Recenzja książki: Alicja w Krainie Czarów. Po drugiej stronie lustra

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Opowieść o perypetiach małej dziewczynki, która – kierowana ciekawością – wpada do króliczej nory i tym samym rozpoczyna serię fantastycznych przygód, znana jest chyba czytelnikom na całym świecie. „Alicja w Krainie Czarów” Lewisa Carrolla to jednak nie tylko bajka czytana dzieciom przed snem. To także przedmiot trwających już wiele lat dyskusji, dzieło interpretowane na wiele różnych sposobów, książka, która stała się przedmiotem rozpraw i prac naukowo-badawczych. Jednak do dnia dzisiejszego z najcieplejszym przyjęciem książka ta spotyka się przede wszystkim w domach, gdzie czytana jest przy kominku podczas długich, zimowych wieczorów.

Alicja jest małą, ciekawą świata dziewczynką. Pewnego letniego dnia, w dość nietypowych i niejasnych okolicznościach, wpada do króliczej norki, skąd droga prowadzi ją prosto do przedziwnego, magicznego i nierzeczywistego świata. Najpierw przychodzi dziewczynce przepłynąć morze własnych, wypłakanych łez. Dalej na swojej drodze spotyka dziwnego, palącego egzotyczną fajkę osobnika, pana Gąsienicę, który serwuje Alicji stek dobrych rad. Następnie dziewczynka trafia w sam środek podwieczorku, podczas którego poznaje szalonego Kapelusznika i jeszcze bardziej zwariowanego Susła. Wreszcie Alicja znajduje zamek Króla i Królowej Kier, gdzie zostaje zaproszona do gry w krykieta. Przedziwne przygody dziewczynki zostają gwałtownie przerwane przez przebudzenie się Alicji. Czy zatem wszystkie spotkane postaci i wydarzenia były tylko snem?

Wydana nakładem wydawnictwa Vesper książka Lewisa Carrolla składa się z dwóch opowieści o przygodach małej dziewczynki. Są to „Alicja w Krainie Czarów” i kontynuacja fantastycznej historii, opowiadająca o powrocie Alicji do magicznego świata, „Po drugiej stronie lustra”. Publikacja opatrzona jest oryginalnymi, czarno-białymi, wykonanymi przez sir Johna Tenniela ilustracjami. W doskonały sposób dopełniają one i tak wystarczająco szalonej i nierealnej opowieści Lewisa Carrolla.

„Alicja w Krainie Czarów” to książka, która, choćby czytana setki razy, zawsze czytelnika zaskoczy. Za każdym razem odkryje on bowiem nowe, obecne w książce wymiary, aluzje, czy zwyczajne, niedostrzeżone wcześniej szczegóły. Książka Lewisa Carrolla to ponadczasowe dzieło, możliwe do interpretacji na tysiące różnych sposobów, od nieco fantastycznej baśni poczynając, a na analizie złożonych, wielowarstwowych charakterów kończąc. 

A bohaterowie zaprezentowani w publikacji Carrolla są z pewnością nietypowi. Uwagę zwraca, oczywiście, szalony Kapelusznik, gospodarz zwariowanego podwieczorku. Wielką sympatią cieszy się także uśmiechnięty od ucha do ucha, to znikający, to znów pojawiający się Kot z Cheshire. Respekt natomiast budzi Królowa Kier, której ulubioną kwestią okazuje się rozkaz: „Ściąć mu głowę!”. Wiele uroku dostarcza powieści sama główna bohaterka. Alicja, choć niezwykle młoda, charakteryzuje się dużą zaradnością, pomysłowością i ogromnymi pokładami odwagi.

„Alicja w Krainie Czarów” po raz pierwszy ukazała się w Polsce w 1910 roku. Od tego czasu każdego roku, wraz z nowymi wydaniami i wznowieniami, zyskuje sobie grono zakochanych w powieści odbiorców. Książka Lewisa Carrolla to doskonały przykład literatury, której nigdy do końca czytelnik nie rozszyfruje. Bogata w aluzje, kipiąca od tajemnic, półsłówek, rebusów i labiryntów – a może tylko ukazująca nierzeczywisty i wyimaginowany świat snów? Jaka tak naprawdę jest „Alicja w Krainie Czarów”? Cóż, to zależy tylko od interpretacji każdego z czytelników.

Tagi: bóg