Po drugiej stronie Lustra i co tam Alicja znalazła
Lewis Carroll

„O tym co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra” – to druga część „Przygód Alicji w Krainie Czarów”. Myślę jednak, że w czytaniu tych książek kolejność może być dowolna. Pomimo tego, że Alicja przeżywa swoją drugą przygodę, nie wraca myślami do poprzedniej. Nie ma też żadnych nawiązań do niej. Być może już zapomniała o swoim magicznym śnie. A może ujawnia nam się kolejne prawo snu, bo raczej rzadko przypominamy sobie o czymś, śniąc.

Jak sam tytuł wskazuje, opowieść jest o świecie znajdującym się po drugiej stronie lustra. Dziewczynka zastanawia się jakie tajemnice kryje odbicie pokoju w miejscach, które nie są widoczne. Nie spodziewa się, że w ogrodzie toczyć się będzie olbrzymia partia szachów.

Tak samo jak w poprzedniej części pełno tu dziwów i absurdów. Nie zabraknie gadających zwierząt, roślin i dziwnych stworów. Wszystko jest na opak, napisy są lustrzanymi odbiciami, pomieszany czas, kierunek i kolejność zdarzeń.

Druga część moim zdaniem może być jednak trudniejsza dla dzieci. O ile w poprzedniej dziwactwa w miarę trzymały się kupy, tak tutaj bywają chwilami kompletnie niezrozumiałe. Na dodatek jest smutniejsza i można powiedzieć nieco mroczniejsza. Nie ma tam może drastycznych scen, ale niektóre pozostawiają w niepewnym nastroju.

Treść jakby lekko dojrzalsza. Możliwe, że ma to związek z dorastaniem Alicji, która w poprzedniej części błąkała się bez celu, tu znów dąży do tego, by zostać królową. Po drodze przeżywa dziwne przygody, które ciągle czegoś ją uczą. Na przykład w ogrodzie spotyka kwiaty, które najpierw ją chwalą, później krytykują za wygląd. Może być to odniesienie do fałszywej przyjaźni. Znów jest świadkiem różnych zachowań, które czasem ją denerwują.

Dorosły czytelnik ma tutaj duże pole do popisu odnośnie interpretacji. Dodatkowo może wyłapać różne odniesienia do kultury angielskiej i nie tylko. Znów dużą rolę odgrywa zabawa słowem. Przy czym najciekawszy i zarazem najdziwniejszy jest wiersz Dżabbersmok.

Cały świat jest jak we śnie. Wszystko zmienia się bardzo szybko, trudno sobie logicznie poukładać całą tę historię stworzą przez podświadomość małej dziewczynki. Jednocześnie możemy wyciągnąć z niej bardzo dużo albo po prostu zabawną absurdalną bajkę, przy której też można spędzić miło czas.

Mniej zajmująca niż jej poprzedniczka, dużo bardziej męcząca i chaotyczna. Szachowe królestwo naprawdę nie porywa i nawet motyw rozgrywki trwającej całą książkę mnie nie przekonał. Może to po prostu kwestia tego, że czytałam ją w zbyt młodym wieku. Nie wiem i chyba nie będę tego sprawdzać próbując ponownie.