Śmiercionośny upominek
Erik Axl Sund

Trochę trudno się jednoznacznie wypowiedzieć o tej książce. Z jednej strony jest wciągająca i ciekawa, a z drugiej... dziwna i trudna jeśli chodzi o zrozumienie. Nie ma się, co tutaj za bardzo rozwodzić. Widzę potencjał w tej książce, aczkolwiek rozdrażniło mnie wprowadzenie do fabuły. Przede wszystkim już na samym wstępie pojawia się znikąd mnóstwo postaci, którym tak naprawdę nie poświęca się zbyt wielkiej uwagi. One po prostu są, żyją i robią cokolwiek. Brakuje mi w tej książce trochę takiego ułożenia, wyjaśnienia już na samym wstępie. Ja osobiście czułam się po paru rozdziałach trochę zagubiona. Nie umniejszam jednak potencjału tej powieści. Sam pomysł duetu Erik Axl Sund jest ciekawy, interesujący i wciągający. Szkoda trochę, że po niemal przeczytaniu połowy książki autor wzbudza większe zainteresowanie. Sam pomysł ,,śmiercionośnej" taśmy i tajemniczego muzyka imieniem Hunger bardzo mnie urzekł i przyznam, że nawet pojawił się lekki dreszczyk na koniec. Nie odradzam czytania tej książki, ale jeśli już ktoś po nią sięgnie to sugeruję raczej dużo skupienia i uwagi, żeby nie zgubić się kto jest kim.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Duet, który kryje się pod pseudonimem Erik Axl Sund bardzo chciałam poznać dzięki trylogii z Victorią Bergman. Niestety zabrakło czasu do zapoznania się z nią i dopiero teraz wiem co straciłam. Żałuję tego, ale wiem też, że szybko to nadrobię - o ile czas i zdrowie pozwolą. Szwecja - Jens Hurtig dostaje do rozpracowania zagadkową falę samobójstw wśród młodzieży. Przy każdych zwłokach śledczy znajdują walkmana i starą kasetę magnetofonową z mroczna graniczącą z psychodeliczną muzyką, której długość to data urodzenia ofiary. Czy możliwe jest by ktoś podjudzał nieletnich do tak drastycznego kroku jak samobójstwo? Dlaczego sposoby w jaki nastolatkowie odbierają sobie życie są tak makabryczne, że aż wydają się być niemożliwe do wykonania? Jak by tego było mało Hurtig jednocześnie pracuje nad sprawą samobójstw (a może zabójstw?) mężczyzn, którzy na pierwszy rzut oka są sobie obcy... Już na pierwszych stronach jesteśmy świadkami samobójstwa młodej dziewczyny, która bez konkretnej przyczyny targa się na swoje życie, a jednak niemo woła o pomoc. Czujemy, że mimo iż dokona tego czynu to nie jest go wcale taka pewna. I właśnie takie uczucia, taka atmosfera i taki nastrój będą czytelnikowi towarzyszyć do końca książki. Mamy tu nacisk na samookaleczanie, narkomanię i samobójstwa. Każdy z tych tematów szokuje i przeraża, a sposób w jaki ujmuje to szwedzki duet robi piorunujące i makabryczne wrażenie. Powiedzenie, że "Śmiercionośny..." to ciężki kryminał to dla mnie dość nietrafne określenie. Atmosfera gęsta tak, że można kroić nożem, klimaty iście skandynawskie i kilku głównych bohaterów - to właśnie serwują nam Eriksson i Sundquist. Po prostu przeczytaj!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak łatwo dostać się do grona ludzi,którzy nam imponują,ale później okazuje się, że to nie tak miało być. Wspaniała książka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie czytałam trylogii "Oblicza Victorii Bergman". Może to i lepiej, ponieważ oceniana jest przez wielu czytelników jako o niebo lepsza od "Śmiercionośnego upominku". U mnie nie będzie tego typu porównań. Nie będę jednak udawać, że nie słyszałam wcześniej o duecie, który skrywa się pod pseudonimem Erik Axl Sund. Był czas, że zrobiło się na temat napisanych przez nich książek bardzo głośno. Dodatkowo co jest raczej rzadko spotykane większość czytelników wychwalała ich trylogię pod niebiosa. Nic zatem dziwnego, że i ja zapragnęłam poznać ich twórczość. Nie sięgnęłam jednak po sławną już serię. Zdecydowałam się przeczytać "Śmiercionośny upominek" (zachęcił mnie tytuł), który okazał się pierwszą częścią nowego cyklu autorstwa tegoż duetu. Nie wiem niestety jaka jest polska nazwa serii, którą "otwiera" powyższa książka. Na jednej ze szwedzkich stron znalazłam, że brzmi ona "Svart Melankoli". Niestety nie umiem tego przetłumaczyć. Szkoda, że polski wydawca nigdzie na ten temat nic nie wspomina...

