dzi­nie. Od­rzu­ci­łam wszystko, co moi bli­scy sza­nują i uwa­żają za war­to­ściowe. Sta­nę­łam w po­przek i do­sta­łam za to po gło­wie, bo ich zda­niem zbru­ka­łam świę­tość."
Iwona, odważyła się kochać "inaczej", co stało się źródłem wstydu dla rodziny i niezrozumieniem otoczenia. Ile trzeba przejść, by uszanowano prawo do miłości, która wykracza poza schematy, narzucone przez społeczne normy?

„Od dzie­ciń­stwa wie­dzia­łam, że nie chcę mieć dzieci. Od­rzu­ca­łam lalki i nie lu­bi­łam praw­dzi­wych bo­ba­sów. Ro­dzina pró­bo­wała za­chę­cić mnie do zmiany prze­ko­nań, a kiedy we­szłam w do­ro­słość, ro­bili wszystko, że­bym w końcu zo­stała matką."
Sandra wychodzi za mąż za swojego przyjaciela i miłość swojego życia. Oczekuje się od niej, że teraz nadszedł czas na powiększenie rodziny, ale Sandra nigdy nie planowała zostać matką.

Wszystkie historie łączy jeden piękny, ale niedoskonały welon. Każda z bohaterek trzymała go w swoich rękach, każda stanęła przed decyzją, która wymagała odwagi, by móc żyć w zgodzie ze sobą, nawet jeśli świat nie chciał współpracować i rzucał kłody pod nogi.

To był dobry czas spędzony z lekturą, uczący otwartości na drugiego człowieka, dający chwilę na refleksję i własne przemyślenia. W świetle własnych przekonań i własnego światopoglądu, zawsze powinno znaleźć się miejsce na szacunek i empatię wobec drugiego człowieka.