Ziemiomorze (V). Inny wiatr
Ursula Le Guin

Gdy wszystkie siły ze wschodu i zachodu łączą się aby pokonać zmiany to wiadomo, że jest to ostateczność. Zarówno córka Kargów, król Lebannen i córki smoków muszą zmierzyć się z koszmarami, które dotknęły maga Olchę, a także ze swoimi własnymi i odbyć podróż na Roke. Czy jednak poświęcenie Krogulca nie było wystarczające? Czy to będzie jednak koniec Ziemiomorza? Naprawdę wciągająca kolejna część fantastycznej książki daje dużo do myślenia nawet w obecnych czasach.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Olcha i Lilia zakochali się w sobie. Pobrali się i przez póltora roku byli szczęśliwi. Niestety ich dziecko nie chciało się urodzić i zabrało mlodą czarownicę ze sobą. Dwa miesiące po śmierci przyśniła się mężowi. Odtąd śni on o murze, przez który chcą przejść zmarli. Sen go męczy, ale jednoczesnie Olcha pragnie znów zobaczyć ukochaną. Na koniec książki łączy się z nią i odchodzą razem w strone słońca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przez wszystkie sześć części cyklu straszliwie przywiązałam się do opisanego tam świata. Im więcej szczegółów wiedziałam o świecie, im bardziej rozwinięte stały się aspekty problemów klasowych, rasowych, zawodowych i płci, tym bliżej sama znajdowałam się przedstawionych tam postaci i wydarzeń. Takie książki zasługują na ponowne ich wydanie (jak obecnie się stało), ponieważ ich wszechstronność jest ponadczasowa. Jak kiedyś powiedział jeden z autorów których bardzo cenię, dobra literatura opowiada o wszystkim, o całokształcie życia, o jego wszystkich aspektach i to czyni je interesującymi. Nieważne jest czy są o smokach czy o carskiej Rosji, opowiadają historię ludzi, z którymi będziemy czuć więź. Teraz nie dziwi mnie wcale że Ursula Le Guin jest uważana za jedną z bardziej kultowych autorek wszech czasów, a wręcz zgadzam się z tą opinią.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W Ziemiomorzu nadal nie ma spokoju. Czarownik Olcha śni o krainie umarłych, skąd przywołuje go ukochana, niedawno zmarła żona, a krańce Archipelagu pustoszą smoki. Ged gospodaruje na Goncie i nie miesza się w sprawy magów, pozostaje jednak ostatnią nadzieją żyjących, by doradzić, jakie kroki trzeba podjąć ku poprawie świata. Z Havnoru Lebannen, wraz z Tenar i Tehanu, wyruszają, by nawiązać kontakt ze smokami i z ich pomocą poradzić sobie ze zmarłymi. Ostatnia część przygód Geda i jego przyjaciół, ściśle powiazana z poprzednimi czterema. Problemy na miarę świata żyjących i umarłych, tego, co po obu stronach muru. Mimo baśniowych wątków, świat Ziemiomorza przedstawiony jest bardzo realistycznie, sugestywnie prawdziwie, bez zbędnych słów, ale doskonale dokładnie. Pełno tu symboli i znaczeń każdemu bliskich, nie brakuje też ulubionych zwierząt domowych, pełniących funkcję terapeutyczną, mruczących w rytm snów bez koszmarów. Znaczną rolę pełnią, obok króla i magów, kobiety - to na nich opiera się perspektywa naprawy świata, to one są katalizatorami zmian i monterami pokoju. Nie sposób oprzeć się klimatowi Ziemiomorza, tak jak zatracano się w światach Władcy Pierścieni, tak można dać się pochłonąć czasom arcymaga Geda. Jest trochę podobieństw do powieści Tolkiena. Nie tylko w ogólnym zarysie, w kierunkach wędrówek czy roli bohaterów i ich poszukiwań, ale także w języku i nazwach własnych, w pewnym zakresie podobnych do języka Śródziemia, w melodii słów, jakby spokrewnionych i bliskich słowom elfickim czy krasnoludzkim.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Fenomenalne podsumowanie wszystkich wątków, które dotąd się w "Ziemiomorzu" pojawiły. W ogóle całą serię uważam za absolutnie niepowtarzalne arcydzieło. Nie jest to byle jak napisany cykl podobny setkom innych. Ursula K. Le Guin stworzyła coś, co przetrwa pokolenia, a przynajmniej mam taką nadzieję. Gorąco polecam. Tej pozycji nie może zabraknąć w biblioteczce fana fantastyki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)