Tokyo Ghoul #3
Sui Ishida

Tokyo Ghoul zachwycił mnie od samego początku. Uwielbiam takie mroczne, pełne grozy klimaty. Gdzie strach, gęsia skórka, adrenalina nie odstępują na krok, jest rozlew krwi, bijatyki, zjadanie ludzi. To, dziwnie, do mnie przemawia i aż wręcz chce się to czytać.

W pierwszym tomie poznajemy głównego bohatera Kanekiego, który przez zrządzenie losu otrzymuje narządy ghoula. Od tamtej pory jego życie wywraca się do góry nogami. Staje się pół człowiekiem, pół potworem. Wtapia się w tłum, stara się walczyć z tym, co się stało, pragnie za wszelką cenę nie utracić swojego prawdziwego ,,ja''. Niestety nie należy to do najprostszych zadań. Pierwszy tom za dużo nie zdradza. To takie krótkie wprowadzenie jak bohater radzi sobie w nowej rzeczywistości, jak nowa rzeczywistość przerasta go, jak walczy ze swoją ciemną stroną, która pragnie posmakować mięsa. Ghoule przedstawione są tu jako okrutne bestie, które nie mają skrupułów, nie posiadają żadnych emocji, są zimne, straszne, pragnące tylko jednego.

Jednak zagłębiając się w dalsze części lepiej poznajemy ich świat, odnajdujemy zrozumienie, zaczynają fascynować, coraz bardziej interesować. Wraz z Kanekim stajemy między młotem, a kowadłem. Czy ludzie mają rację, czy raczej ghoule. Po której stronie stanąć? Ta historia to nie tylko rozlew krwi, zabijanie, ale opowieść o tym jak odnaleźć się w świecie w którym się znalazło, o wewnętrznej przemianie bohatera, znajdzie się chwila też dla miłości, przyjaźni, rodzicielskiej siły i nie tylko.

Drugi tom przybliża nam organizację, która za wszelką cenę pragnie wyplewić z miasta potwory. Przez ghoule nazywana jest ona gołębiami. Tutaj poznajemy jak jedni i drudzy postrzegają siebie nawzajem. Ile jest nienawiści, chęci zabijania. Wszystko zaczyna nabierać tempa, gdy zostaje zabita pani Ryouko lubiana przez ghoule. Poświęca się dla swojej córki, by i ona nie straciła życia. Wtedy zostaje przelana czara goryczy. Pojawia się Rabbit, który z zemsty zabija jednego z inspektorów biorącego udział w unicestwianiu pani Ryouko. Jest nie tylko akcja, ale również ogromna niesprawiedliwość i smutna historia, która chwyta za serducho.

W trzecim tomie jeszcze bliżej poznajemy inspektorów, wchodzimy do ich świata, obserwujemy ich poczynania, mamy wgląd w ich myśli, tym czym się kierują, jakie mają poglądy. Kaneki ma możliwość stanięcia z nimi twarzą w twarz.

Czwarta i piąta część to dalszy rozwój akcji. Pojawia się smakosz, który pragnie zjeść naszego głównego bohatera, poznajemy bliżej Rize z jedenastej dzielnicy i jak to się stało, że drogi jej i Kanekiego się skrzyżowały. A także pojawienie się nowego inspektora, który wniesie do kolejnych tomów wiele ciekawych sytuacji. Nie potrafię się tego doczekać.

W tej mandze co jeszcze przykuwa uwagę, to starannie dopracowane rysunki. Każdy z nich doskonale oddaje nie tylko emocje jakie targają bohaterów, ale również wspaniały klimat opowieści. Czytając ma się wrażenie jakby rysunki ożyły, odczuwamy to, co dzieje się w historii. Strach, niepewność, ból, adrenalinę, radość i ogromne oczekiwanie. Ta seria nie jest potraktowana po macoszemu widać, że każdy najmniejszy detal został dopieszczony. Tę opowieść chłonie się wszystkimi zmysłami. Sceny walki nie wyglądają na puste i płaskie, ale są dynamiczne, wprowadzają pazura, fascynują, szokują i aż ma się chrapkę na więcej i więcej.

