Sezon na truskawki
Marta Dzido

"Sezon na truskawki" Marty Dzido to książka zmysłowa - och, jak to słowo idealnie tutaj pasuje! To książka czuła, ciepła, odświeżająca, taka prawdziwa bo życiowa. Kojarzy mi się z wakacjami choć czytałam ją ostatnio - w chłodne, wrześniowe wieczory.
Składa się z 9 opowiadań. Jedne z nich były mi bardziej bliższe, inne mniej (najlepsze i chyba najważniejsze było dla mnie tytułowe opowiadanie) ale w każdym znalazłam coś interesującego. Są to w dużej mierze opowieści o złamanych sercach, niewykorzystanych szansach, o kobiecości, cielesnej przyjemności, o różnych przyjaźniach i różnych miłościach ...

"Czasem, kiedy leżała nocą w łóżku, już nie na jawie, ale jeszcze nie we śnie, w miękkim stanie gdzieś pomiędzy, wracała myślami do ulubionych momentów, odtwarzała sobie w głowie scenki, sekunda po sekundzie, i dzięki temu wspomnienia z upływem czasu zamiast blaknąć, nabierały nowych barw."

Dzieciństwo, wiek nastoletni, dorosłość - nasze życie składa się z tych etapów. Bywa, że przez lata rozpamiętujemy pewne sprawy, nosimy w sobie wspomnienia, a im jesteśmy starsi tym bardziej tęsknimy za młodością i beztroską.
Bo zawsze tak jest, że za czymś tęsknimy i gdy zbierzemy te wspomnienia złożą się one w słodko-gorzkie chwile, będą to konkretne smaki, zapachy, emocje.
Bohaterki ale też i bohaterowie "Sezonu na truskawki", w zależności od opowiadanej historii konfrontują się m.in. ze swoimi dziecięcymi marzeniami, z dorosłością czy z macierzyństwem. Dojrzewają, zatracają się, odkrywają siebie, bywają szaleńczo zakochani, ale bywają też bardzo samotni ...

"Nie pamiętam, kiedy ostatnio napiłam się alkoholu tak, by zaszumiało mi w głowie,
kiedy śmiałam się tak bardzo, że mnie rozbolał brzuch, kiedy tańczyłam, nie zastanawiając się czy ktoś patrzy (...) Żyję w stagnacji, bez uniesień i bez drżenia."

Tak wiele fragmentów z tej książki do mnie trafiło. Momentami czułam jakbym czytała o sobie albo o kimś dobrze mi znanym. To było piękne i nostalgiczne. Jestem absolutnie zauroczona "Sezonem na truskawki" i wiem, że będę chętnie wracać do tej książki. Zasługuje na miejsce wśród moich ulubionych 💕.

Kobiety w każdym wieku, poznające siebie i dojrzałe seksualnie. Kilka historii, każda inna, wyjątkowa i bardzo autentyczna. 

Nie lubię opowiadań, ale te mnie zauroczyły i polecam je wszystkim dziewczynom od 12 do 80 lat(jak pisze sama autorka). Bo to opowiadania o wyzwalających się kobietach bez względu na wiek. Ale też wszystkim chłopakom. Jestem przekonana, że gdyby przeczytali, lepiej by rozumieli świat kobiet. Dla mnie najpiękniejsze, najmądrzejsze jest opowiadanie o Księżycu, a tak naprawdę o samomiłości (jakże to inaczej brzmi niż samogwałt...brrr). To i poetycka i naturalistyczna opowieść o odkrywaniu swojego ciała, czerpaniu z niego przyjemności bez społecznie narzucanego wstydu. I tak jak powiedziała autorka w jednym z wywiadów: "Mężczyzna nie musi być przewodnikiem po naszym ciele. Najlepszym przewodnikiem po naszym własnym ciele jesteśmy my same". Przepiękny jest język opisujący erotykę i cielesność - pełen czułości, wrażliwości a także pełen nowych znaczeń dla wielu słów uznawanych za pejoratywne. Na przykład "bezwstydność" może być po prostu kompletnym odrzuceniem wstydu, który narzuca mi kultura. A określenie "sezon na truskawki" może zastąpić stwierdzenie, że mam menstruację. Czyż nie jest piękne i pozbawione tych wszystkich stygmatów związanych z kobiecą fizjologią?
To książka o byciu kobietą na różnych etapach swojego życia, o odkrywaniu siebie, rozumieniu siebie, o odważeniu się być wolną i doświadczającą. To też swoisty manifest, żeby cieszyć się z bycia kobietą, korzystać ze swojej kobiecości i czasami być puszczalską, czyli jak mówi Marta Dzido:"...to znaczy, że się czegoś puszczam, nie trzymam kurczowo, że jestem na tyle odważna, żeby nie być do czegoś przywiązana."