Katharsis
Erik Axl Sund

Trzeci tom bestsellerowej szwedzkiej trylogii Oblicza Victorii Bergman spotykamy detektyw Jeanette Kihlberg i psycholożkę Sofię Zetterlund. Kobiety są ze sobą coraz bliżej związane. Oprócz sprawy, nad którą pracują, łączy je romans. Sprawa zaginionych chłopców dalej spędza sen z powiek Jeanette. Pojawiają się kolejne ślady, które prowadzą do konkretnych osób, ustosunkowanych i wysoko postawionych. Tymczasem Sofia zaczyna się gubić w sobie - kiedy jest Sofia, a kiedy zaczyna być Victoria. Która z nich jest silniejsza i zdominuje drugą? Szaleństwo ogarnia panią psycholog, ale stara się je wykorzystać - robi notatki i przygotowuje dla swej przyjaciółki portret sprawcy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W moim czytelniczym dorobku pojawiło się już wiele mrocznych historii rodem z dobrze rozwiniętej wyobraźni ich autorów. Jedne porażały głównymi wątkami, w których trup słał się gęsto, drugie imponowały nienaganną kreacją bohaterów, a trzecie zapierającymi dech w piersiach zwrotami akcji. Które z nich cenię najmocniej? Te, które są w stanie zagwarantować mi wszystkie wymienione wartości w jednym tytule - a niełatwa to sztuka. Nieczęsto zdarza mi się trafiać na takie perełki. Aż tu nagle pewnego pięknego dnia w moje ręce wpada ,,Obłęd", pierwsza część trylogii ,,Oblicza Victorii Bergman" szwedzkiego duetu o pseudonimie Erik Axl Sund. I zaczyna się. Przerażające i drastyczne morderstwa - jedno za drugim - których ofiarami padały dzieci. Bezwzględny morderca pozbawia je wybranych części ciała i porzuca zmasakrowane zwłoki tam, gdzie teoretycznie każdy mógłby odkryć jego tożsamość, a jednak nikomu to się nie udaje: w centrum tętniącego życiem Sztokholmu. Rozwikłania dramatycznej zagadki śmierci ofiar podejmuje się pani komisarz Jeanette Kihlberg. Splot zdarzeń oraz przychylny los sprawiają, że w śledztwie pomaga jej znana i ceniona w środowisku psycholog Sofia Zetterlund. O ile w pierwszym tomie przyglądamy się głównie samej sprawie oraz śledztwu, o tyle w drugim autorzy nakreślają nam znacznie bliżej sylwetkę Sofii - w końcu nie bez powodu uczynili ją bohaterką trylogii. A kobieta to szalenie tajemnicza, pełna zagadek, ze skomplikowaną i dramatyczną przeszłością. Co przynosi trzeci tom pt. ,,Katharsis"? Na początku zdecydowanie chaos: natłok postaci oraz sytuacji odrobinę przygniata. Bardzo pomocny jest w tym momencie spis bohaterów umieszczony na początku powieści. Na szczęście ów rozgardiasz daje się szybko opanować i ustępuje on miejsca... czystej psychologii. Chyba tak najlepiej można ująć w słowa całość trzeciego tomu trylogii. Tym razem również mamy do czynienia ze zbrodnią, z ofiarami, ze skrupulatnie i szczegółowo opisywanym śledztwem. Jednak nie to jest najważniejsze w przypadku ,,Katharsis". Tu liczy się przede wszystkim mroczna otchłań nie tyle psychopatycznego mordercy, ile człowieka naznaczonego chorobą psychiczną, a także analiza motywów jego postępowania i wpływ traumatycznych przeżyć z lat dziecięcych na wybory podejmowane w dorosłości. Nie będzie przesadą, jeśli powiem, że w przypadku tej powieści mamy do czynienia z wnikliwym studium przypadku osoby naznaczonej dysfunkcją psychiczną (w dużo mocniejszym i dokładniejszym stopniu, niż to miało miejsce w ,,Traumie"). Co ciekawe, autorzy nie oparli stworzonej przez siebie historii tylko na własnej fantazji. Bardzo umiejętnie pod tę fikcyjną opowieść podpięli przypadki seryjnych morderców. Zbrodnicze poczynania Eda Geina czy Andrieja Czikatiło nie miały przed duetem absolutnie żadnych tajemnic i zostały bardzo dokładnie opisane w tej książce. Podobnie rzecz ma się w jednostkami chorobowymi, które panowie zdecydowali się opisać. Jestem pod wrażeniem tak dobrego przygotowania się pisarzy. Szybko daje się też zauważyć, że trylogia jest bardzo dobrze skomponowana, wszystkie tomy świetnie się ze sobą łączą i zazębiają, tworząc harmonijną i spójną całość. To, co nie było jasne w pierwszym czy drugim, przestaje być zagadką w trzecim. Nie jestem jedynie usatysfakcjonowana samym zakończeniem, na które autorzy się zdecydowali. Liczyłam na mocniejsze uderzenie, na epilog, który nie dałby mi spać w nocy, ale... Nie jest powiedziane, że nie spodoba się on każdemu, wszak każdy ma inny gust. Czy teraz, gdy mam ogląd na całość cyklu, nadal chcę Wam go polecać? Jak najbardziej! Z ręka na sercu muszę przyznać, że na płaszczyźnie psychologicznej to jeden z najlepszych znanych mi tytułów (zwłaszcza tom ostatni). Naprędce ciężko mi teraz podać jeden, który choćby w małym stopniu by mu dorównywał. Nie wyobrażam sobie także, by któryś z fanów powieści z dreszczykiem, w których psychika bohaterów stanowi ich najważniejszą siłę napędową, nie przeczytał ,,Obliczy Victorii Bergman". To wyśmienita trylogia, której naprawdę fenomenalnym zwieńczeniem jest ,,Katharsis" - istna wisienka na torcie! Na blogu: http://www.ksiazkowka.pl/2015/03/katharsis-erik-axl-sund.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatnia część podobała mi się zdecydowanie bardziej niż druga. Bałam się, że po " Traumie" to już będzie równia pochyła, na szczęście pomyliłam się. Nie jest to literatura lekka, ponieważ dotyczy tematów trudnych - mamy tutaj do czynienia nie tylko z masowymi morderstwami dzieci, pornografią dziecięcą i molestowaniem seksualnym nieletnich. Jestem przekonana, że każdy rodzic ( i nie tylko) po przeczytaniu serii może być wstrząśnięty jak wielkie zło dorosły może wyrządzić bezbronnemu dziecku. Po lekturze całej serii mogę powiedzie jedno - cieszę się, że nie pracuje w policji. Kiedyś chciałam bardzo iść, na szczęście odwidziało mi się. Nie wyobrażam sobie pracy w wydziale zajmującym się pornografią dziecięcą. Ja wiem, że wszystko to niby fikcja literacka, ale problemy są prawdziwe, niestety. Tak samo w tej części jak i poprzednich, napięcie jest dozowane powoli, by po chwili wybuchnąć za całą okazałością. Autorzy bardzo skrupulatnie przeprowadzili intrygę, ma się wrażenie, że rzeczywiście długo myśleli nad wszystkimi szczegółami. Głowni bohaterowie nadal są wspaniali, nie stracili nic na swojej wyrazistości. Z całą odpowiedzialnością mogę polecić czytelnikom kryminałów, nie tylko psychologicznych, całą serię. Jestem więcej niż przekonana, że książki szwedzkich autorów jeszcze nie raz sprawią, że czas spędzony z tą literaturą nie będzie czasem straconym.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Katharsis” już za mną. Ale czy to rzeczywiście było oczyszczenie? Sprawa wielce wątpliwa. Pozostaje niesmak, rozgoryczenie, rozczarowanie... Trzeci tom cyklu jest bardzo chaotyczny. Jest mnóstwo wątków splątanych ze sobą ale bez rozwiązania. Morderca grasuje, policja jest bezradna a ja cały czas zastanawiałam się, kiedy to wszystko sypnie się.