Czekam teraz na więcej. Ta seria ogromnie mnie zaskoczyła i cieszę się, że mogłam zapoznać się z kolejnymi tomami, bo historia jest godna uwagi. Jeśli lubicie akcje, bijatyki, różnorakie emocje, rozlew krwi, niepewność, strach, osamotnienie, walkę pomiędzy ciemną, a jasną stroną, miłość, zrozumienie, akceptację to ta manga jest właśnie dla was! Mnie pochłonęła od razu i na długo zapadnie mi w pamięci. Gorąco polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

GHULEM BYĆ... ... nie jest łatwo. Jeszcze gorzej, gdy nie urodziło się jako przedstawiciel tego gatunku, tylko zostało nim przypadkiem. Cóż jednak pozostaje takiemu osobnikowi, jak nie odnaleźć się w nowym świecie i to tak, by nie zatracić swojego człowieczeństwa i nie sprzeciwić się własnym poglądom? O tym opowiada bestsellerowa i bardzo udana manga ,,Tokyo Ghoul", której trzeci tom jeszcze podkręca tempo. Po tragicznych wydarzeniach z poprzedniej części Kaneki postanowił nauczyć się władać swoim kagune, a Touka zgodziła się go szkolić. Jej trening, taki, jaki zresztą sama przeszła, nie należy do najlżejszych, chłopak jednak się nie poddaje. Kolejnym wyzwaniem narzuconym przez koleżankę okazuje się być wejście do siedziby BSG (Biura Śledczego do spraw Ghuli)! Składanie fałszywych doniesień o podejrzanych istotach to dobra okazja do wybadania wroga i usłyszenia kilku ciekawych informacji. Wszystko idzie jak należy, ale do czasu. Kiedy Touka zostają potrącona przez jednego z inspektorów, ten, zauważywszy ranę na jej ręku, słusznie zaczyna podejrzewać, że to z nią niedawno stoczył walkę. Postanawia więc przeprowadzić oboje przez bramkę, która wykrywa w ciele cząsteczki RC, jakich ghule mają dwukrotnie więcej, niż ludzie. Czy coś będzie w stanie uratować ich z sytuacji bez wyjścia? Uwielbiam takie seriale, jak ,,Breaking Bad" z wielu powodów, a jednym z nich jest fakt, że twórcy dokładają starań by postawić bohaterów w obliczu zagrożenia, przed którym nie ma ratunku, a potem w jakiś sposób ich ocalić. Podobny zabieg stosuje w trzecim tomie ,,Tokyo Ghoul" Sui Ishida, do niezbędnego minimum ograniczając ,,zwyczajne życie", zastępując je szybką, krwawą akcją, pełną walk i emocji. Oczywiście nie brakuje też grozy ani wzruszeń, bohaterów tradycyjnie dosięgają także dylematy moralne, a przy okazji wyjaśnia się kilka rzeczy (jak choćby pochodzenie tajemniczej borni, którą władają funkcjonariusze BSG), oraz pojawiają nowe pytania. Jaka jest przeszłość Touki? Co wydarzyło się w życiu jednego z inspektorów? Na odpowiedzi jak zwykle trzeba poczekać, ale dalsze tomy zapowiadają się intrygująco. Szczególnie, że Kaneki przekracza kolejne granice, dając upust tej części swojej natury, która należy do ghula. Graficznie tym razem ,,Tokyo Ghoul" jest nieco mroczniejszy, niż poprzedni tom. Więcej mamy tutaj sekwencji dziejących się nocą, pojedynki nie są może bardziej krwawe, ale jest ich więcej, a dodatkowo maska Kanekiego robi spore wrażenie. Tradycyjnie już mamy też dopracowane w najdrobniejszych szczegółach tła i delikatne, drobne, filigranowe wręcz, ale twarde bohaterki. W skrócie: ilustracje są bardzo przyjemne dla oka, a czasem wręcz potrafią zachwycić. I cóż zostaje dodać na koniec? Chyba tylko tyle, że jeśli lubicie krwawe i lekkie horrory (a właściwie historie urban fantasy, balansujące na granicy grozy, bo do takich realiów coraz bliżej tej serii), których akcja pędzi na złamanie karku, będziecie bawić się znakomicie. Polecam. Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/05/15/tokyo-ghoul-3-sui-ishida/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)