Wiecznie żywy
Isaac Marion

Kiedy parę lat temu obejrzałam film, nie wiedziałam, iż powstał on na podstawie książki. Odkryłam to niedawno i postanowiłam od razu sięgnąć po książkę, aby przekonać się, czy odbiega od filmu. Byłam też ciekawa jak autorka przedstawi świat widziany oczami zombie.

Temat zombie niekoniecznie jest moim ulubionym i zazwyczaj omijam wszystko co z nimi związane. Tym razem jednak byłam zaintrygowana miłosnym wątkiem występującym w książce. Bo jednak człowiek i zombie nie idą ze sobą w parze.

"Myślę, że przez stulecia sami się zniszczyliśmy. Pogrzebaliśmy się pod chciwością, nienawiścią i każdym innym grzechem, który można sobie wyobrazić, aż nasze dusze wreszcie spadły na najniższy możliwy stopień we wszechświecie. A potem wydrapały sobie w nim dziurę prowadzącą do jakiegoś... ciemnego miejsca."
Zombie w tej powieści zapomniały o wielu ludzkich czynnościach, w większości nie wiedzą co się dzieje, snują się, nie mówią. Niektóre potrafią jednak porozumiewać się między sobą. Aby zostać jednym z zombie, mózg nie może zostać zjedzony. Niemniej jednak ciężko jest oprzeć się pokusie niezjedzenia jego. Ludzie ukrywają się przed nimi, a oni grupami udają się na polowanie, aby się posilić. Zjedzenie kawałka mózgu pozwala im na chwilę przypomnienia życia ludzkiego, kradną w ten sposób wspomnienia. Nie mają swoich imion, są nikim.

Jednak nasz główny bohater, R,  jest nieco inny, potrafi mówić, zostało w nim więcej człowieczeństwa niż w innych. I kiedy zjada mózg chłopaka Julie, postanawia ją uratować przed śmiercią. Zabiera ją do swojego samolotu, próbuje rozmawiać, opiekować się nią. Dzięki niej jego wnętrze zaczyna ożywać, a między nimi powstaje zakazana miłość, chociaż zombie nie mają bijącego serca.

Zaczynając czytać książkę, wiedziałam, że R nie pamięta swojego imienia, przeszłości, ludzkich zachowań. I nieco zdziwiło mnie, że chociaż tyle razy jadł mózg, to przez ten jeden został oczarowany Julie. To takie trochę hmm... dziwne. Taka miłość od pierwszego wejrzenia.
Poza tym Julie dość szybko przekonała się do niego, chociaż nienawidziła zombie.
Ponadto R zaczął sobie przypominać ludzkie życie w szybkim tempie.
I to jest taka urocza historia, która ukazuje magię miłości, prosta i przewidywalna, z drobnymi potknięciami. Dlatego też uważam, że trzeba lubić prostolinijne historie, aby się spodobała.

W większości fabuła jest do przewidzenia, nic specjalnego, brak niespodzianek. Zwyczajna historia dla odprężenia. Ale z drugiej strony życie zombie jest dość interesujące, ich zwyczaje, obrzędy takie jak małżeństwo. Można poznać naprawdę nowy wymiar życia, coś innego, czego nie było.
Samo rozkwitanie R jest bardzo ciekawe. W końcu z szarego zombie zaczyna przekształcać się w nieco bardziej ludzką postać.

"Stop!
Kim jesteś? Niech wspomnienia się rozpłyną.
Oczy cię pieką - zamrugaj. Odetchnij chrapliwie.
Znów jesteś sobą. Jesteś nikim.
Witaj z powrotem."

Myślę, że takie książki trzeba lubić, bo to nie jest książka okraszona samą słodkością, w końcu są tutaj zombie i nie brakuje scen ich wyżerki. Niektóre potrafią przyprawić o mdłości. Czytanie o posilaniu się mózgiem nie należy raczej do rarytasów czytelniczych, ale sięgając po książkę powinno się przewidzieć takie kwiatki. Ale szczerze mówiąc, to takie sceny nadają emocji.

