Widoki
Agnieszka Lis

Wakacje na Wyspach Kanaryjskich, które miały miejsce dziesięć lat temu wiele zmieniły w ich życiu. Kacper stara się ratować swoje małżeństwo, Dariusz walczy o awans, zaś Sandra usiłuje dogadać się z nastoletnią córką. Ich ścieżki poraz kolejny się przecinają. Co czego posuną się bohaterowie żeby odnaleźć szczęście? Czy miłość jest w stanie wszystko przezwyciężyć?

Książka "Widoki" jest drugim tomem serii #czasnazmiany i zarazem kontynuacją książki "Pocztówki", dlatego też książki należy czytać w odpowiedniej kolejności. Autorka ma przyjemne i lekki pióro, dlatego też poraz kolejny książkę przeczytałam w oka mgnieniu. Byłam ogromnie ciekawa jak potoczą się dalej losy bohaterów, którzy poznali się dziesięć lat temu w trakcie wakacji na Wyspach Kanaryjskich. Tym razem akcja powieści toczy się w Warszawie, a w tle Pałac Kultury i Nauki. Autorka ma niesamowity dar przelewania emocji na papier, również w tej książce owych emocji nie zabraknie, tego możecie być pewni. Pani Agnieszka skupia się tutaj głównie na codziennych problemach bohaterów, pokazuje z czym mierzą każdego dnia, jak zmienili się w przeciągu tych lat. Bardzo lubię kiedy w książkach poruszane są takie przyziemne problemy, staje się ona przez to niezwykle realna i dużo łatwiej czytelnikowi utożsamić się z bohaterami oraz ich zrozumieć. Cieszę się, że mam pod ręką kolejny tom tej serii, bo będę mogła czym prędzej poznać dalsze losy bohaterów, a podskórnie czuję, że jeszcze nie jednym mnie zaskoczą. Moja ocena to 8/10.

książka dostępna w aplikacji @empikgo jako #ebook

Mija dziesięć lat od niezapomnianej wycieczki na Wyspy Kanaryjskie. To był moment, gdy wszyscy uczestnicy tego wyjazdu przeszli niewątpliwą rewolucję. Podjęli decyzję, które miały wpływ na resztę ich życia.

Czy były to dobre kroki? O tym musicie przekonać się sami przy lekturze.

Agnieszka Lis maluje portrety ludzi tak nam znane. Można w nich odnaleźć cząstkę siebie lub kogoś z bliskich czy znajomych. Pokazuje nam, że tylko żyjąc w zgodzie z samym sobą można odnaleźć szczęście. Szukanie własnej tożsamości to trudna i męcząca droga, ale warta przejścia.

Miałam odczucie, że zaczęłam książkę i skończyłam. Kartki przewracały się same, historia płynęła i osiadała na emocjach. Z częścią bohaterów bardzo sympatyzowałam z niektórymi trochę mniej. Niektórym planom i działaniom kibicowałam a innym niespecjalnie. Jednak czytając powieść uświadamiałam sobie jak bardzo każdy z bohaterów pokazuje mi ile znaczy akceptacja. Można ją mieć, mimo, że wybory innych nam się nie podobają.

Słońce za oknem i bujna zieleń jakoś dobrze mi się komponowały z książką. Bije z niej ciepło miłości, przyjaźni i takiej nutki nadziei. Każdy z nas pragnie być zrozumiany a ta książka pokazuje, że jest to możliwe. Jest tylko jedna rzecz o jakiej warto pamiętać, należy rozmawiać.

Zostawiam Was z moimi słowami i biegnę do tomu trzeciego.

