Umierający detektyw
Leif GW Persson

,,Umierający detektyw" to książka, z którą mam problem, by jednoznacznie ją ocenić. Z jednej strony otrzymujemy solidną historię emerytowanego detektywa Larsa Martina Jahansona, którego kariera jest już zakończona, a on sam ląduje na oddziale intensywnej opieki medycznej. Tam poznaje lekarkę, która przedstawia mu element historii z przed lat - porwania, zgwałcenia i zamordowania dziewięcioletniej dziewczynki. Niestety sprawa ta ulega przedawnieniu. Detektyw nie zważając na swój stan zdrowia i ostrzeżenia wydawane przez lekarzy postanawia wziąć sprawy w swoje, a czasem przyjaciół ręce i rozwikłać sprawę. Po drodze poznajemy przyjaciół i byłych współpracowników Larsa, którzy wyświadczają mu zaległe przysługi i pomagają znaleźć właściwy trop. Zarówno postać detektywa, jak i sposób jego dedukcji jest intrygująca. Postacie poboczne wzbudzają ciekawość i sympatię. Jednak momentami autor zabawia się w studium osobowości niektórych bohaterów. Serwuje nam zalew informacji, których wartość czy też znaczenie dla fabuły jest niewielkie. Na plus zasługuje zwrócenie uwagi przez autora na kwestię równości wobec prawa czy też sprawiedliwości, czyli wartość życia Yasmine kontra wartość życia premiera i środki, które zostały przeznaczone, by znaleźć ich zabójców. Wielkie NIE dla autora za to, jak potraktował głównego bohatera na koniec. Rozumiem, że takie jest życie i o to się nie sprzeczam. Biorąc jednak pod uwagę, jak autor rozwijał historię i jak szczegółowo opisywał każdy element śledztwa, nawet najmniejszą pierdołę, to zakończenie rozczarowuje. Odnoszę wrażenie, jakby napisała je zupełnie inna osoba. Detektywowi Jahanssonowi należało się jeszcze pięć minut uwagi. Pstryczek dla wydawcy za wstawki w języku angielskim, często używane przez Matildę. Wiem, że żyjemy w XXI wieku a język angielski jest wszech obecny, jednak posługuje się nim część ludzkości. Część, to nie wszyscy. Wiem, że wyrazy użyte w książce nie są bardzo skomplikowane, ale nie każdy zna język angielski. A wydawca poprzez swoje podejście dyskryminuje osoby, które nie posługują się tym językiem. Wystarczyłoby, chociaż dodać tłumaczenia w przypisie, nikt by na tym nie stracił, a wszyscy byliby zadowoleni.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Skandynawski kryminał to gatunek po który muszę sięgnąć przynajmniej raz w miesiącu. Dlatego często wybieram książki z Czarnej Serii. Jeszcze nigdy się na niej nie zawiodłam. Wspólnie z inną recenzentką zauważyłyśmy, że wydawnictwa praktycznie każdego autora porównują do Stegia Larrsona, aż po przesady. Ja uważam, że każdy z nich inaczej pisze, w powieści panuje inny, choć nadal szwedzki klimat i zaliczam to tylko i wyłącznie do plusów. Detektywa Lars'a Martina Jahanssona poznajemy gdy w jednej chwili je smaczną kiełbaskę, a już w drugiej znajduje się na oddziale intensywnej opieki medycznej. Jeśli nie zacznie o siebie dbać może być z nim krucho. Ma się nie stresować, przecież jest na emeryturze, ale jego sława jeszcze nie przeminęła. Pastor, który był ojcem jednej z lekarek wiedział kto zgwałcił i zabił 25 lat temu dziewięcioletnią dziewczynkę. Nie dość, że była to tajemnica spowiedzi to jeszcze sprawa uległa już przedawnieniu. Na wstępie muszę napisać, że książka została uznana za najlepszą szwedzką powieść roku 2010, otrzymała też wiele ważnych nagród. Czy zasłużyła? Z pewnością tak. To moja pierwsza książka autora. Do końca nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Otrzymałam trzymającą w napięciu zagadkę kryminalną pomimo tego, że detektyw praktycznie nie wychodzi z domu. Mamy tu niezwykle krótkie rozdziały, które nie pozwalają zbyt szybko odejść od książki. Może jeszcze dwa rozdzialiki? Właściwie kolejne też są krótkie, więc czemu nie? I tak po prostu pochłonęłam książkę kosztem wszystkiego. Spędziłam nad nią całą sobotę prawie przypalając obiad i niech to będzie moja rekomendacja. Jak już was ta książka porwie to nie wypuści do ostatniej strony. Polubiłam detektywa Johanssona. Jego humor i sposób bycia. Wiele razy razem z nim zastanawiałam się co bym zrobiła temu potworowi, który robi takie rzeczy dzieciom. Czy zasada ,, ząb za ząb" jest tu słuszna? Po raz kolejny mogłam poczuć ten skandynawski klimat. Tamci ludzie są ironiczni, obdarzeni czarnym humorem. Okładka przedstawiająca leżącą dziewczynę mną wstrząsnęła. Po przeczytaniu zawartości jeszcze bardziej. Naprawdę polecam. Autor jest moim odkryciem tego roku. Ogólnie ostatnio trafiam na książki z najwyższej półki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Detektyw na ostatnich nogach na tropie. Sprawiedliwość wygrywa. Detektyw też..

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wciągająca.Bardzo dobra. Akcja toczy się w niezbyt szybkim tempie ,ale świetnie wykreowana postać głównego bohatera..

(Kliknij aby rozwinąć opinię)