Wiecznie żywy nie jest jakimś wybitnym dziełem. To taka zwykła, prosta historia, którą można przewidzieć, a jednak czyta się ją z przyjemnością. Myślę, że aby czerpać radość z jej czytania, należy podejść do niej bez większych wymagań i sięgnąć po nią w leniwy, jesienny wieczór, podczas którego mamy ochotę przeczytać lekką historię. Ja z całą pewnością z przyjemnością poznam dalsze losy bohaterów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo dziwna książka, jak dla mnie rozkręciła się zbyt późno. Koniec w porządku, ale ogólnie nie miałabym ochoty przeczytać jej po raz drugi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książkę przeczytałam zupełnie przypadkiem i to już po obejrzeniu filmu. Jest to ciekawa opowieść, której akcja rozgrywa się gdzieś w przyszłości. Zapewne doszło do jakiejś katastrofy, lecz możemy się tylko domyślać jakiej. Pod wpływem tego ludzie zaczynają zamieniać się w żądne krwi i mózgów zombie. Główny wątek opowiada o miłości, jaka rozkwita pomiędzy Julie, która jest żywą dziewczyną i R, który jest zombie. Po raz pierwszy spotkałam się z książką, w której zombie to nie tylko bezmyślne istoty, lecz ukazani są jako istoty, które mają uczucia i potrafią kochać. To interesująca historia o tym, że żadne przeciwności nie są w stanie pokonać miłości.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Stop! Kim jesteś? Niech wspomnienia się rozpłyną. Oczy cię pieką - zamrugaj. Odetchnij chrapliwie. Znów jesteś sobą. Jesteś nikim. Witaj z powrotem.”   Zombie w moim świecie pojawiły się tak naprawdę dopiero w ubiegłym roku kiedy poznałam swojego chłopaka. Nie, nie, mój chłopak nieumarłym nie jest, nie macie czego się obawiać! Ale na ich punkcie ma naprawdę niezłego fioła. Z odrazą patrzyłam jak w kolejnej grze strzelał im prosto w głowę. Przerażające! Jednak chcąc zachęcić swojego lubego do czytania zagłębiłam się w ich literackim życiu i tak trafiłam na dzieło Isaaca Mariona „Wiecznie żywy”, znanym niektórym pod tytułem „Ciepłe ciała” bądź jedynie z ekranizacji. O dziwo książką nie zainteresował się prawie wcale mój partner, zaś ja... ja przepadłam całkowicie w historii R.! Co tam szkoła, testy, zbliżające się egzaminy do których profesorowie mnie przygotowują na zajęciach! Książkę wręcz pochłaniałam! Współczesne nawiązanie do Shakespeare’owskiego dramatu zawładnęło całym moim światem. A główny bohater od samego początku zdobył moje serce. Aż chciałoby się rzec „przesympatyczny gość z tego zombiaka”. ;) Mimo że nie pamiętał swojego wcześniejszego życia, nie wiedział kim jest, ani jak się nazywał, miał w sobie to coś, czego innym nieumarłym brakowało. I nie chodzi to na pewno o urodę, której nawet śmierć mu nie zabrała. Na szczęście rozkład dotykał go w ślimaczym tempie, dzięki czemu wystarczyła odrobina makijażu i wyglądał jak człowiek. Ale jak długo można tak pociągnąć? Jak przyznać ojcu, że mój ukochany jest martwy, a jednocześnie żywy? Ukazać, że jest inny? Udowodnić, że w jakiś niewyobrażalny sposób się zmienia na lepsze? Czy miłość między R. a Julią jest w ogóle możliwa? Albo czy przetrwa? Przekonajcie się sami! Po zakończeniu lektury od razu obejrzałam filmową wersję niezwykłej miłości zombie do normalnej, czytaj żywej, dziewczyny. Jednak ostrzegam wszystkich, że do książki w najmniejszym stopniu się nie umywa! Dlatego zachęcam do zapoznania się najpierw z pierwotną odsłoną tej niesamowitej historii. Nie żałuje ani jednej chwili spędzonej przy lekturze książki Isaaca Maniona pod tytułem „Wiecznie żywy”. Ukazanie ludziom, przy pomocy plagi zombie, jak wiele potrafią zdziałać wszelkie pozytywne uczucia takie jak uprzejmość, sympatia, miłość było bardzo trafną ideą. Szkoda jedynie, że zapewne i tak na świecie wciąż będzie zazdrości i nienawiści, które niszczą nasz świat. Wszystko co dobre. Ale warto wierzyć, że po przeczytaniu dzieła Issaca Maniona chociaż trochę ludzi zrozumie swoje zachowanie i zmieni swoje postępowanie wobec innych. Zachęcam i was do sięgnięcie po „Wiecznie żywego”. Spędzicie niesamowitą przygodę przy boku R. oraz Julii. Zapewniam.! ;) „Mój przyjaciel, M, mówi, że ironia bycia zombie wynika z tego, że wszystko jest zabawne, ale nie możesz się uśmiechać, bo zgniły ci wargi.”

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wątek bardzo ciekawy, w końcu rzadko zdarza się, że ktoś ukaże zombie w tak romantyczny sposób ! Moja ciekawość i niedawne wyjście na kinowe ekrany ekranizacji skusiły mnie do zakupienia książki. I powiem tak: lektura nie jest zła, ale też nie powala na kolana. Film znacznie bardziej przypadł mi do gustu, choć jak wiadomo- kilkoma faktami się różnił. Jednak patrząc na pozycję przychylnym okiem mogę powiedzieć, że jest... zjadliwa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)