Życie przed sobą
Romain Gary (Emile Ajar)

'' Nie wiem czemu się tak do niego uprzedziłem , chyba dlatego że miałem już dziewięć czy dziesięć lat z hakiem i musiałem kogoś nieznosić , jak wszyscy ''

Książka na pewno nietuzinkowa i nie pospolita . W dodatku z mocnym polskim akcentem , w osobie pani Rozy starej Żydówki cudem ocalałej z Auschwitz . Pani Roza ma sześćdziesiąt pięć lat jest gruba , niemal całkiem łysa i schorowana . Mieszka na szóstym piętrze starej kamienicy bez windy , w Belleville , dzielnicy Paryża , gdzie spotkać prawdziwego Francuza , to cud . Za to wszelkich innych narodowości i kolorów skóry , bez liku . Stara Żydówka kiedyś '' radziła '' sobie jak każda inna kur...wa , teraz pomaga swoim młodszym koleżankom po fachu '' przechowując '' ich dzieci . Jednym z takich '' niefortunnie urodzonych dzieci '' , jest Mahomet , Momo , jak sam o sobie mówi , który jest narratorem tej opowieści . Momo ma dziesięć lat i bardzo chciałby dowiedzieć się czegoś o swoich rodzicach , bardzo tęskni za matką , jednak nie ma skąd się dowiedzieć , konstatuje więc '' Jedyna rzecz której byłem pewien to to że moja matka była kobietą , inaczej sie nie da '' . To raczej niewiele jak na informacje o zdawłoby się najbliższej dziecku osobie jaką niewątpliwie powinna być matka . Książka jest rewelacyjna . Wprost powala i przytłacza celnością spostrzerzeń , ironiczno gorzkimi komentarzami wypowiadanymi przez Momo . Własciwie to aż nie wiem co powiedzieć , pod tak dużym wrażeniem jestem . Moja opinia powinna składać się z samych cytatów , wtedy byłaby najbardziej wyrazista i trafna pokazując wielkość moich emocji i odczuć jakich doświadczałam przy lekturze tej książki . Niektóre zdania i zdarzenia aż bolały , kłuły i szczypały swoją dosadnością . Momo jest dzieckiem , chociaż zachowuje się jak dorosły i w ytuacji skrajnie ekstremalnej , jak postępująca '' amnestia '' pani Rosy , dokonuje czegoś bardzo niebanalnego , by spełnić obietnicę daną Żydówce . Były też momenty smutno zabawne , jak chociażby portret '' Pana Hitlera '' , który pani Roza trzymała pod łużkiem i który działał na nią jak sole trzeźwiące . Lub stary parasol ubrany w melonik i nazywany Arturem - przyjacielem . Bardzo , bardzo polecam tę pozycję .