 

Ogólnie pisarskiemu duetowi należy bić brawa i to gromkie. Cykl jednocześnie szokuje, obraża, obrzydza i wciąga na całego. A trzeci tom wywraca do góry nogami wszystko to, czego dowiedzieliśmy się w poprzednich tomach. Nic nie jest takie, jak się wydawało. Lektura jest bardzo ciężka w odbiorze ale mimo to polecam. Ukazuje brutalną prawdę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Już myślałam że ta książka się nigdy nie skończy. Uff...ależ się wymęczyłam, ale była to część trzecia tej trylogii i chciałam doczytać do końca. Nie poległam, ale mało brakowało, ja rozumiem potrzebę suspensu w powieści, ale ta powieść to jeden ogromny suspens do niczego nie prowadzący, czyli w jak najbardziej negatywnym tego słowa znaczeniu . Jedyny chyba plus był taki że na początku tego trzeciego tomu panowie autorzy przypomnieli wszystkie, chociaż chyba właściwie nie wszystkie , bo było ich tam bez liku , z czego połowa zupełnie niepotrzebna, postacie i zafundowali czytelnikowi krótki opis każdego z nich . Niestety na dłuższą metę to i tak się na nic zdało, bo sposób prowadzenia narracji , ciągłe przeskoki miejscowe czasowe i osobowe sprawiały że, przynajmniej ja, pogubiłam się kolejny raz . Podejrzewam że i autorzy chyba nie połapali wszystkiego, bo chociaż niby główny wątek jakoś w końcu został doprowadzony do końca, to jednak wiele rozdrobnionych poślednich wątków zaginęło w akcji jakby panowie pisarze zupełnie o nich zapomnieli. Mnóstwo wątków , wiele postaci , zdarzeń i makabry obliczonej moim zdaniem na szokowanie czytelnika . Do tego sporo psychologii i psychiatrii jednak głównie w hasłach , często zupełnie nie tłumaczonych . Oprócz znanego kanibalizmu i kastracji , pojęcia takie jak : paranoja indukowana, taksydermia, gnoza,dysocjacja, inkorporacja i parę innych , do tego teksty piosenek i dialogi w języku angielskim i niemieckim, nie tłumaczone , ale za to co krok grafomańskie strofy, tym razem po polsku . Na dokładkę dostajemy szeroko omówioną zbrodnię w Babim Jarze i wspomnienie złotych zegarków noszonych przez nowobogackich Rosjan . A na to wszystko, bo to jeszcze nie koniec, ZASMAŻKA ! ot i co ! :) Oczywiście że żartuję , ale tego wszystkiego nagromadzonego miałam już tak dość, że musiałam sobie pofolgować z czymś zabawnym , bo inaczej bym nie skończyła czytać tego trzeciego tomu. A więc, wracając do powagi , wisienką na torcie jest pole magnetyczne ziemi i lewitowanie ! Serio Panowie Autorzy ? Cóż, reasumując nie polecam i '' Parówkowym skrytożercom mówię stanowcze "nie" :), to znaczy tym obydwu panom już podziękuję i raczej nie przewidują ponownego czytelniczego kontaktu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)