Szwecja, samobójstwa, morderstwa, muzyka, śledztwo. Właśnie tymi słowami krótko podsumowałabym treść tej książki. Krótkie rozdziały (niektóre jednostronicowe) powodują, że kartki same przewracają się w bardzo szybkim tempie. Natomiast wiele punktów widzenia i początkowe poczucie braku powiązania pomiędzy poszczególnymi fragmentami historii wprowadzają lekkie zamieszanie. Dodatkowo niby poznawałam każdego z bohaterów a jednocześnie okazywało się, że nadal niewiele o nich wiem. Informacje na ich temat są tu rozproszone. Postaci jakby szybko przechodzą obok, co powoduje trudność w stworzeniu głębszej relacji z nimi. Nie mogę nie wspomnieć także o częstych zmianach lokalizacji. Z każdym nowym rozdziałem przenosiłam się wraz z bohaterami w inne miejsce. Tak. To wszystko wymagało ode mnie dużej koncentracji.

Informacje o kolejnych etapach w dochodzeniu często wiodą tu prym nad budowaniem napięcia. Lęk towarzyszy lekturze jakby zza szyby. Coraz szybsze przerzucanie kolejnych kartek przyspiesza szybka akcja i wielokrotne próby zmylenia czytelnika. Mimo że wydawało mi się, że prawidłowo dopasowuję kolejne fragmenty układanki co jakiś czas okazywało się, że ktoś znów pomieszał mi elementy i muszę zacząć wszystko od nowa. Trzeba przyznać także, że nie można narzekać tu na brak trupów. Nawet fani historii z seryjnym mordercą w roli głównej znajdą tu coś dla siebie, choć to całkiem inna historia. Mimo że sceny tu przedstawione są pełne mroku to momentami wydają się melancholijne. Podobało mi się, że książka w dużej mierze koncentruje się na ukazaniu psychiki poszczególnych bohaterów, ich otoczenia. Jednak niestety ich uczucia są tu przedstawione nieostro. Przekaz jest jakby niemal pozbawiony wszelkich emocji. Momentami sprawia wrażenie bardzo rzeczowego. Zaciekawił mnie w tej lekturze również obraz ukazanych konsekwencji ambicji i marzeń. To jak cienka i krucha jest granica pomiędzy wyobraźnią a rzeczywistością. Mimo że można odnaleźć na końcu informacje kto jest kim w tej dość skomplikowanej układance niestety zbyt wiele pytań pozostaje tu bez odpowiedzi. Zakończenie mnie bardzo zaskoczyło...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Śmiercionośny upominek" to od dziś jedna z moich ulubionych książek. Uwielbiam mroczne historie, w których każdy rozdział wywołuje dreszcze, a ten tytuł zdecydowanie zrobił na mnie wrażenie. Pełna emocji i szarości, krwawych czynów i destrukcyjnych myśli, gdzie trupy wyściełają każdy zakamarek powieści. Do samego końca trzyma w napięciu, a samo zakończenie jest nie tyle zaskakujące, co mocno przygnębiające. Tak jak cała książka, w której próżno szukać sielanki. Mocna powieść, z charakterem. Gorąco polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To już moje kolejne spotkanie z Sundem. Czytałam już jego książki i mniej więcej wiedziałam czego mam się spodziewać. Przynajmniej tak mi się wydawało. 

Szwecją wstrząsa epidemia nastolatków. Przy każdym z nich policjanci znajdują kasetę z nagraniem niejakiego Hungera. Śledztwo otrzymuje Hurtig. 

Sund ma specyficzny styl i dość ciężko się czyta. Ale sprawa też nie jest lekka. Pisarz jak zwykle porusza trudne tematy. Tym razem na tapetę wziął samobójstwa młodzieży. Nie wiem dlaczego skojarzyło się mi to z niebieskim wielorybem. 

Narratorów mamy dwóch. Jeden to główny wszechwiedzący opowiadający z perspektywy osoby trzeciej. Drugi to osoba stojąca za samobójstwami. Chyba mogę to tak określić. Podejrzany szybko jest wytypowany ale w pewnym momencie pojawia się świadomość, że w sprawę zamieszany jest ktoś jeszcze. 

Akcja toczy się powoli, pisarz bardziej skupia się na stronie psychologicznej. Nie jest to lektura dla każdego. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie zwaliła mnie z nóg. Sięgnęłam po nią ze względu na wątek samobójstw, ale to nie wystarczyło, żeby uznać tę książkę za wyjątkową. Chwilami się ciągnęła za bardzo. Chociaż może po prostu w złym momencie ją czytałam? Nie wiem, ale polecać jakoś specjalnie nie polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)