Zdobywam zamek
Dodie Smith

Przeczytałam tą powieść z prawdziwą przyjemnością. Szczegółowa, dowcipna i romantyczna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy ma znaczenie na przebieg roku, jaką książkę przeczytało się jako pierwszą? Nie wiem, nie przykładałam nigdy wagi do takich rzeczy. Chyba wyleczyły mnie rodzinne gadki, że „jaka Wigilia taki cały rok” i analogiczne odnoszące się do Sylwestra. Wydawało mi się to głupie, bo jeśli te porzekadła byłyby prawdziwe, to ludzie umieraliby tylko w Wigilię, Sylwestra, czy Nowy Rok. Do czego zmierzam? Ano do tego, że niefortunnie byłoby gdybym Nowy Rok zaczęła książką, która pozostawiła we mnie uczucie smutku. Wdarła się ta powieść do mojego umysłu. Chociaż nie tak miało być. Po fali zachwytu nad tą książką jaka przeszła przez polską blogsferę przyszedł czas i na moje impresje.  Ciężko mi było uwierzyć w zapewnienia wydawcy, że oto kolejny „Błękitny zamek”, kocham książkę L.M. Mongomery i uważam ją za absolutny klasyk, z klimatem doskonałym nastrojem. Po prostu cud, miód i orzeszki. Nie mogłam uwierzyć, że ktoś powtórzy ten nastrój. I miałam rację „Zdobywam zamek” to nie jest kolejny „Błękitny zamek”. Książka jednak wcale na tym nie traci. Mi zapewniła emocjonujące wejście w nowy rok.  
Cassandra mieszka z ojcem, macochą, starszą siostrą, młodszym bratem i „służebnym chłopcem” w starym zamczysku. Wszyscy oni żyją w skrajnej biedzie. Ojciec kiedyś napisał książkę, odniosła ona sukces, ale w skutek pewnych zajść, ojciec trafił do więzienia i przestał pisać. Od tamtej pory rodzina żyła z dochodów matki i okazyjnych tantiem. Kiedy matka zmarła zostały tylko tantiem coraz niższe i przychodzące coraz rzadziej. Zamczysko popadło w ruinę, rodzina musiała wyprzedać najpierw co cenniejsze przedmioty a później wyprzedawała wszystko co się dało. W efekcie brakowało wszystkiego, najdotkliwszy był brak jedzenia.  Cassandra, mając pisarskie aspiracje postanawia prowadzić pamiętnik i opisywać perypetie swojej rodziny. Trafnie wybiera moment, bo oto wszyscy stoją przed przełomowymi wydarzeniami. Nadchodzące miesiące odmienią ich życie. Nie zgodziłam się z porównaniem „Zdobywam zamek” do „Błękitnego zamku”, ale obie te książki są  
klasyką literatury młodzieżowej po którą sięgnie także starszy czytelnik.  „Zdobywam zamek” to książka wielowymiarowa, którą można interpretować na różne sposoby, zależy to od czytelnika. Ale już w swoim dosłownym brzmieniu ma czar i powab, jest wartością. Niezmiernie żałuję, że moja prywatna nastolatka nie czytuje, bo chętnie bym sprawdziła czy ta książka jest w stanie uwieść przeciętną nastolatkę na początku XXI stulecia. Moja nastolatka jest nieprzeciętna, mało osób tak nie lubi czytać jak ona. Więc plan spala na panewce.  
Moim zdaniem książka jest warta uwagi, czy ktoś dołączy się do chóru zachwytów, to zależy, bo książka jest też specyficzna. Mnie uwiodła, chociaż były fragmenty, które czytało się ciężej. Książka jest pisana jako pamiętnik, Cassandra  relacjonuje nam bieżące wydarzenia, jest bystrym i wnikliwym obserwatorem, rozumuje bardzo logicznie, stara się nie oceniać pobieżnie.  Dzięki temu naprawdę dokładnie poznajemy życie rodziny  Mortmainów i osób z tą rodziną związanych. „Zdobywam zamek” porusza, mnie poruszyło i skłoniło do refleksji, jest coś w tym w jaki sposób młoda dziewczyna odbiera świat i to co on przynosi, w jaki sposób wkracza w dorosłość niewinnie a jednak z dojrzałością, której niejedna młoda panna z dzisiejszych czasów mogłaby się od niej uczyć. Według mnie „Zdobywam zamek” to naprawdę świetny kawałek literatury, który warto przeczytać dla delektowania się klimatem pełnym gotyckiej tajemnicy, dla niezwykłych opisów i zabawnych sytuacji, dla pięknych opisów uczuć, które targają bohaterami. Tą książką można się upijać. Polecam! 

