Vortex
Jarosław Prusiński

Postępująca robotyzacja, ograniczenia praw człowieka, odkrywanie odległych planet w poszukiwaniu nowego miejsca do kolonizacji, modyfikacje genetyczne, nekromancja i wiara w jedynego słusznego boga. I to wszystko zamknięte w jednym zbiorze opowiadań, prawda, że kuszące? „Vortex” zadziwi Was swoją różnorodnością i z pewnością sięgniecie po więcej.

Opowiadania mają to do siebie, że potrafią być lepsze i gorsze. Tak jest i tutaj, choć ze skłonnością do istnienia tych lepszych. Niektóre z nich tracą tylko na tym, że są zbyt krótkie i zbyt mało jest w nich wyjaśnione, choć z drugiej strony mogą na tym zyskiwać – możliwość dobudowywania treści przez Czytelnika albo nęcenia jego ciekawości. Wiele razy książka uśmiałam się setnie czytając „Vortex” i jestem pewna, że to poczucie humoru trafi do wielu serc. Pomysł dyskryminacji ludzi na rzecz robotów jest dość popularny, ale został ujęty aż hiperbolizacją, co znakomicie pobudza refleksje na ten temat (w obliczu wszechobecnej tolerancji jest to naprawdę ważny temat, bo pytanie „Czy wszystko należy tolerować?” jest niesamowicie ważkie obecnie).

To, co mnie zauroczyło w „Vortexie” to jego klimat. I dokładnie to powinno przyciągać w książkach science-fiction czy fantasy. Dawno nie czytałam nic z tych gatunków, więc dodatkowo pochłonęłam opowiadania jednym tchem. Czyta się je błyskawicznie, pod warunkiem, że zrozumie się o co chodzi – a z niektórymi może być problem ze względu na ich małą objętość. Co absolutnie nie jest minusem, ale jednak liczę na to, że zostaną rozwinięte kiedyś – jak na przykład Noel. Opowieść o Szarym magu jest już bardziej w stylu fantasy i koncept magii w niej zawarty bardzo przypadł mi do gustu. Podobnie jak kreacja Sahi i Śpiących (którzy mogą dla wytrawnych znawców przypominać ghule, takie pokręcenie tych istot z Sapkowskiego i Lewandowskiego). Książka z pewnością potrafi pobudzić wyobraźnię Czytelnika, a dodatkowo wzbogaciłyby ją rysunki niektórych elementów (jak na przykład husa czy Sahi albo schemat budowy robotów podobnych do ludzi w wersji podobnej do tej obecnej w atlasach anatomii).

Jarosław Prusiński to absolwent Politechniki, co wyjaśniałoby umiejętność lawirowania w tematach stricte technicznych i chemicznych (czytając „Vortex” zrozumiecie o co mi chodzi). Napisał już kilka książek w tym stworzonym przez siebie uniwersum – „Szary mag”, „Szary mag. Sahi” oraz „Szary mag. Trylogia”. Jestem bardzo ciekawa wszystkich, dlatego w niedługim czasie je nadrobię. Niemniej jednak bardziej ciekawi mnie Noel 12, który mam nadzieję, jest już w jakiejś końcowej fazie pisania (?). Okładka „Vortexu” z pewnością mogłaby być lepsza, co być może zachęciłoby tych Czytelników, którzy najpierw oceniają okładkę.