Dziesięć lat to ogrom czasu, a z drugiej strony to jedynie okamgnienie w perspektywie całego życia. Jednak dekada sprawia, że dzieci dorastają, idą swoimi ścieżkami, czasem powtarzają błędy rodziców i po prostu uczą się życia. Trudno też, by nic nie uległo zmianom przez tyle lat, choć pewne rzeczy powinny pozostać niezmienne- miłość i gonienie za marzeniami. I właśnie o dalszych losach bohaterów z wakacji w Lazarote opowiada książka "Widoki". A wszystko to okraszone łapiącymi za serce cytatami z "Małego księcia".
Agata z Darkiem żyją tak jak sobie zaplanowali- ona przejęła biznes rehabilitacyjny, on każdego dnia dzielnie stawia czoła korporacji. Lecz nie wszystko wygląda tak, jak o tym marzyli- nie opływają w luksusy, Darek nadal tkwi na tym samym stanowisku, dom wymaga remontu, a Kacper... cóż, poszedł własną drogą bardzo wcześnie. Obecnie nie przypomina już niepokornego nastolatka, a raczej młodego mężczyznę, który próbuje poradzić sobie ze wszystkimi wyzwaniami od losu- pracą, ukończeniem dziennych studiów, opieką nad dzieckiem i utrzymaniem małżeństwa. Nie brzmi to łatwo, a jeszcze gorzej wygląda to w praktyce, gdy przyjrzymy się z bliska rzeczywistości Kacpra. Jedyne wytchnienie znajduje w spotkaniach z Sandrą, a ich przyjaźń, pomimo różnicy wieku, nadal ma się świetnie. Sandrze także się udało, choć może nie w takim wymiarze jak sobie założyła, natomiast w niczym nie przypomina neonowej dziewczyny pracującej w dyskoncie. Wykształcona, z perspektywami na stanowiska kiedyś jej niedostępne, zbliża się do czterdziestki, a jej priorytety życiowe nadal nie uległy zmianie- Patrycja ciągle stoi na pierwszym miejscu. Tylko zamiast słodkiego malca, Sandra ma w domu pyskatą nastolatkę, która sprawia problemy. Co więcej, obie się zakochują. Z tym, że wygląda na to, że ich wybrankowie mają wspólny mianownik- nie wydają się być najlepszym wyborem. Ale miłość jest ślepa, prawda? Julita za to spełnia się w planowaniu imprez i osiągnęła nawet więcej, niż sobie założyła na pamiętnych wakacjach. Wraz ze Zbyszkiem wychowuje jego dzieci i na każdym polu- zarówno zawodowym jak i prywatnym, daje z siebie wszystko. Ale czy to wystarczy, by być szczęśliwym?
W "Widokach" Autorka w większości skupia się na historiach Kacpra i Sandry i wszystkich bolączkach, które ich dotykają. Przytłaczają ich codzienne problemy, a spokój odnajdują we wspólnym milczeniu i parzeniu na Warszawę z trzydziestego piętra Pałacu Kultury. Bowiem w tym tomie pierwsze skrzypce gra właśnie Warszawa- wymagająca ale i ukochana dla mieszkańców, brzydka i piękna zarazem, z bogatą historią i wieloma tajemnicami, które Autorka stara się odrobinę przybliżyć. Ciekawym zabiegiem są rozdziały, które pisze niejaki "on". Psychodeliczne, wzbudzające niepokój, powodujące niepewność co do tego kim jest narrator ale i kogo dotyczą jego wynurzenia. Agnieszka Lis pisze nie tylko o miłości czy pochopnych wyborach, do których skłania, także o dylematach, które wzbudza, o perturbacjach do jakich doprowadza na życiowych ścieżkach. Pisze także o zdrowiu psychicznym i zakamarkach umysłu tak mrocznych, że trudno je sobie wyobrazić, a jednak niedostrzegalnych nawet z bliskiej perspektywy. Ukazuje także siłę przyjaźni i jak te wszystkie lata wpłynęły na bohaterów oraz na jak wiele prób ich wystawiły. W książce pojawia się trochę nieścisłości, natomiast nie zwykłam wypominać błędów typu inne imiona, natomiast tutaj także zauważyłam zmianę płci w odniesieniu do dzieci Zbyszka i odrobinę dziwi mnie ta niekonsekwencja. Nie przeszkadza to absolutnie w odbiorze powieści, natomiast na pewno odrobinę kładzie się na niej cieniem. Niemniej jednak książka pozostaje przyjemną obyczajówką, choć w moich odczuciach nie przegoniła swojej poprzedniczki.

Dziesięć lat, to bardzo długi czas, w którym życie kompletnie może się zmienić, nawet kilkakrotnie. Dzieci dojrzewają, stają się dorosłymi ludźmi, a życie dorosłych stawia przed nimi nieograniczone możliwości. Tak naprawdę koleje losu nikomu nie są znane i dla każdego przyszłość jest zagadką. Gdy poznajemy bohaterów cyklu Czas na zmiany w pierwszej części, są jeszcze dziesięć lat młodsi, od lat w których do nich powracamy w "Widokach" i nie wiedzą co ich czeka. Dopiero te niezapomniane wakacje coś w nich poruszyło i pchnęło w stronę zmian. Sięgając po drugi tom "Widoki" możemy zobaczyć, w którym kierunku potoczyło się ich życie. Niestety nie zawsze jest kolorowo i pięknie, a także nie każdy dzień usłany jest sukcesami. W tej lekturze pokazany jest obraz ludzi, którym nie wszystko przychodzi łatwo, na wszystko muszą sobie ciężko zapracować. Dotykają ich realne problemy, takie jakie można spotkać w prawdziwym życiu. Autorka wprowadziła również tajemniczą postać, której byłam bardzo ciekawa, zastanawiałam się kim jest i jaki będzie miała wpływ na całą fabułę powieści. To był taki dodatkowy element, który nadał książce troszkę dreszczyku emocji i niepewności. 

Lekturę tę czyta się szybko i przyjemnie, a sami bohaterowie, choć przeszli metamorfozę swojego życia przez dziesięć lat, to jednak czułam, że to są tymi samymi osobami, które poznałam w pierwszej części i miło było spotkać ich ponownie. Podoba mi się pomysł autorki na fabułę. Miło jest zobaczyć jak kilka, całkiem obcych sobie osób, które spotkały się na wakacjach na Wyspach Kanaryjskich, przez kolejne długie lata utrzymują ze sobą kontakt i w jakiś sposób są dla siebie wsparciem. Nigdy nie wiadomo kiedy spotka się przyjaciela (a nawet kilku) na swojej drodze życia...

biblioteczkamoni.blogspot.com