Ale okładka podoba mi się średnio, dziewczynka na okładce wcale nie odpowiada opisowi Cassandry, jaką poznamy w książce. Już o wiele bardziej podoba mi się angielska okładka. Ten piękny błękit!!
Ach! W najbliższym czasie planuję oglądnąć ekranizację tej książki, aby swoje wyobrażenia skonfrontować z cudzymi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Zdobywam zamek" to pamiętnik siedemnastoletniej Cassandry, która mieszka z rodziną w starym zamku. Cassandry nie sposób nie lubić, gdy z lekkością opisuje zdarzenia i domowników, w jej słowach wyczuwa się szczerość i inteligencję- w końcu pamiętnik nie powinien oszukiwać. Pomimo, że jej rodzina to bankruci i lata dobrobytu już za nimi, egzystują niemalże bez dochodu, bohaterka czuje się szczęśliwa- umie cieszyć się z drobnych rzeczy. Owszem, martwi się o sytuację finansową, ale inaczej niż Rose. Jej starsza siostra wścieka się na życie, chce czegoś więcej. Gdy do zamczyska trafiają dwaj bracia Cottonowie, z których jeden, Simon, jest bardzo bogaty- zdaje się, że jest to spełnienie marzeń o wyjściu z ubóstwa. Wprowadzają oni małe zamieszanie w życie tej rodziny. Jest w tej książce spora dawka humoru (zabawne pomyłki), poruszenie kwestii nieodwzajemnionej miłości, siostrzanych więzi, pytań o wiarę, roli pisarstwa jako terapii itp. O ile początek mnie zaciekawił, środek znużył przez nijakość- bo miałam wrażenie, że nic nie wyniknie z tej historii, to zakończenie określam jako udane. Cassandra zaskakuje dojrzałością, rozwagą. Z pewnością ,,Zdobywam zamek" to historia z klimatem angielskim (jako ciekawostka: po raz pierwszy ukazała się w 1948 roku w Anglii), o zwyczajnych losach sympatycznej nastolatki. Jednak mam poczucie, że z tej lektury nic dla mnie nie wynikło, nie dowiedziałam się nic nowego, stąd nie potrafię jej w pełni polecić.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Okrojoną ilość dialogów rekompensują realistyczne i niesamowite opisy.Wszystko wokół wiruje otaczając nas zapachami kwiatów i ziół,ciepłem nocy,powiewem wiatru.Nawet mgła może się podobać. Uwielbiam te chwile gdy rodzina Mortmain spotyka się przy blasku kuchennego ognia by wspólnie wypić kakao. Chciałabym wtedy usiąść razem z nimi.Pogłaskać kota Ab,śpiącego na moich kolanach. Posłuchać marzeń Rose o bogatym mężu i pięknych sukniach. Popatrzeć na osobliwą i dobroduszną Topaz,tańczącą nocą pod gołym niebem i wybrać się na spacer,wśród pól usianych fioletem dzwonków,z wesołą Cassandrą. Może Stephen napisałby dla mnie wiersz a bracia Cotton zabraliby na lemoniadę pod kwitnącym kasztanem...? :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ciepła i mądra opowieść o dorastaniu, pierwszej miłości i pierwszych rozczarowaniach, jakie niesie ze sobą dorosłe życie. Czerpiąca pełnymi garściami z klasyki literatury, zabawna i wciągająca. Głównej bohaterki nie sposób nie polubić, tak samo jak całej zwariowanej rodzinki żyjącej w "dystyngowanej biedzie".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W najbliższym czasie na pewno nabędę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)